Το ιδανικό τριήμερο και η παρέα για να πας

Η εκδρομή είναι αρκετά παρεξηγημένη σε αυτή τη χώρα αν δεν έχεις ένα εξοχικό ή ένα σπίτι στο χωριό να σου το κάνει πιο εύκολο. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι στο πρώτο μικρό εμπόδιο κοντοστέκονται και δεν το παίρνουν απόφαση να αποδράσουν σε έναν κοντινό ή και πιο μακρινό προορισμό. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά. Κι αυτό το καταλαβαίνεις κάθε φορά που πράγματι ξεκινάς μια εκδρομή και μετανοείς για όσα Σ/Κ άφησες να περάσουν ανεκμετάλλευτα.

Εμείς μπήκαμε στη διαδικασία να ονειρευτούμε την επόμενή μας απόδραση. Τα βασικά συστατικά είναι εξάλλου εκεί. Εξοχικό ή σπίτι σε χωριό δεν έχουμε. Αλλά θα βρούμε κάπου να μείνουμε. Αυτοκίνητο; Έχουμε δεν έχουμε, η λύση για ένα τριήμερο είναι πάντα πιο απλή για την παρέα. Μπαίνεις στο www.budget.gr, νοικιάζεις το κατάλληλο αυτοκίνητο για την περίσταση σε εκείνη την τιμή που θα βολέψει όλους και οπότε τι μένεις; Να διαλέξεις προορισμό και παρέα.

Αυτό ζητήσαμε από τους συντάκτες του Oneman. Να διαλέξουν το πού και το με ποιους.

Μονεμβασιά (ή και Μονεμβάσια) η Έρρικα Ρούσσου

​Και μόνη μου. Αλλά, ιδανικά με τις φίλες μου. Ξέρω, διαβάζεται κάπως περίεργο αφού το διήμερο στη Μονεμβασιά είναι κάτι σαν το μήνα του μέλιτος στο Μπαλί: Πιο κοινότοπος ζευγαροπροορισμός, πεθαίνεις (τα credits στο Freddos από μένα, παρακαλώ). Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω εάν φταίει που έχω επισκεφτεί το μέρος τόσο μόνη όσο και με «παρέα» (ρομαντισμός-Έρρικα σημειώσατε 2). Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν τώρα μπορούσα να φτιάξω βαλίτσες για Μονεμβασιά, θα έπαιρνα σίγουρα μαζί μου τις φίλες μου. Γιατί είμαι σε φάση που θέλω να πάω κάπου μαζί τους (κιουτ) και για να κάνω το τρία στα τρία.

Θεσσαλονίκη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έχει κολλήσει η βελόνα. Κάθε φορά που ακούω την ερώτηση “πού;”, πρώτα απαντάω Θεσσαλονίκη και μετά ακούω την υπόλοιπη ερώτηση, η οποία συνήθως είναι “πού έχεις βάλει αυτές τις ντομάτες, δεν τις βρίσκω μια ώρα”. Θεσσαλονίκη λοιπόν με το κορίτσι που λογικά θα μου έκανε την ερώτηση για τις ντομάτες. Ήμασταν εκεί τον Γενάρη, κάναμε πέντε χιλιάδες βόλτες στην προβλήτα και εξακόσια τσεκ-ιν σε καφετέριες και εστιατόρια και σινεμά (κανένα τσεκ-ιν δεν κάναμε, αλλά κατάλαβες) και αποφασίσαμε ότι και τον επόμενο Γενάρη, πάλι Θεσσαλονίκη θα πάμε. Δεν ξέρω πώς είναι να μένεις μόνιμα εκεί (γαμάτα θα είναι, ξέρω), αλλά ναι, να το δοκιμάσω κάποια στιγμή. Μπορώ μέχρι τότε, να πάω για άλλο ένα τριήμερο, τώρα που το θέμα μου ξανάβαλε το μικρόβιο; Με περιμένει και ένα Αλεξάνδρειο. Και μια Πυλαία. Και μια Τούμπα. Και μια μπουγάτσα από τον Γιάννη.

Ναύπακτο ο Πάνος Κοκκίνης

Το γιατί το έχω ήδη πει. Και ξαναπεί. Και, μόλις ξεμάλλιασε η γλώσσα μου, το είπα άλλη μια φορά. Δεν είμαι από εκεί. Αλλά δεν θα με χάλαγε και να ήμουν. Ειδικά αν θα μπορούσα να είχα μαζί τον Κώστα, τον Χάρη, τον Θωμά και τις οικογένειές τους. Το μέρος τα έχει όλα. Μεσαιωνικό καρτ-ποστάλ κάστρο. Μεσαιωνικό καρτ-ποστ λιμάνι. Εξαιρετικό φαγητό. Και μάλιστα και κρέας και ψάρι. Φόντο την φωτισμένη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Άσε που είναι ένα βήμα τόσο από το Γαλαξίδι, το Μεσολόγγι όσο και από την Ορεινή Ναυπακτία. Με άλλα λόγια, λίγο διάθεση να ξεκουνηθείς να έχεις και θα περάσεις άριστα. Εκτός αν προτιμάς να αράξεις. Τότε θα περάσεις ακόμη καλύτερα.

Μονεμβασιά (και) ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όχι για να κάνω παρέα με τη Ρούσσου που την πρόλαβε την Μονεμβασιά πιο πάνω, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Σε αυτή τη φάση θα ήθελα απλά να πάρω τους κολλητούς μου σε ένα αυτοκίνητο και να πάμε να “πεθάνουμε” σε ένα μέρος αναλύοντας όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας, να τσακωθούμε για αυτά που δεν συμβαίνουν και να χαράξουμε πορεία για την συνέχεια. Λίγο έξω από την Μονεμβασιά εξάλλου, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος που λέγεται Kinsterna (θα σας μιλήσω σύντομα σε άλλο κείμενο για αυτό) και στο οποίο βρίσκεται ένας bfam. Οπότε εκεί. Για άλλη μια φορά. Με αυτούς τους παράξενους, πανέξυπνους και πανηλίθιους τύπου που έχω για φίλους, να μιλάμε, να τρώμε (εννοείται) και να πίνουμε μιλώντας για τη ζωή που φεύγει και τη ζωή που έρχεται.

Ναύπλιο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μια φανταστική διαδρομή με το αυτοκίνητο μέσα από το Άργος, οι υπέροχοι πορτοκαλεώνες από όπου κάτι φίλοι έχουν κλέψει πορτοκάλια, η καλύτερη γιαουρτλού που έχω φάει στη ζωή μου, το υπέροχο Βιβάρι με τα ήρεμα/ζεστά νερά, το κάστρο και η  σκάλα που έχουν την καλύτερη θέα στον Αργολικό, η ιστορική πόλη, ο Καποδίστριας, ο καφές στην προκυμαία, το που-να-ήξερε-ο-Καποδίστριας χαλαρό κλίμα, οι ωραίες ταβέρνες στην περιοχή, οι ευγενικοί άνθρωποι που πας να σου διορθώσουν το καπό στο αυτοκίνητο και σου φτιάχνουν και την πόρτα. Είναι και κοντά για μία διανυκτέρευση.  Τι άλλο να ζητήσεις για ένα σαββατοκύριακο;

Λίμνη Πλαστήρα ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Είναι το μέρος που πρέπει να μεταμορφώθηκε περισσότερο στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία. Είναι το μέρος που όσες φορές και να πάω θα σκάσω στο φαΐ, στην ξάπλα και στις βόλτες γύρω από την λίμνη. Για το πρώτο, εκεί στο “Φαγοτόπι”, γύρω από το μεγάλο τζάκι, είναι ιδανικά για να δοκιμάσεις μπατζίνα, πλαστό, λεμονάτο και χίλια δυο άλλα. Για την ξάπλα, σου εγγυώμαι ότι θα νιώσεις σαν μεσαιωνικός άρχοντας στα κρεβάτια του “Καζάρμα” ενώ για τις βόλτες στην λίμνη τι να σου πω. Από όποια μεριά και αν την δεις έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Το καλύτερο της όμως, είναι όταν την βλέπεις από ψηλά. Έχει κάτι μαγικό αυτή η θέα είναι σαν να σου ανοίγει το μυαλό. Αυτό θα ήθελα βασικά. Να είμαι στον ξενώνα “Νεβρό” για άλλη μια φορά, με τους κολλητούς (και όποιος άλλος θέλει), να πίνουμε τον καφέ μας και κοιτώντας την απίστευτη θέα να ξεκινάμε συζητήσεις για το παρελθόν. Να λέμε τι έχουμε κάνει, να γελάμε περισσότερο από όταν τα ζούσαμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε αν έχουμε αλλάξει ή είμαστε οι ίδιοι. Βασικά δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι, οι κολλητοί μου αρκούν.

Υ.Γ.: όταν είπα για μπατζίνα με κατάλαβες ότι κατάγομαι από εκεί. Αλλά θα σου πω μια αλήθεια. Περισσότερες φορές έχω πάει σαν τουρίστας παρά σαν παιδί που είναι το χωριό του. Βασικά το δεύτερο δεν είχε συμβεί ποτέ.

Τι περιμένεις; Βρες προορισμό και πάρεα. Το αυτοκίνητο το έχεις.