Πού φάγαμε καλά αυτό το καλοκαίρι

Για κάποιους περισσότερο, για κάποιους λιγότερο, καλοκαιρινές διακοπές σημαίνει καλό φαγητό. Γι’ αυτό βάλαμε όσο το δυνατόν περισσότερους συντάκτες να μας γράψουν πού φάγανε καλά αυτό το καλοκαίρι και να μας προσκομίσουν τα απαραίτητα φωτογραφικά πειστήρια. Το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ στα σχόλια.

Μεθυσμένη Πολιτεία στη Μήλο ο Θοδωρής Κουνάδης

Εξαντλημένος, έχοντας περάσει όλη την ημέρα στις ονειρικές παραλίες της Μήλου, ξεκουράζεσαι με το που καθίσεις στον δροσερό κήπο της Μεθυσμένης Πολιτείας με θέα τον κόλπο του νησιού. Ο Γιώργος, ο ιδιοκτήτης, σε υποδέχεται σαν να είσαι το φιλαράκι που περιμένει κάθε καλοκαίρι. Και ας μην σε έχει ξαναδεί. Και λίγα λεπτά μετά την παραγγελία, ο ουρανίσκος σου αρχίζει τα ασταμάτητα ”ευχαριστώ” για τις επιλογές σου.

Το αρνάκι, που ψηνόταν με τις ώρες στον ξυλόφουρνο, λιώνει στο στόμα. Το ίδιο και το κοτόπουλο στη λαδόκολα, τυλιγμένο με μέλι και δεντρολίβανο. Ασυναγώνιστο και το σουβλάκι εξοχικό, αγκαλιασμένο με φέτα και λιαστή ντομάτα. Τα λόγια περισσεύουν για το χωριάτικο λουκάνικο και τους κολοκυθοκεφτέδες. Αλλά και για την “μεθυσμένη” σαλάτα χορταστικών διαστάσεων. Ακριβώς έτσι είναι και όλα τα πιάτα. Γιατί όπως λέει ο Γιώργος, κερνώντας στο τέλος σοκολατόπιτα με παγωτό, “κρίση, κρίση αλλά όταν καθόμαστε να φάμε, θα φάμε πολύ”. Και καλά συμπληρώνω!

Ταβέρνα “Γραμπούσα” στην Καλυβιανή Κισσάμου ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Όποτε επισκέπτομαι τον τόπο καταγωγής μου, την Κίσσαμο Χανίων, ένα γεύμα στην “Γραμπούσα” κρίνεται απαραίτητο. Στο δρόμο προς την ειδυλλιακή παραλία του Μπάλλου, στο χωριό Καλυβιανή. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό οινομαγειρείο με αυθεντική κρητική κουζίνα και θέα σε ολόκληρο τον κόλπο της Κισσάμου.

Σε υποδέχονται με ρακή, πεπαλαιωμένο κρασί και ελιές τσακιστές, ενώ πάνω σε κάθε τραπέζι υπάρχει ένα ταγάρι, όπου βρίσκονται τα μαχαιροπίρουνα. Τα φαγητά στον κατάλογο πολλά, που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Οπωσδήποτε πάντως μία σαλάτα με ξινομυζήθρα, γλιστρίδα και -την απαραίτητη σε κάθε κρητική σαλάτα- βραστή πατάτα. Καλτσούνια ασυζητητί, σίγουρα ένα πιάτο με στάκα (έχει ένα σωρό), γιατί όχι απάκι, αλλά και το πολύ ψαγμένο αρνάκι με μέλι τυλιγμένο σε φύλλο κρούστας.

Για το τέλος, έχουν στήσει έναν μπουφέ σε ένα παλιό κάρο (!), με ολόφρεσκα φρούτα, όπως σταφύλια, βανίλιες, κορόμηλα και πολλά άλλα. Ακόμα πιο τυχερός όποιος βρεθεί στη “Γραμπούσα” σε μέρα που έχει ζωντανή μουσική από τοπικά παραδοσιακά συγκροτήματα.

Ταβέρνα Κίκης στην Κάσο ο Πάνος Βελαχουτάκος

Η πιο γνωστή ταβέρνα στην Κάσο, είναι ο “Κίκης”. Η ταβέρνα ονομάζεται, “Εμπορειός”, αλλά είναι ο Κίκης. Τα μαγαζιά είναι προσωποπαγή στο νησί.

Είναι πάνω από τη μικρή παραλία του Εμπορειού και έχει αυτή την ωραία αίσθηση της ταβέρνας σε νησί χωρίς όμως να είναι κιτς και τουριστική.

Ο Κίκης αυτοπροσώπως είναι μέσα στην κουζίνα δεν θα το δείτε, θα δείτε όμως το Λεονάρντο τον Ιταλό σερβιτόρο που είναι ευγενέστατος και σβέλτος.

Για Κάσο μιλάμε οπότε τα σίγουρα πιάτα είναι τα περίφημα μικρά ντολμαδάκια και οι μακαρούνες με σιτάκα. Πολύ πολύ καλές τηγανητές πατάτες, νόστιμο μαύρο κατράμι σουπιοπίλαφο.

Τα πιάτα ημέρας δεν θα σας τα πούνε, είναι γραμμένα με κιμωλία στην ταμπέλα.

Μπόνους: Σίγουρα θα κάθεται δίπλα σας ο Στέλιος Διονυσίου, ενώ μπορεί να σας δοθεί η ευκαιρία να πείτε στον Πάγκαλο, “Όντως μαζί τα φάγαμε”.

Στο τέλος κερνάνε καρπούζι ή παίρνετε παγωτό από το καφέ του γιου του που είναι ακριβώς δίπλα.

Ταβέρνα Μπατζάβαλης στον Καρατζά Αργολίδος ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Σαν πας στον πηγαιμό για την Επίδαυρο ή το Πόρτο Χέλι να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος που θα πάρεις. Γιατί θα χρειαστείς σίγουρα κανένα 5ώρο να χωνέψεις αυτά που θα φας στον Μπατζάβαλη, την γνωστή ταβέρνα (διαθέτει και χασάπικο για όσους θέλουν δουλειά για το σπίτι) στο χωριό Καρατζάς (μετά την Τραχειά). Σοκ με την ποσότητα. Σοκ με την ποιότητα. Σοκ με την τιμή. Ο Μπατζάβαλης -με το όνομα- θα μπορούσε να θρέψει ένα μικρό χωριό γιγάντων, απλά με ένα και μόνο δίσκο. Οπότε αν ανήκεις στην κατηγορία “χορταίνω με το μάτι”, τότε ετοιμάσου για κάνεις μπανιστίρι στον αγλέορα. Για την τυροκαυτερή χρειάζεσαι φτυαράκι.

Η μπριζόλα θα μπορούσε να φορολογείται ανάλογα με τα τετραγωνικά και η φέτα που σου σερβίρουν λογικά έχει το δικό της ταχυδρομικό κώδικα.

Εξού κι ο χαρακτηριστικός διάλογος στην πρώτη μου επίσκεψη:

-(εγώ) Δύο πατάτες

-(αυτός) Μία

-(εγώ) Δύο

-(αυτός) Μια θα σου φέρω

Δεν φάγαμε ούτε αυτή. Το μόνο που τελειώσαμε ήταν οι σόδες.

Ergon στη Σκιάθο ο Δημήτρης Βάσσος

Αν βρεθείς στη Σκιάθο δε γίνεται να μην περάσεις για φαγητό από το ERGON, όπου έχει βάλει το χεράκι του ο Δημ. Σκαρμούτσος. Κατεβαίνοντας τον πεζόδρομο του Παπαδιαμάντη προς το λιμάνι σίγουρα θα το ξεχωρίσεις ανάμεσα από τις υπόλοιπες τουριστίκ ταβέρνες με τα free wifi και τα delicious chicken from the spit!

Όλα τα πιάτα έχουν ως βάση τους Ελληνικά προϊόντα μικροπαραγωγών από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Η μοσχαρίσια με τα μανιτάρια και τα χοιρινά μπριζολάκια με θυμαρίσιο μέλι και σάλτσα καπνιστής πάπρικας σίγουρα ήταν ότι καλύτερο έφαγα αυτό το καλοκαίρι.

Εκτός από τους διάφορους ελληνικούς μεζέδες σίγουρα θα πρέπει να πιείς και φραουλάρα.

Μη ζητήσεις κοακόλα, δεν έχει. Αν θες θα πιείς cola τότε θα πρέπει να συμβιβαστείς με Έψα Κόλα , γιατί είπαμε μόνο Ελληνικά προϊόντα παίζουν στο μαγαζί.

Έγκλημα είναι αν στο τέλος δεν πάρεις μια ρευστή σοκολάτα με χαλβά και φιστίκια αιγίνης

Φεύγοντας ψωνίζεις και το κάτι τις από το industrial style ελληνικό παντοπωλείο που βρίσκεται μέσα στο μαγαζί.

Εστιατόριο Αργώ στη Χερσόνησο Κρήτης ο Σταύρος Καραϊνδρος

Εστιατόριο “Αργώ”στο λιμάνι Χερσονήσου, Ναυάρχου Νεάρχου,δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής,πάνω στη θάλασσα, με την αλμύρα να σου ανοίγει την όρεξη. Στην Κρήτη, εννοείται. Γιατί όπως έλεγαν και οι παλιοί, ξεκινάς το κείμενο με την είδηση. Το καλύτερο σνίτσελ (σε μέγεθος… βραχονησίδας), το οποίο συνοδεύεται από τα απαραίτητα παρελκόμενα. Δεν παίρνεις πολλά συνοδευτικά γιατί απλούστατα δεν θα τα φας (και σας το λέω εγώ που από του χρόνου θα πληρώνω χαράτσι για την κοιλιά μου).Εξαιρετικό σέρβις από τον Νίκο -“να χαρώ εγώ”- Παπαδάκη και εξυπηρέτηση που σε σκλαβώνει από τον Θανάση Γιαννόπουλο. Ολα μια χαρά και χορταστικά,αλλά θα πας για το σνίτσελ και θα με θυμηθείς. Τόσο απλά. ΥΓ: Σημειώστε και αυτό: η Κρήτη δεν είναι μόνο για καλοκαίρι, αφού υπάρχουν δεκάδες χειμερινά καταφύγια με εκπληκτικό φαγητό (αντικριστό, στάκα, αρνί, οτιδήποτε ανεβάζει χοληστερίνη και βουλώνει αρτηρίες), ασύλληπτο κρασί και άφθονη ρακί. Κάποια μέρα ίσως γράψουμε (και) για αυτά.

Ανέμελα στην Ναύπακτο ο Πάνος Κοκκίνης

Η πλημμυρισμένη με πλατάνια ως το κύμα παραλία του Γρίμποβου στην πόλη κάτω από το μεσαιωνικό κάστρο είναι έτσι και αλλιώς το αγαπημένο μου σημείο στην πόλη. Αλλά το βαθύ φύλλωμα, θέλει και απλό, καλό, εξαιρετικό φαγητό. Αυτό που προσφέρουν τα παιδιά στο Ανέμελα που δεν κάνουν τον κόπο να σου φέρουν κατάλογο στο τραπέζι. Εδώ τα πράγματα είναι εντελώς και απόλυτα συγκεκριμένα. Μια πλούσια χωριάτικη συνοδεία ψητής φέτας πασπαλισμένης με πάπρικα για αρχή, οι καλύτερες τηγανητές πατάτες στο χέρι που έχω δοκιμάσει για συνοδεία και μια πιατέλα κρεατικών ή ότι πιο φρέσκο κυκλοφορεί εκτός θάλασσας εκείνη την ημέρα για συνέχεια. Ναι, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Αλλά ότι δοκιμάσεις (μπριζόλα, μπιφτέκι, λιθρίνι, καλαμαράκια, λίγδα) είναι σταθερά εξαιρετικό. Άσε που δεν ιδρώνεις και για τον λογαριασμό. Για την ακρίβεια περιμένεις με περισσό χαμόγελο να σου έρθει. Τώρα αυτό, πόσες φορές το έχεις πει τα τελευταία χρόνια;

Στο καφενείο της πλατείας στον Μυλοπόταμο στα Κύθηρα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Το μόνο που θέλω να τρώω το καλοκαίρι είναι τηγανητές πατάτες και χωριάτικη σαλάτα. Ναι ρε φίλε, ούτε γκουρμέ, ούτε σουβλάκια, ούτε ψάρια. Πατάτες και χωριάτικη. Με μισή φρατζόλα ψωμί. Με μια παγωμένη μπύρα. Είναι από εκείνες τις φάσεις που στο μυαλό μου είναι στο ίδιο κουτάκι με τη λέξη καλοκαίρι. Κάτι σαν εκείνη τη διαφήμιση της cosmote. Να μια επιπλέον σκηνή: Που γυρνάς από το μπάνιο με τα αλάτια, που σε ‘χει ψήσει το καρκαήλι, που τα τζιτζίκια να χαλάνε τον κόσμο και η μανούλα σου ‘χει πατάτες με χωριάτικη. (Ο πλάτανος και η μπύρα έρχονται μπόνους όταν μεγαλώσεις.)

Τέλος πάντων στον Μυλοπόταμο στα Κύθηρα οι περισσότεροι πάνε για τους καταρράκτες, να κάνουν μπάνιο στις βόθρες. Αλλά το καφενείο στην πλατεία είναι όλα τα λεφτά. Οι πατάτες είναι κομμένες στο χέρι. Φαίνεται αυτό. Το τηγάνισμα γίνεται στο τηγάνι. Ούτε φριτέζες, ούτε αηδίες. Στη χωριάτικη τους βάζουν και κάπαρη και ελιές και αιγοπρόβειο τυρί. Μια βόμβα γεύσης. Και μετά έρχεται εκείνη η πρώτη γουλιά παγωμένης μπύρας (για την οποία έχουμε πει τόσες φορές να γράψουμε μια ωδή) να τα ξεπλύνει όλα. Και όλα αυτά κάτω από τον πλάτανο. Μόνο εκεί συμβαίνουν αυτά. Στον Μυλοπόταμο στα Κύθηρα.

Bandanna στη Μύκονο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τον πρώτο χρόνο που τα φτιάξαμε με κορόιδευε γιατί του έλεγα να πάμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο που “το σκηνικό είναι ψιλοχάλια, το προσωπικό αγενέστατο αλλά πρέπει να πας“. Ακόμα έτσι είναι, αλλά και εσύ πρέπει να πας. Ένας τρελός Ιταλός με μπούκλες στην κουζίνα και δυο πηγμένες Ιταλίδες σερβιτόρες τρέχουν πανικόβλητες για να εξυπηρετήσουν την ορδές που σκάνε πεινασμένες μετά το μπάνιο στον Καλαφάτη και ανυπομονούν να φάνε την Focaccia al rosmarino (λεπτό, κριτσανιστό ψωμί με σκόρδο και δενδρολίβανο), τις πληθωρικές μακαρονάδες και -κυρίως- τις πίτσες, που όμοιες τους δεν έχεις δοκιμάσει – αυτή η πίτσα Bandanna με την παχιά στρώση μαύρης τρούφας, την μοτσαρέλα και το προσούτο είναι τόσο καλή που της είχε βγει αστικός μύθος πως αν την φας “την ακούς”. Και έπειτα, το Απόλυτο. Calzone Dolce. Αυτό το ποίημα σε προσβλητικό μέγεθος, γεμιστό με μασκαρπόνε και πραλίνα, που υποφέρει μέσα στον ξυλόφουρνο μέχρι να καψαλιστεί το ψωμί και να λιώσει η ζάχαρη. 5 χρόνια μετά δεν με κοροϊδεύει πια. Με ευγνωμονεί που τον έμαθα να τρώει.

Το Ελληνικόν του Βαρδάρη ο Χρήστος Δεμέτης

Θεσσαλονίκη σημαίνει (και) καλό φαγητό. Το “Ελληνικόν” έχει όμως το δικό του χρώμα και γι’ αυτό έχει γίνει στέκι της πόλης. Λογική “μπακαλοταβέρνας” με ζεστή διακόσμηση και “σπιτικό” φαγητό. Η διακόσμηση είναι και αποθηκευτικός χώρος. Παραγγέλνεις ούζο, στο κατεβάζουν από εκεί.

Το concept σχετίζεται άμεσα με το όνομα του. Συνταγές ελληνικές από όλες τις γωνιές της χώρας. Τιμές προσιτές δεδομένου ότι βρίσκεται μια ανάσα από την παραλία (πάνω στην Στρατηγού Καλλάρη) και εξυπηρέτηση όπως πρέπει να είναι. Προσοχή στις μερίδες. Η μία αντιστοιχεί άνετα σε δύο άτομα.

Στα προτεινόμενα. Κεφτεδάκια γιαουρτλού, μπουγιουρντί, μπριζολάκια, κοψίδια μελωμένα και πάει λέγοντας. Στα θετικά το γεγονός ότι το κατάστημα σου προσφέρει 2 πιατάκια με μεζέδες και λίγο ούζο ή τσίπουρο για ζέσταμα, προτού παραγγείλεις. Έχει και γλυκό κέρασμα για το τέλος.

Επίσης, θα βρεις μεγάλη ποικιλία σε τσίπουρο με γλυκάνισο και χωρίς. Τι άλλο θες;

Ταβέρνα Ντεμπέλης στον Απείρανθο Νάξου ο Νίκος Γιαννόπουλος

Σίγουρα δεν είναι η πιο ξακουστή ταβέρνα της Απειράνθου Νάξου, αυτόν τον τίτλο τον κατέχει μάλλον ο πολυθρύλητος Λευτέρης. Ισως να μην είναι καν ταβέρνα με τη στενή παραδοσιακή έννοια της λέξης. Αλλά στου Ντεμπέλη θα φας καλά, πέρα από κάθε αμφιβολία. Λίγα και καλά πράγματα. Παραδοσιακό απεραθίτικο ρόστο, μερίδες της ώρας, τρομερό, ζουμερό μπιφτέκι και πίτσα. Μία εξαιρετική πίτσα που θα ζήλευαν πολλές μεγάλες τρατορίες της Αθήνας, ίσως και του εξωτερικού ακόμα. Στις σαλάτες, αν βρεθείτε ποτέ στα 700μ υψόμετρο στη Νάξο, μην ξεχάσατε να δοκιμάσετε χωριάτικη με παραδοσιακή ξινομυζήθρα. Ενα μικρό ποίημα στον ουρανίσκο. Κοντολογίς: Εξαιρετικο φαγητό σε προσβάσιμες σε όλα τα πορτοφόλια χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα. Και σέρβις από τους πάντα πρόθυμους Φλώριο και Πόπη. Ραντεβού του χρόνου παιδιά!

Στο Στέκι του Στρογγύλη στη Τζια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια πηγαίνω σε αυτή την ταβέρνα. Πάνω από το λιμάνι της Τζιας, στο δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία και σε ένα ιδιότυπο μπαλκόνι που επιβλέπει το λιμάνι. Αυτή τη χρονιά έφαγα παρέα με τη λειτουργία στη διπλανή εκκλησία. Αλλά από κάποια στιγμή και μετά δεν με ένοιαζε. Γιατί είχε έρθει χωριάτικη με ξινό Τζιώτικο τυρί. Είχαν έρθει αμπελοφάσουλα που νόμιζες ότι τα έκοψε εκείνη την ώρα από μποστάνι. Είχαν έρθει μελιτζάνες ιμάμ, κάτι σουτζουκάκια που έλιωναν στο στόμα και μία ζουμερή κρεμμυδόπιτα. Είχε έρθει φοβερό μπεκρή μεζέ με μεγάλα κομμάτια κρέατος και μπόλικο πιπέρι στη σάλτσα. Αυτό όμως που θέλω κάθε φορά να μένει στο τραπέζι κοντά μου, που εκνευρίζομαι να βλέπω έτερα πηρούνια να το πλησιάζουν είναι το γουρουνάκι στο σακί. Μεγάλα κομμάτια χοιρινού που έχουν σιγοψηθεί σε ένα σακί από χαρτί ψησίματος παρέα με πατάτες ντομάτες και ένα τζιώτικο αλμυρό τυρί. Μην πλησιάζετε ρε, δικό μου είναι.