Μαθήματα για queer κάγκουρες από την LOU

Στη συμβολή της οδού Αριστοτέλους και της Λεωφόρου Δεκελείας στο Μενίδι, μία καταπράσινη Lotus αψηφά τη βαρύτητα και τραβάει τα βλέμματα ενώ επισκευάζεται στο ανυψωτικό του συνεργείου. Μια-δυο δεκαετίες πριν, μία χαριτωμένη πιτσιρίκα, η Ελένη Παπαλίτσα διέσχιζε τον δρόμο της γειτονιάς της και παρατηρούσε πανάκριβα αυτοκίνητα να γίνονται ακόμα καλύτερα, γρηγορότερα και πιο έτοιμα να ξαναβγούν στον δρόμο.

Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, η ίδια γυναίκα περπατάει στον ίδιο δρόμο, αλλά πλέον είναι η LOU. Φοράει ένα bustier από αλυσίδα και καγκούρικα γυαλιά. Το Μενίδι άλλωστε, δεν είναι η μέκκα του κάγκουρα;

«Νομίζω πως ναι, από εδώ ξεκίνησε. Σμαρτάκι, καπελάκι ανάποδα και τέτοια. Οι κάγκουρες είναι πολύ γλυκά, πολύ καλά παιδιά. Περνάω καλύτερα μαζί τους. Δεν ξέρω, νιώθω πως η καγκουρίλα με σώζει κάποιες φορές. Είναι σαν ασπίδα σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου, λέω “OK yeah κάγκουρας”.

Οι γονείς μου είναι Αρβανίτες, Μενιδιάταροι. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μιλάω αρβανίτικα κιόλας. Έχω και μια δίδυμη αδερφή, τη Χριστίνα. Όταν γεννηθήκαμε, μας έκανε δώρο η γιαγιά μου ένα πιάνο κι από μικρές παίζαμε. Μετά πήγαμε μουσικό σχολείο, μετά στο Μουσικό Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας. Έχω σπουδάσει κλασικό πιάνο και τζαζ στο Sibelius Academy μαζί με την αδερφή μου, η οποία έκανε βιολοντσέλο.

Και τώρα ζω στο Βερολίνο, όπου γράφω τη μουσική μου και κάνω την ερευνητική μου στο “queering Κάγκουρας”. Γενικά στο Βερολίνο είναι το κέντρο μου. Είναι πολύ έντονα τα σημάδια της ετεροκανονικότητας εδώ, ενώ στο Βερολίνο μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα.

ΟΚ, το αγαπάω το Μενίδι αλλά με πληγώνει. Δεν μπορώ να κάτσω πολύ. Αισθάνομαι ότι με ρουφάει. Με καταπίνει. Η μία πλευρά μου είναι κάγκουρας, αλλά η άλλη είναι πιο κοντά στο intellectual κομμάτι, οπότε προσπαθώ να ισορροπήσω. Είμαι σε έναν διαρκή πόλεμο μέσα μου».

Το LOU βγαίνει από το «τζιβιτζιΛΟΥ» (σ.σ. καλιαρντά για τη λεσβία) και ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε η Ελένη για να κατέβει σε αγώνες roller derby στην Άνδρο και το stage name που έχει υιοθετήσει ως η νέα queer artist που μας συστήνει η Kiki Music: «Η LOU είναι ένας queer κάγκουρας από το Μενίδι που ζει στο Βερολίνο. Ο στίχος μου είναι βιωματικός δυστυχώς. Νομίζω πως με εμπνέει ο έρωτας και η ομορφιά. Για εμένα τα τραγούδια μου είναι τα ημερολόγιά μου. Άμα θέλει κάποιος, ας πούμε, να με καταλάβει λίγο καλύτερα, αρκεί να ακούσει τα τραγούδια μου».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη KIKI MUSIC (@kikimusicofficial)

Η LOU θέλει να επαναπροσδιορίσει την «καγκουρίλα». Με τη μουσική και το art project της κάνει ένα ενδιαφέρον «πείραμα» – όπως το αποκαλεί η ίδια. Τι θα ήταν ο «κάγκουρας», χωρίς τη «ματσίλα» του; Τι μπορεί να είναι ένας «αλήτης» με γυαλί και τσαντάκι μπανάνα, χωρίς ίχνος τοξικής αρρενωπότητας;

Ας ξεκινήσουμε με το να ορίσουμε τον κάγκουρα; «Ο κάγκουρας είναι πολλά και δεν είναι τίποτα. Ο κάγκουρας γενικά πηδάει. Θέλει να πηδήξει κοινωνική τάξη. Προσποιείται ότι ανήκει κάπου. Γι’ αυτό τον βλέπεις να φοράει τα μούφα ρούχα με τα ψεύτικα logos. Θέλει να δείχνει εύπορος, αλλά δεν του βγαίνει. Θέλει να φαίνεται καλλιεργημένος, ενώ δεν είναι. Γι’ αυτό και κάνει τις λεγόμενες καγκουριές. Πάει να το παίξει και δεν του βγαίνει».

Η LOU αποπειράται να αλλάξει το αφήγημα της πατριαρχικής ετεροκανονικότητας στην οποία μεγάλωσε (όπως όλοι μας) και να μας δείξει τι μένει αν κάνουμε «Queering τον Kάγκουρα». «Θέλω να αφήσω κάτι απροσδιόριστο που να μπορεί να ανασάνει. Θέλω μέσα από το “queering κάγκουρας” να υπάρξει ένα inclusivity, να μπορούν να πουν κι άλλοι, “είμαι κι εγώ queer κάγκουρας” και non binary κιόλας».

H φιγούρα του «κάγκουρα», είναι ενδεχομένως η πιο αντιπροσωπευτική εκδοχή του «κυρίαρχου αρσενικού», που εγκλωβίζει από πάντα άντρες και γυναίκες στα στερεότυπα και τα μοτίβα της στερεοτυπικής, τοξικής συμπεριφοράς του. Η LOU δοκιμάζει να παίξει λίγο με τις αυστηρές δομές αυτού του προτύπου και να βάλει στο μείγμα των στοιχείων που τον αποτελούν λίγο από την queer, γυναικεία φύση της.

Το όχημά της σε αυτή τη διαδρομή, είναι φυσικά η trap μουσική – το κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενο, καγκούρικο, αλλά και πιο δημοφιλές σήμερα, είδος μουσικής. «Εγώ βλέπω την trap ως ένα μέσο, ένα πολύ δυνατό όπλο για να πω τα πράγματα που θέλω και να τα πω με το όνομά τους. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να κάνω queering τον κάγκουρα, αν όχι με την trap;

Το διαφορετικό που έχει η trap στην Ελλάδα, σε σχέση με την Αμερική, είναι ότι εδώ δεν έχουμε εκπροσώπηση από γυναίκες. Γι’ αυτό προκάλεσε τόσο και το Costa Rica. Όχι επειδή λέω κάτι που δεν έχει ακουστεί, γιατί κι ο SNIK και οι άλλοι trappers τα ίδια λένε, αλλά το να μιλάς για το σεξ και να μιλάς explicitly είναι αντρικό προνόμιο. Δεν έχουν συνηθίσει κάτι τέτοιο. Και εκεί έρχομαι εγώ που λέω τα πράγματα όπως είναι. Και σοκάρονται επειδή βγαίνουν από στόμα γυναίκας. Αλλά νομίζω το χρειαζόμαστε αυτό. Να εκπαιδεύσουμε λίγο το ελληνικό κοινό».

Συζητάμε για το male gaze και πόσο ουσιαστικά ανέφικτο είναι να ξεφύγεις από το να αντικειμενοποιηθείς υπό το πρίσμα του αντρικού βλέμματος. Σίγουρα όταν είσαι γυναίκα. Ενδεχομένως κι όταν είσαι λεσβία. Πόσο μάλλον αν είσαι μία σέξι λεσβία.

«Δεν είμαι σίγουρη ακόμα πώς μπορείς να πας κόντρα στο male gaze. Σίγουρα η απάντηση δεν είναι το να μη βάλεις ή να μην κάνεις κάτι που σου αρέσει. To ότι εγώ επιλέγω πότε θα βγάλω τον κώλο μου έξω και την ίδια στιγμή, εκείνοι το βλέπουν, αλλά το ότι δεν τους το δίνω κιόλας, τους κάνει να νιώθουν ότι είναι αδύναμοι.

Το ότι εγώ σου δείχνω αυτό που θέλω, όταν το θέλω κι όχι όταν μου το ζητάς, νομίζω βγάζει μία δύναμη. Ίσως αυτή είναι μια καλύτερη απάντηση στο male gaze».

Τι είναι πιο δύσκολο στο να είσαι queer γυναίκα καλλιτέχνιδα στην Ελλάδα;

«Βασικά ξέρεις τι είναι δύσκολο; Το να είσαι γυναίκα artist στην Ελλάδα. Είναι ένας χώρος τελείως ανδροκρατούμενος. Δεν έχω δει μία γυναίκα που να έχει το δικό της στούντιο στην Αθήνα. Βλέπεις τους dudes να αράζουν και να πίνουν μπύρες και να χώνουν ρίμες. Εμείς ακόμα δεν το έχουμε αυτό. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω γυναίκες στο στούντιο, να πίνουν μαργαρίτες, να κάνουν τα τσιγάρα τους να κάνουν μουσική. Αυτό είναι το μέλλον».

Η LOU νιώθει πολύ τυχερή που αυτή την ανήσυχη, «καγκούρικη» φύση της έχει αγκαλιάσει το νέο label, Kiki Music. «Είναι τρομερό μια δισκογραφική να κάνει κάποια σαν εμένα να νιώθει τόσο άνετα με το να είναι ο εαυτός της. Νιώθω ότι σαν να θέλει λίγο να αλλάξει τη μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα. Έχει τύχει άλλη δισκογραφική να μου πει ότι δεν μπορεί να με εκπροσωπήσει. Θέλει γερό στομάχι να βγάλεις την LOU».

Η μικρή Ελένη χάζευε κάποτε εντυπωσιακά αυτοκίνητα όταν περνούσε από το συνεργείο της γειτονιάς της. Σήμερα, η LOU φωτογραφίζεται χρησιμοποιώντας τα ως props, χάριν εντυπωσιασμού του κοινού του OneMan, στρέφοντας το male gaze στην κατεύθυνση που εκείνη επιλέγει, χωρίς κόρνες, catcalling και κομμένες εξατμίσεις. Μήπως τελικά το να είσαι ευθαρσώς ο εαυτός σου είναι η πιο επαναστατική καγκουριά;

Ευχαριστούμε το συνεργείο MODENA ENGINEERING (Δεκελείας, Αχαρνές).

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ