Ο Τομ Μπρέιντι έχει έρθει από τον ουρανό

Η αγγλική δημοσιογραφία δεν είναι θυμωμένη, σχεδόν ποτέ. Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό: Δε θυμώνει όποιος είναι τελείως ξετσίπωτος. Όποιος δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Και η αγγλική δημοσιογραφία δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Τώρα, αυτό αναγιγνώσκεται διττά: Η πρώτη είναι και η πιο απλή, ότι, δηλαδή, η συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για έναν κόσμο που από την αρχή ως το τέλος του βασίζεται στο εμπόριο, οπότε η πώληση φύλλων είναι το πρώτιστο, η οποία, παρ’ όλα αυτά, αφορά σε ένα κοινό εξοργισμένο. Η δεύτερη, ωστόσο, έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της Αγγλίας, την επιθυμία, κυρίως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να κοροϊδεύουν τις αξίες. Ίσως και πιο πριν, μετά τη διάλυση της East India. Υπόθεση εργασίας, οι θεσμοί υπάρχουν στην Αγγλία ακριβώς για να δέχονται την εκ του μακρόθεν ειρωνεία. Και είναι ισχυροί για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο σαρκασμός λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με ό,τι φαίνεται ότι θέλει να πετύχει. Σταθεροποιεί το θεσμό και τον καθιστά αναγκαίο, αν είναι καλό ή κακό δεν έχει σημασία, το θέμα είναι να κινείται στα όρια του αστείου και του γελοίου.

Στην αγγλική αθλητική δημοσιογραφία δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Ειδικά με την εθνική ομάδα, που είναι το καμάρι της χώρας, η οποία έχει δημιουργηθεί θαρρείς για να τους κάνει τη δουλειά. Αν νικάει, νομίζεις ότι δεν θα έχουν τι να γράφουν, ότι δεν θα βρουν τις κατάλληλες διθυραμβικές κριτικές. Στα γραφεία των περισσότερων αγγλικών εφημερίδων ζουν με τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα: το πασιφανές γκολ του Λάμπαρντ που ακυρώθηκε με τη Γερμανία, την κόκκινη του Ρούνεϊ, το κλάμα του ‘Γκάζα’, το χαμένο πέναλτι του Σάουθγκεϊτ. Σε κάθε περίπτωση η λύπη συνοδεύεται, όχι από θυμό αλλά, από λεπτό σαρκασμό, που προκύπτει από τη μοίρα, είναι καταδικασμένοι να πονάνε. Αν γινόταν ίσως διαφορετικά, μερικά εκατοστά δεξιότερα ή πιο αριστερά… όχι, όχι, η μπάλα έπρεπε να πάει εκεί που πήγε, διότι έτσι έχει διατάξει από αιώνες η ειμαρμένη.

Η μόνη φορά που οι αθλητικοί δημοσιογράφοι της Αγγλίας ήταν πραγματικά θυμωμένοι με κάποιον (ή έστω η τελευταία, μπορεί και η τελευταία που αναγνωρίζει ο υπογράφων), ήταν με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Γρήγορη υπενθύμιση: Φάση των ’16’ με την Αργεντινή, ο Ντιέγκο Σιμεόνε εκμαιεύει την αποβολή του, το παιχνίδι πάει κλασικά παράταση και πέναλτι και η Αγγλία χάνει εκεί, προφανώς. Την επαύριον του αποκλεισμού οι εφημερίδες βρωμούσαν οργή και η επωδός ήταν καθολική: μην επιστρέψεις στη χώρα. Ήταν τόσο θυμωμένοι που ο Μπέκαμ, πράγματι, δεν επέστρεψε. Πήγε για διακοπές στις ΗΠΑ.

Ο λόγος που έγινε αυτό είναι απλός: ο Μπέκαμ ήταν (και παραμένει) ο Θεός. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε κάποιος να κοροϊδέψει τον Ντέιβιντ Μπέκαμ στα 23 του. Το πρόσωπό του έμοιαζε σαν υφαντό από τις υφάντρες του ουρανού. Τα κατάξανθα μαλλιά του τον έκαναν ακόμα ωραιότερο, αν αυτό ήταν δυνατόν. Τα τατουάζ στο σώμα του αναδείκνυαν την απαιτητή αγριάδα, που του έλειπε. Τα είχε φτιάξει με τη Βικτόρια Άνταμς, την Posh Spice, ένα από τα πέντε κορίτσια των Spice Girls που ήδη ήταν το πιο επιτυχημένο συγκρότημα κοριτσιών όλων των εποχών. Έπαιζε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία είναι η πιο αναγνωρισμένη ομάδα στην Αγγλία και αγγλική ομάδα, σε σημείο που στο ‘Football Factory’ αναφέρεται, κάπου, ότι “αν είσαι οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορείς να γίνεις και βουλευτής”. Ήταν ένας πυρηνικός ακραίος χαφ, με απίστευτα πλεμόνια και την καλύτερη μεταβίβαση στην ιστορία. Δεν υπήρχε ούτε ένα κουσούρι. Και πήγε και αποβλήθηκε στο ματς που το μικρό φαινόμενο Μάικλ Όουεν έβαλε ένα από τα κορυφαία γκολ στην ιστορία της εθνικής ομάδας, απέναντι σε έναν αντίπαλο που μόλις 12 χρόνια πριν ο καλύτερος παίκτης του τού είχε βάλει γκολ με το χέρι σε προημιτελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Στο ένα χέρι μετρώνται, ιστορικά, οι όμορφοι αθλητές που ήταν και κορυφαίοι στο είδος τους. Ο Μπέκαμ είναι ένας. Στις ΗΠΑ, υπάρχει το αισθητικό ισοδύναμό του: ο Τομ Μπρέιντι.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου, στο ‘NRG Stadium’ του Χιούστον, οι New England Patriots, από τη Βοστώνη, την πόλη με το πιο φανατικό και πιο ‘γαλλικό’ κοινό στις ΗΠΑ- υπό την έννοια της απαίτησης- έκαναν ένα αξιομνημόνευτο comeback για να κερδίσουν το Super Bowl απέναντι στους Atlanta Falcons. Έχαναν 28-9 στο τέλος της τέταρτης περιόδου, έκαναν 19-0 στην πέμπτη και 6-0 στην παράταση και νίκησαν 34-28. Το Super Bowl είναι ο τελικός των τελικών του αμερικάνικου επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που δεν είναι βέβαια ποδόσφαιρο, όπως έχει ξεκαθαρίσει και ο γίγαντας Τζον Κλιζ.

Ο Τομ Μπρέιντι, έξι μήνες πριν κλείσει τα 40 (γεννημένος στις 3 Αυγούστου του 1977), θεωρούνταν, ακόμα και πριν από αυτόν τον αγώνα, ο κορυφαίος quarterback στην ιστορία. Σε αυτόν, πήρε το τέταρτο MVP του και το πέμπτο δαχτυλίδι πρωταθλητή με την ομάδα στην οποία παίζει από την αρχή της καριέρας του, και η δήλωσή του μετά ήταν ενδεικτική: “Συνέβησαν πολλά σκατά εκεί έξω”.

Και ενώ με το αμερικανικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχω τη σχέση που είχε ο Λουδοβίκος ΙΔ’ με τις ερπύστριες, ο Τομ Μπρέιντι είναι ένα φαινόμενο. Έχει τον ορισμό του θεληματικού πιγουνιού, έχει λακκάκι μέσα στο λακκάκι, το πρόσωπό του ο Πραξιτέλης δεν θα μπορούσε καν να το φανταστεί, ο Πλάτωνας, ίσως επειδή ήταν ιδιοφυΐα, μπορεί, είναι απίστευτα γυμνασμένος προφανώς, κοιτάζει τον κόσμο από το 1,93μ. και σύζυγός του είναι η Βραζιλιάνα Ζιζέλ, με την οποία έχει δύο παιδιά και την οποία γνώρισε σε… τυφλό ραντεβού, κανονισμένο από ένα φίλο του. Ο Μπρέιντι είχε 43 εύστοχες μεταβιβάσεις σε 62 απόπειρες στον τελικό, δύο αριθμοί που αποτελούν ρεκόρ για το Super Bowl.

Δεν μπορείς να πεις κάτι για τον Τομ Μπρέιντι. Ο Μπεν Άφλεκ και ο Ματ Ντέιμον, που στα 25 τους κέρδισαν Όσκαρ για τον ‘Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ’, τσακώνονται για να είναι φίλοι του.

Γι’ αυτό και, όταν συνέβη το deflategate, έγινε ο θάνατος της αλεπούς. Ήταν μία από αυτές τις στιγμές που δικαιούνται να αξιώνουν τη φράση ‘αλλάζω τον ρου της ιστορίας’. Έγινε ανύποπτα, στις 18 Ιανουαρίου του 2015, όταν οι Patriots νίκησαν 45-7 τους Indiana Colts σε παιχνίδι για το πρωτάθλημα της American Football Conference (όπως μπορώ να διαβάσω άρθρο στα κινέζικα τόσο μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς είναι). Οι Colts έκαναν καταγγελία ότι οι Patriots επίτηδες ξεφούσκωναν ελαφρώς τις μπάλες, για να μπορεί ο Μπρέιντι να κάνει ευκολότερη τη δουλειά του. Η λίγκα ανακοίνωσε στις 11 Μαΐου του 2015 ότι ο Μπρέιντι θα τιμωρηθεί με τέσσερα παιχνίδια εκτός αγωνιστικής δράσης, επειδή έπαιξε ρόλο στο σκάνδαλο.

Η ένταση ήταν τέτοια που ο Μπιλ Σίμονς, η κορωνίδα του ESPN και διευθυντής της εξαιρετικής ιστοσελίδας Grantland, έκανε ευθεία επίθεση στον Ρότζερ Γκούντελ, κομισάριο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να ζητήσει ικανοποίηση και το δίκτυο με ανακοίνωση να πάρει το μέρος του, με αποτέλεσμα να φύγει ο δημοσιογράφος από το ESPN και να κλείσει η Grantland στις 30 Οκτωβρίου του 2015. Ο Σίμονς συμφώνησε με το δίκτυο HBO και άνοιξε κάτι παρόμοιο, το The Ringer, το οποίο βέβαια δεν είναι σαν την Grantland, όπως καμία κλωστή από σάλια που ενώνει δύο στόματα δεν είναι σαν την πρώτη, αλλά έγινε αυτό: Το απίστευτο ξέσπασμα του Άφλεκ για την περίπτωση του Μπρέιντι.

Πρωτύτερα, βέβαια, ο Τζον Στιούαρτ, στη δίνη του σκανδάλου, τον… ξέσκισε. Ως οπαδός των New York Giants, στο ‘The Daily Show’, ο Στιούαρτ έκανε μία καταπληκτική κωμική ρουτίνα, με το γνωστό ύφος του, που τον καθιστά ανάμεσα στους υπέροχους διασκεδαστές των καιρών μας. Ακούστε, ωστόσο, πώς μιλάει για την εμφάνισή του. 

Το έκανε, επίσης, ο Στίβεν Κολμπέρ στο ‘The Late Night Show’, όταν η τιμωρία των τεσσάρων αγωνιστικών επιβεβαιώθηκε και ο Μπρέιντι δεν εφεσίβαλλε για να μειωθεί η τιμωρία.

Όπως, εξάλλου, έκανε και δεύτερο ‘αφιέρωμα’ ο Τζον Στιούαρτ, μέσα σε μία εβδομάδα, τη χρονική περίοδο που επιβεβαιώθηκε η τιμωρία.

Για να φτάσουμε την προηγούμενη εβδομάδα, που ο Ματ Ντέιμον, φορώντας τη στολή του Μπρέιντι στους Patriots, μπήκε στο στούντιο του Τζίμι Κίμελ την ώρα της εκπομπής ‘Jimmy Kimmel live’, υποκρινόμενος τον 39χρονο quarterback, προκειμένου ο παρουσιαστής να του κάνει μία συνέντευξη, μια και δεν του έχει χαρίσει ούτε μία.

Αθλητές που πιάνονται με απαγορευμένες ουσίες τιμωρούνται λιγότερο από ό,τι ο Μπρέιντι λόγω του deflategate. Μέχρι και εισαγγελική έρευνα πήγε να γίνει, να ανοίξουν το mail του και το κινητό του για να διαβάσουν την αλληλογραφία του, μήπως και βρουν κάποιο στοιχείο. Είναι, στο τέλος, λογικό. Ο Τομ Μπρέιντι είναι τέλειος. Αθλητικά, θεωρούνταν ο κορυφαίος quarterback όλων των εποχών πριν πάρει καν το πέμπτο δαχτυλίδι. Μέχρι και ο Κόμπε Μπράιαντ πόσταρε για να τον συγχαρεί για την επιτυχία του. Και είναι τόσο όμορφος, ακόμα και με τις μπογιές κάτω από τα μάτια του, που είναι αδύνατον να μην το προσέξεις.

Όταν μία τέτοια περίπτωση, από τις σπάνιες στην ιστορία που συνδυάζεται με την απαιτούμενη σεμνότητα, προσήλωση και αλτρουισμό προς τους συμπαίκτες του, αφήνει να διαφανεί κάτι ευάλωτο, δεν γίνεται παρά ο κόσμος και όσοι ασχολούνται με το προκείμενο να βγάλουν όλα τα συμπλέγματά τους που τους έχουν δημιουργήσει τα παιδικά τραύματα και οι αδυναμίες τους προκειμένου να μειώσουν τη διαφορά και να μικρύνουν την κατάσταση, ασχολούμενοι περισσότερο με το συγκείμενο από ό,τι με το περικείμενο. Και όταν ο Τζο Ποσνάνσκι έγραψε, “ο Τομ Μπρέιντι είναι αθώος”, αιτιολογώντας ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να προδίδουν την ενοχή του στο σκάνδαλο και δεν προκύπτει από καμία αθλητική ανάλυση ότι όντως ήθελε να ξεφουσκώσουν οι μπάλες, τότε η παραδοχή ότι παραμένει σε απογείωση κάνει ξανά τη διαφορά ισχύουσα κατάσταση.

Η Βοστώνη συνεχίζει να πανηγυρίζει για τον ήρωά της, ο οποίος μοιάζει όντως ουρανόσταλτος, σαν να πικάρει έναν άθεο επιστήμονα το σύμπαν για την ύπαρξη ενός πνεύματος που έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί άψογα πλάσματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

O θρύλος του Marshawn Lynch, του πρωταθλητή που δε μιλάει ποτέ

O Cam Newton είναι εδώ για να κάνει τους αντιπάλους να χορέψουν

Ο θρύλος του Peyton Manning