Η συγκινητική επιστροφή του Fumito Ueda με το ‘The Last Guardian’
10 χρόνια μετά (και βάλε) είναι ακόμα εδώ, αυτός και το παιχνίδι του.
- 9 ΔΕΚ 2016
Ο τίτλος του κειμένου αυτού είχε σχηματιστεί στο μυαλό μου εδώ και καιρό, «Η θριαμβευτική επιστροφή του Fumito Ueda με το ‘The Last Guardian’». Όπως ενδεχομένως παρατηρείς, υπάρχει μια μικρή διαφορά, το «θριαμβευτική» έχει αντικατασταθεί από το «συγκινητική», αν και θα προσπαθήσω να παραμερίσω το συναίσθημα, τουλάχιστον όσον αφορά στην κριτική του παιχνιδιού αυτή καθαυτή. Τώρα, γιατί το ‘The Last Guardian’ δεν αποτελεί θρίαμβο; Αυτό θα το εξηγήσω παρακάτω.
Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή μετά από τόσο καιρό του δημιουργού που μας χάρισε τα ονειρικά ‘Ico’ και ‘Shadow of the Colossus’, δεν παύει να συγκινεί, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε τι πέρασε ο ίδιος και το «παιδί» του μέχρι να δει το φως του ήλιου. Όπως και να ‘χει, ο Ueda αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του 2016.
ΜΙΑ ΖΩΗ MINIMAL
Μέχρι να προσληφθεί το 1997 από την Sony, o Fumito Ueda είχε ελάχιστη προϋπηρεσία στη βιομηχανία των videogames. Παρόλα αυτά, το ταλέντο του εκτιμήθηκε δεόντως και η εταιρεία δικαιώθηκε από το πρώτο κιόλας δημιούργημά του, το ‘Ico’ (2001). Στο δεύτερο μόλις παιχνίδι του, το ‘Shadow of the Colossus’ (2005), o Ueda πάτησε κορυφή, όσοι το βίωσαν γνωρίζουν ότι πρόκειται για ανεπανάληπτη εμπειρία.
Όλα αυτά μπορεί να είναι λίγο έως πολύ γνωστά, αλλά ο πρόλογος έχει τη σημασία του. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που σε 20 χρόνια έχει δημιουργήσει 3 games, παρόλα αυτά συγκαταλέγεται όχι απλώς στους κορυφαίους, είναι σαν να ζει στη δική του σφαίρα (φαντασίας), είναι ξεχωριστός, είναι ο Fumito και οι άλλοι, καλώς ή κακώς. Προφανώς δε, η Special One ιδιότητα έχει εκτοξευθεί από τη στιγμή που το ‘The Last Guardian‘ ανακοινώθηκε το 2007, πέρασε τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη, τους συγγενείς τους, τα μακρινά ξαδέλφια στην Αυστραλία, κάτι άσχετα τέρατα που βρήκε στον δρόμο και τελικά κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 2016. 10 χρόνια, Οδύσσεια.
Το έπος; Τυπικά, από το 2011 δεν ανήκει στην οικογένεια της Sony, αλλά παρέμεινε δεσμευμένος με συμβόλαιο έως ότου να παραδώσει το ‘The Last Guardian’. Και ναι, το παιχνίδι είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εδώ.
Συγγνώμη για την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσουμε στο προκείμενο αλλά, ειρωνικά, είναι ταιριαστή με το χρονοδιάγραμμα του παιχνιδιού. Λοιπόν, το ‘The Last Guardian’ διαθέτει την αύρα, τη «ψυχοσύνθεση», τη λογική των δύο προηγούμενων games του Ueda. Minimal ομορφιά, εκπληκτική μουσική, γερή δόση συναισθήματος, gameplay απλότητα κι όχι απλοϊκότητα, από τα πρώτα λεπτά μοιάζει και είναι μοναδικό, λιτό και βαθύ συνάμα. Σε γενικές γραμμές, αλλά και ειδικά στο gameplay, είναι περισσότερο ‘Ico’ παρά ‘Shadow of the Colossus’.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
Τι πήγε στραβά με το ‘No Man’s Sky’;
SHADOW OF TRICO
Σεναριακά, μην περιμένεις κάτι φοβερά αναλυτικό, ως γνωστόν σε παιχνίδι του Ueda. Ένα παιδί, αγνώστων λοιπών στοιχείων, βρίσκεται αναίσθητο σε μία «τρύπα» και ξυπνά έχοντας δίπλα του ένα θερίο, αγνώστου ακριβούς DNA και φύλου αλλά με όνομα (Trico). Με τα πολλά, ή μάλλον με τα λίγα, ξεκινούν το ταξίδι τους, με το πιτσιρίκι να θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του.
Το δέσιμο, αναπόφευκτο κι αυτό για Fumito game, προκύπτει μέσα από τις δυσκολίες που περνούν, την προσπάθεια να κρατήσει ο ένας τον άλλο ζωντανό. Είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μία ταινία της Disney/ Pixar (από τις καλές, ε;) και να καθορίζεις τις εξελίξεις. Για παράδειγμα, επειδή ακριβώς πρόκειται για παιδάκι, το μοναδικό που μπορεί να κάνει σε επίπεδο μάχης είναι να σπρώξει. Όταν λοιπόν εμφανίζονται αυτοί οι κακοί μαχητές και θέλουν να το πάρουν μαζί τους διαβαίνοντας μια μπλε πόρτα, επεμβαίνει ο Trico, αρχικά με μπούφλες και στη συνέχεια με διάλυση του εχθρού. Όταν καταλαγιάσει η μάχη, ο γητευτής των θηρίων αναλαμβάνει να φροντίσει το πληγωμένο τέρας, να του βγάλει τα ακόντια από το κορμί, να το κανακέψει.
Από κει και πέρα, υπάρχει αρκετό platforming και διάφορα puzzles που βρίσκεις στο περιβάλλον του παιχνιδιού και λύνονται με ψάξιμο και συγκεκριμένες ενέργειες, π.χ. να κατεβάσεις έναν μοχλό. Σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, εμφανίζεται αυτό που θα έλεγε η γιαγιά μου, «το κακό το μάτι», ενώ κατά περιόδους το παιδάκι χρησιμοποιεί έναν καθρέφτη. Δεν θα ήθελα να δώσω περισσότερες πληροφορίες, όχι τόσο γιατί εντάσσονται στην κατηγορία των spoilers, αλλά διότι είμαι βέβαιος ότι ο μινιμαλιστής Ueda δεν θα το ενέκρινε, θα ήθελε να ζήσεις το ‘The Last Guardian’ ενδεχομένως χωρίς να διαβάσεις ούτε κριτική.
ΤΟ ΜΑΤΙΑΣΑΜΕ
Βέβαια, οφείλω να σε προειδοποιήσω. Για τι ακριβώς; Το παιχνίδι έχει σοβαρά προβλήματα σε επίπεδο κάμερας, αλλά και ελέγχου (και κίνησης) του παιδακίου, ενώ και ο Trico παρουσιάζεται απείθαρχος στις εντολές που του δίνεις. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα δεν είναι λίγες οι φορές που φέρνει εκνευρισμό στον παίκτη. Ευτυχώς, ο στόχος να βγει «ατόφιο συναίσθημα» (κι όχι επιτηδευμένο) δεν διαλύεται μεν, αλλά επηρεάζεται όπως και να το κάνεις.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
Retro αφιέρωμα: Την εποχή του PS2
Πώς μπορείς να δεθείς με ένα πλάσμα που μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστικό και ηθελημένο ότι δεν σε ακούει, αλλά το πραγματικά κακό είναι ότι μπλέκεται και σου δυσκολεύει τη ζωή; Και δε φταίει το κακόμοιρο, αυτό είναι που το σώζει. Περίεργες τοποθετήσεις της κάμερας, καμία σταθερότητα, προσπάθεια να εστιάσει και στους δύο ήρωες, με συνέπεια να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην έχεις το οπτικό πεδίο ή την ηρεμία να το πραγματοποιήσεις. Επίσης, αίμα και άμμος συνήθως το σκαρφάλωμα και η κίνηση πάνω στον Trico και πολλές φορές να ξέρεις τι πρέπει να γίνει αλλά να παίρνει έξτρα χρόνο και πολλαπλές προσπάθειες, διότι η απόκριση είναι απογοητευτική, συν τις σπασμωδικές αντιδράσεις του πιτσιρικά.
Πόσο πρόβλημα αποτελούν όλα τα παραπάνω; Σημαντικό θα έλεγα, να τα παραβλέψεις είναι δύσκολο (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται πάνω απ’ όλα για videogame), μπορεί να συμβεί μόνο αν είσαι ερωτευμένος με τις δημιουργίες του Ueda, οι οποίες πάντα είχαν ένα θεματάκι με τον καμερο-χειρισμό αλλά λόγω των ιδιαιτεροτήτων του ‘The Last Guardian’ εδώ βγαίνουν πιο εύκολα στην επιφάνεια.
ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ…
Συνηθίζω να λέω πως οτιδήποτε γίνεται χρονοβόρα, με γκρίνια, μανούρα, και διάφορα μπρος-πίσω, θα βγει ζήτημα στη φόρα. Αυτόν το βασικό κανόνα (μου), για κάποιο λόγο, τον είχα θάψει όσον αφορά στο ‘The Last Guardian’. Χρόνια ολάκερα ανάπτυξης, μετακόμιση από το PS3 στο PS4 λόγω τεχνικών περιορισμών, φαγωμάρα, όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικές ενδείξεις ότι κάτι (θα) πάει στραβά.
Παρόλα αυτά, ένιωθα ότι τίποτα δεν θα επηρεάσει το TLG, θα είναι αριστούργημα, θα εκπληρώσει προσδοκίες 10 ετών κι ακόμα περισσότερο. Αυτό δεν μπορώ να το πω πλέον. Παραμερίζοντας όμως το συναίσθημα και, από την άλλη όχθη, τον εκνευρισμό που είναι πολύ πρόσφατος λόγω των προβλημάτων που αναφέρθηκαν (συν ένα κόλλημα του παιχνιδιού που με κράτησε για μιάμιση ώρα χωρίς πρόοδο στο gameplay μέχρι που έκανα restart checkpoint και ξεμπλόκαρε μια κρίσιμη ενέργεια του Trico) η δική μου ψυχρή πραγματικότητα είναι η εξής: Το εν λόγω παιχνίδι είναι ξεχωριστό, videogames σαν κι αυτό βγαίνουν κάθε 10 χρόνια (χωρίς ίχνος ειρωνείας), ναι μεν αλλά…
Θα μείνει το ‘The Last Guardian’ στην ιστορία του gaming; Θα μείνει. Για (όλους) τους σωστούς λόγους; Αυτό δεν μπορεί ν’ απαντηθεί τώρα, δεν δύναται ν’ απαντηθεί από έναν άνθρωπο. Εξάλλου, η αντικειμενικότητα ίσως ορισμένες φορές να αποτελεί σύνθεση πολλών υποκειμενικών απόψεων. Προσωπικά, ακόμα κι αν ήξερα τι θα συναντήσω, θα ζούσα σίγουρα την εμπειρία, απλώς θα πατούσα στη γη και θα προσπαθούσα να μην πετάω στο συννεφάκι μου. Αυτό.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ GAMES
