Στα χαρτάκια της Green Post-it κρύβονται οι πιο μεγάλες αλήθειες του Instagram
Μιλήσαμε με τη Σταυρούλα Κουλίτση, το άτομο πίσω από τον λαχανί λογαριασμό που κάνει θραύση στο ελληνικό ίντερνετ. Πώς εξηγείται η επιτυχία της σελίδας, σε τι βαθμό ταυτίζεται ο κόσμος και γιατί πιάνουν οι αφορισμοί στην εποχή του scrolling;
- 19 ΔΕΚ 2022
«Πώς ξέρει το ντεπόν πού πονας; Έχει το ντεπόν IQ;», έγραφε ένα σημείωμα για χρόνια κολλημένο στο σπίτι της, προτού ανέβει ως ανάρτηση στα social media του λογαριασμού Green Post-it και συγκεντρώσει κάπου στις 21.000 καρδούλες. Από φοιτήτρια, πολύ πριν ανακατευτεί με το Instagram, η Σταυρούλα Κουλίτση είχε τη συνήθεια να κολλάει σημειωμένα χαρτάκια post-it σε κάθε τοίχο του σπιτιού της, παροτρύνοντας και τους καλεσμένους της να κάνουν το ίδιο.
Αυτή η διαδικασία μού θύμισε την πρακτική που ακολουθά ένας καλλιτέχνης στην Αμερική, ο Matthew Chavez, με το Subway Therapy: ένα πρότζεκτ στο οποίο καλεί το κοινό να τοιχοκολλήσει δημόσια post-it γράφοντας ένα ολιγόλογο σημείωμα.
Πόσο ψυχοθεραπευτική μπορεί να αποδειχθεί η διαδικασία του να προσπαθείς να στριμώξεις σε δύο φράσεις το μυαλό σου, για να πεις κάτι προς τα έξω;
«Δεν είναι μόνο ότι μοιράζεσαι τη σκέψη σου δημόσια, το οποίο είναι φύσει απελευθερωτικό», απαντάει από τη δική της εμπειρία η δημιουργός πίσω απ’ τη σελίδα Green Post-it, «μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, ψάχνω και εγώ η ίδια τι θέλω να πω με αυτό που γράφω».
Έπειτα από ενάμιση χρόνο καθημερινής τριβής, η Σταυρούλα έχει κάθε δικαίωμα να λέει πως έχει μυηθεί στην τέχνη του γρήγορου σημειώματος.
Kάθε χαρτάκι χωράει 50-60 χαρακτήρες (με ιδανική «γκριν-πόστικη γραμματοσειρά»), τα λαχανί χαρτάκια είναι τα πιο δυσεύρετα της αγοράς και το μεγαλύτερο challenge της υπόθεσης είναι «να συμπυκνώσεις την ουσία των πραγμάτων», όπως εξηγεί για τη σιωπηλή μάχη που δίνει διαρκώς με τον εαυτό της, ως τρομερά υπερ-αναλυτικό άτομο.
Σκέψεις αυθόρμητες, που ξεπήδησαν στο μυαλό της από χάζι στο μπαλκόνι είτε μια βόλτα στην Αθήνα, και άλλες βαθύτερες, υπαρξιακές, που πιλάτευαν για μέρες μέχρι να βρουν τα λόγια τους, μαζί με λογοπαίγνια, φανταστικές στιχομυθίες και έξυπνα ερωτήματα, είναι το υλικό που γράφεται στα λαχανί post-it, παράγοντας ένα από τα αγαπημένα content του ελληνικού Instagram.
Ο λόγος; Εκφράζει την αλήθεια μας, με τρόπο απλό και στοχευμένο.
«Μα πόσο εγώ», είναι το σχόλιο που θα δεις να επιστρέφει ξανά και ξανά στις αναρτήσεις του Green Post-it, έχοντας αυτή τη στιγμή πάνω από 62 χιλιάδες followers.
«Από τη διαχείριση της σελίδας, αυτό που βλέπω είναι ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ταυτιστεί με κάτι, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος και ταυτόχρονα να καταλάβει ποιος είναι», εξηγεί η ίδια. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα σημειώματά της πυροδοτούν φιλοσοφικές συζητήσεις στο τσατ και αυτό είναι μια μικρή νίκη:
«Εξαιτίας post-it έχει χρειαστεί να συζητήσω από το πόσο τοις εκατό έμφυτο ή επίκτητο χαρακτηριστικό είναι το να είσαι αισιόδοξος μέχρι τις 10 μεταβλητές που ορίζουν το απόλυτο τοστ – δύο θέματα ίσης βαρύτητας και φιλοσοφικής αξίας, να επισημάνω».
Όσον αφορά την ιστορία, η ιδέα του όλου πρότζεκτ ξεκίνησε όταν βρέθηκε μπροστά της ένα πακέτο post-it και δοκίμασε να γράψει δυο λόγια. Τα χαρτάκια αυτά ήταν ανέκαθεν οικείο εργαλείο για την ίδια, όπως σε κάθε ελληνική οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της.
«Τα χρησιμοποιούσαμε για λίστες σούπερ μάρκετ, σημειώσεις, κάρτες γενεθλίων – τα πάντα. Η μαμά μου ακόμα και σήμερα γράφει σε post-it, πράγμα που με κάνει ακόμη να αναρωτιέμαι ως πότε θα αρνείται το κινητό». Βέβαια, να που όπως εξελίχθησαν τα πράγματα και η ίδια έχει πάντα μια δέσμη post-it στην τσάντα της, «για ώρα ανάγκης».
Τι σημαίνει το success story του Green Post-it για την εποχή που ζούμε, τη ρωτάω. Μήπως είναι μια απόδειξη για τη δύναμη του τσιτάτου που επέφεραν οι ταχύτεροι χρόνοι ζωής και τα social media;
«Θα ήταν ιδανικό να ζούσαμε σε μια εποχή που οι λίγες λέξεις θα σήμαιναν πολλά νοήματα, μιας και έχει γίνει λιγότερος ο διαθέσιμος χρόνος και έχουν αυξηθεί τα επείγοντα θέματα. Αλλά νιώθω ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ενώ οι άνθρωποι έχουν τρομερή ανάγκη να μιλήσουν, να μοιραστούν, σπάνια βρίσκουν κάποιον να τους ακούσει». Από την άλλη, αυτά τα λαχανί post-it είναι σαν να ακούνε τη σκέψη μας.
«Στην πορεία έμαθα ότι αυτά τα σύντομα-περιεκτικά κείμενα λέγονται αφορισμοί, όπως έγραφε ο Antonio Porchia στις Φωνές». Αυτό σημαίνει ότι παρότι δίνουν την εντύπωση μιας τυχαίας φράσης, κρύβουν από πίσω τους ένα βουνό από συλλογισμό σε μετρημένο λόγο.
Ένα παράδειγμα; Ένα post-it που έγραψε πρόσφατα η Σταυρούλα Κουλίτση και το έβαλε μόνιμα στον τοίχο του σπιτιού της: «Είμαι πολλά πράγματα. Και αυτό είναι οκέι».
Γιατί, όπως εξηγεί, όταν κατάφερε να απενοχοποιήσει το αίσθημα του μη ανήκειν, όταν αποδέχθηκε πως ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει πλήρης ακόμη και μέσα σε ένα σύνολο ετερόκλητων πραγμάτων, «άλλαξε ο τρόπος που προσεγγίζω τον εαυτό μου και τον κόσμο».
Μέσα από το καθημερινό παιχνίδι με τον λόγο και το νόημα προκύπτουν και τέτοιου είδους μικρά διαμαντάκια. Και, εάν παρατηρήσεις, τέτοια σημειώματα γεννιούνται μόνο μέσα από ερωτήματα που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, πράγμα το οποίο παραδέχεται ότι ακολουθά η Σταυρούλα πριν γράψει και ανεβάσει κάθε επόμενο post-it.
*φωτογραφίες © Σταυρούλα Κουλίτση
