Πώς είναι να είσαι πατέρας την εποχή του κορονοϊού

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα την δω να μου ζητάει να συνεχίσει ένα βράδυ να βλέπει μια ενημερωτική εκπομπή για τον ιό, με κάτι γιατρούς να μιλάνε, αντί για MasterChef, Πέτα τη Φριτέζα, Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα και όλες τις υπόλοιπες αγαπημένες της ελληνικές κωμικές σειρές.

Ή να με περιμένει πίσω από την πόρτα, την τελευταία φορά που πήγα στην δουλειά, με το μισοάδειο μπουκαλάκι αντισηπτικό που της είχαμε βάλει μέσα στην σχολική της τσάντα, για να μου το βάλει η ίδια στα χέρια ώστε να είναι σίγουρη ότι είμαι καλά.

Τουλάχιστον, σε αντίθεση με άλλους πατεράδες εκεί έξω, δεν χρειάστηκε ποτέ να της εξηγήσω τα περί ιού. Αυτό το έχει νιώσει καλά στο πετσί της αφού, δυο καλοκαίρια πριν, πέρασε ένα ολόκληρο μήνα στο κρεβάτι του Καραμανδάνειου σε κρίσιμη κατάσταση λόγω εγκεφαλίτιδας. Εκείνη έμαθε τι σημαίνει ιός. Και εγώ απέκτησα τη συνήθεια να πλένω τα χέρια μου εμμονικά, 10-12 φορές την ημέρα.

 

Οπότε, από την άποψη αυτή, μπορείς να πεις ότι ήμασταν πιο ‘προετοιμασμένοι’ από κάποιες άλλες οικογένειες εκεί έξω. Με τη μόνη διαφορά ότι, στα μάτια μου, το -αντικειμενικά- μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν προσβληθεί από κορονοϊό ως τώρα μοιάζει τεράστιο. Γιατί, ως πατέρας, ό,τι δεν είναι μηδέν, είναι υπερβολικά μεγάλο για να το αντέξω.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την απειλή που αντικειμενικά αντιπροσωπεύει για κάθε ελληνική οικογένεια ο συγκεκριμένος ιός και για την ευθύνη που έχεις ως πατέρας να προστατεύεις όσο μπορείς τους υπόλοιπους (τα δικά σου παιδιά και αυτά των υπολοίπων) με το να ακολουθείς πιστά τις οδηγίες και να εφαρμόζεις την καραντίνα στο μέγιστο βαθμό που μπορείς.

Από την άλλη, η καραντίνα, είναι και μια ιδανική ευκαιρία να κάνεις αυτό που σπάνια είχες το χρόνο να κάνεις πριν. Να κάτσεις να παίξεις με το παιδί σου. Για την ακρίβεια να παίξεις όλα τα επιτραπέζια που δεν έχεις προλάβεις να παίξεις. Να διαβάσεις μαζί του όλα τα βιβλία που δεν είχες προλάβει να διαβάσεις. Και, άμα λάχει, να χτίσεις και ένα ρομπότ με το σχετικό σετάκι που της είχαμε πάρει εδώ και ένα τρίμηνο και το οποίο δεν πρόλαβε μέχρι τώρα να ανοίξει.

Το διάστημα που θα μείνεις στο σπίτι, και πάντα με την προϋπόθεση ότι εσείς και όλοι οι τριγύρω σας (γιαγιάδες, παππούδες κτλ.) είστε καλά, είναι μια μοναδική ευκαιρία να κάνεις reboot, restart ή update στη σχέση σας. Γιατί πλέον, όσο τηλε-εργασία και αν υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις, δεν έχεις καμία δικαιολογία για να μην περάσεις ποιοτικό χρόνο μαζί του/ της. Εγώ, τουλάχιστον, αισθάνομαι ότι της το χρωστάω. Και δεν σκοπεύω να σπαταλήσω ΚΑΙ αυτή την ευκαιρία.

Παρότι, για να είμαι ειλικρινής, είναι λίγο δύσκολο να την πείσω να με προτιμήσει από το tablet της, στο οποίο παίζει online ένα παιχνίδι μαζί με τις φίλες της από το σχολείο που πλέον δεν μπορούν να έρχονται να μας επισκέπτονται. Θα συνεχίσω, ωστόσο, να προσπαθώ με όλα τα μέσα. Θεμιτά και αθέμιτα (βλέπω της το αφήνω ξεφόρτιστο και κρύβω τον φορτιστή).

Το μόνο που μου λείπει είναι ένα τύμπανο, όπως είδα να έχει ένας πατέρας στην Ιταλία, ώστε να βγω στο μπαλκόνι μαζί της και να αρχίσω να τραγουδάω κάτι εμψυχωτικό. Δεν πειράζει, όμως, θα αρκεστούμε για την ώρα στις κατσαρόλες.

Αλλά αυτό είναι μέτρο της επόμενης φάσης, άμα περάσουν δηλαδή καμία 15αρια ακόμη μέρες και αρχίσουμε όντως να αισθανόμαστε (εμείς και όλοι οι υπόλοιποι στην γειτονιά) σαν φυλακισμένοι/ ελεύθεροι-πολιορκημένοι. Αλλά αυτό, για την ώρα, μοιάζει μια ζωή μακριά.