Οι νυμφομανείς των multiplex

Ο εθισμός στο σεξ θα έπρεπε να είναι ένα θέμα στο οποίο το Χόλιγουντ, για προφανείς λόγους, θα έπρεπε να έχει την πρωτοκαθεδρία. Εκείνο όμως συνεχίζει να παράγει -ειδικά τον τελευταίο καιρό- την μια ‘πατάτα’ μετά την άλλη. Με ελάχιστες πάντα εξαιρέσεις, τις οποίες είπαμε να τις μαζέψουμε εδώ.

Η καλύτερη του είδους

Στο Shame του 2011 ο Michael Fassbender είναι συγκλονιστικός ως ο 30άρης executive διαφημιστικής εταιρείας που προσπαθεί μάταια να γεμίσει την τρύπα που έχει μέσα του κάνοντας σεξ με γυναίκες-συναδέλφους, άγνωστες στο τρένο, webcam girls και πόρνες. Δεν τα καταφέρνει. Αυτό που καταφέρνει (μαζί με το Steve McQueen για τον οποίο τα έχουμε ήδη πει) είναι να δημιουργήσει ένα standard με βάση το οποίο όλες οι υπόλοιπες ταινίες του είδους θα κρίνονται από εδώ και πέρα.

Όπως π.χ. το πρόσφατο Don Jon του Joseph Gordon-Levitt που, παρόλο που είχε ως ατού την Scarlett Johansson και λειτουργεί μια χαρά ως rom-com, το αντίστοιχο σχόλιο που επιχείρησε να κάνει πάνω στον ιντερνετικό εθισμό στο σεξ (ο πρωταγωνιστής και ‘κουτουπώνει’ την Scarlett και αυνανίζεται 20 φορές την ημέρα) ήταν εντελώς επιδερμικό.

Όταν το σινεμά ‘αντιγράφει’ (αντίστροφα) την πραγματικότητα

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η Gwyneth Paltrow είναι στην πραγματικότητα sex addict. Κάτι που προκύπτει από αυτά που λέει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η κολλητή της Chelsea Handler η οποία έχει δηλώσει πως η 41χρονη είναι όντως εθισμένη στο σεξ και πως, όταν καβγαδίζει με το συζυγό της, προτιμά να του κάνει στοματικό για να ηρεμούν τα πνεύματα.

Κρίμα που στο Thanks for Sharing, την περσινή -μετρίως μέτρια- ταινία σε σχέση με το sex addiction, ήταν ο Mark Ruffalo που έπαιζε τον εθισμένο -ο οποιός στην πορεία την ερωτεύεται. Μια ταινία που όλοι θυμούνται για το στριπτίζ της Gwyneth (όχι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε ένα ‘άρρωστο’) και για το γεγονός ότι η Pink, στον πρώτο της μεγάλο ρόλο, ήταν απείρως πιο πειστική ως η κομμώτρια που υποφέρει από αυτή την αρρώστια.

Οι νυμφομανείς με τις οποίες ‘σπάμε πλάκα’

Μπορεί όταν προσπαθούν οι Αμερικάνοι να γυρίσουν σοβαρή ταινία γύρω από τον εθισμό στο σεξ να τα κάνουν θάλασσα, αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα καταφέρνουν μια χαρά στο να παρουσιάσουν ως ‘αρρωστημένα’ σέξι μια σταρ πρώτου μεγέθους. Όπως συνέβη πρόσφατα με την Jennifer Aniston που φόρεσε καστανή περούκα και άρχισε να γλείφει από μπανάνες μέχρι hot dog για να μας πείσει ως ακόρεστη οδοντίατρος στο Horrible Bosses.

Ενώ εξαιρετική υπήρξε και η Isla Fisher στο Wedding Crashers ως η νυμφομανής ‘παρθένα’  που έκανε τον απρόσκλητο καλεσμένο Vince Vaughn να χάσει το φως του.

Την τριάδα έρχεται να συμπληρώσει η ‘επιδειξιομανής’ Selma Blair, κομπλέ με ένα ζευγάρι πελώρια ψεύτικα στήθη, στο ‘οργιαστικά σατιρικό’ Α Dirty Shame του 2004, την τελευταία ταινία του John Waters, με βασική πρωταγωνίστρια την Tracey Ullman ως καταπιεσμένη μεσήλικα που μετατρέπεται σε sex addict μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι.

Οι νοικοκυρές το ‘κάνουν’ καλύτερα

Η πιο ‘εύκολη’ αναφορά θα ήταν η Catherine Deneuve ως πόρνη του μεσημεριού (αυστηρά από 14.00-17.00) στο αριστουργηματικό Belle Du Jour του 1967. Αλλά αυτό θα ήταν εντελώς άδικο για ένα χαρακτήρα πολύ πιο σύνθετο από αυτό του sex addict.

Οπότε, για να το παίξω και ψαγμένος, αναφέρω ενδεικτικά την Delphine Seyrig στο India Song (1975) ως περιπετειώδη σεξουαλικά σύζυγο ενός διπλωμάτη στην Καλκούτα. Πριν προχωρήσουμε στο ‘ψητό’, δηλαδή την Sylvia Kristel ως σύζυγο Γάλλου διπλωμάτη στην Bangkok (Emmanuele, 1974) που όχι μόνο έβγαλε μάτια όταν έφτασε στην πόλη, αλλά πρόλαβε να κάνει και τριο με δυο αγνώστους κατά τη διάρκεια της πτήσης.

Οι πραγματικά παλιές ‘καραβάνες’ του είδους

Φεύγοντας από τον επικίνδυνο χώρο του soft porn (πότε είπαμε ότι είναι κάποια εθισμένη και πότε απλά femme fatale;) και των 70s (πως να ξεχωρίσεις τα ‘αρρωστάκια’ σε μια εποχή που όλοι το ‘έκαναν΄ με όλους) κατευθυνόμαστε με ορμή πίσω στο Written on the Wind του 1956 (δια χειρός του τιτανοτεράστιου Douglas Sirk) με την Marylee Hadley ως νυμφομανή κόρη ενός νεκρού πετρελαιά που έχει φάει εμμονή με τον Rock Hudson.

Ή για όσους έχουν πιο ευρωπαϊκά γούστα, στο La Dolce Vita του Fellini (1960) με την νυμφμανή κληρονόμο Maddelena (Anouk Aimee) να κάνει τριο μαζί με τον Marcello Mastroianni και μια πόρνη που τσίμπησαν στο δρόμο.

Και οι δυο μακρινοί πρόγονοι γυναίκων όπως η -νεαρή καθηγήτρια- Diane Keaton του Looking for Mr. Goodbar (1977), την Neve Campbell ως πλούσια Νεουορκέζα στο When Will I be Loved (2004) ή, την αγαπημένη μου, Christina Ricci του Black Snake Moan (2006), που όντως σε πείθει ότι έχει τόσο το διάβολο μέσα της ώστε ο μόνος τρόπος να ηρεμήσει είναι να τη δέσει στο καλοριφέρ ο Samuel L. Jackson.

Αυτοί που έχουν το όνομα και τη χάρη

Το -εξαιρετικά σαφές, ήδη από τον τίτλο Ι am a Sex Addict του 2005, μια αυτοβιογραφική indie κωμωδία σχετικά με ένα παντρεμένο που έχει μια ακόρεστη όρεξη για πόρνες, θεωρείται από τους πολλούς το καλύτερο κρυμένο μυστικό στις ταινίες του είδους.

Όπως ακριβώς συμβαίνει, τουλάχιστον όσον αφορά τον τίτλο, με τα Diary of a Sex Addict με τις Rosana Arquette και Nastassja Kinski του 2001 (ένα μέτριο ερωτικό θρίλερ), Love Sick: Secrets of a Sex Addict 2008 με την Sally Pressman (ένα ρομαντικό αυτοβιογραφικό δράμα) και το ισπανικό Diary of a Nymphomaniac του 2008 με την ‘λαχταριστή’ Belen Fabra να οδηγείται τελικά στην πορνεία.

Το αφιέρωμα κλείνει απρόσμενα με τον  Greg Kinnear στο Auto Focus, την βιογραφική ταινία σχετική με τον sitcom star των 50s που, καθώς γινόταν γνωστός, έπεσε στα μούτρα στο σεξ (κάτι σαν πρώιμος Charlie Sheen). Προτιμώντας να καταγράφει τις συνευρέσεις του και να τις ξαναβλέπει μαζί με τον κολλητό του John Carpenter (τον οποίο υποδύεται ο Willem Dafoe).

Καθώς επίσης και με μια τζούρα από Chuck Palanhiuk μέσω του Sam Rockwell που υποδύεται τον sex addict ( ο οποίος έχει και διάφορα άλλα προβλήματα/εμμονές/κόμπλεξ) στην κινηματογραφική μεταφορά του Choke.