Ένας (χαλογουηνικός) μαραθώνιος τρόμου μας φέρνει πιο κοντά

Όπως και να το δει κανείς, ο εορτασμός του Halloween στα μέρη μας, μια εποχιακή μόδα για μας η αλήθεια είναι, την οποία και υιοθετήσαμε με θέρμη τα τελευταία χρόνια, έχει δημιουργήσει δύο ευδιάκριτα στρατόπεδα.

Από την μια πλευρά, οι ξινισμένοι είχαν-και-Χαλογουήν-στο-χωριό-σου (ούτε και Χριστούγεννα με την μορφή που τα ξέρουμε πλέον είχανε λεβένδες, αλλά ας μην το κάμουμε θέμα τώρα), οι οποίοι βγάζουν σπυριά με το να γιορτάζεται με όποιον τρόπο το ‘αμερικανόφερτο’ Χαλογουήν (έστω και αν δεν είναι αμερικανόφερτο).

Από την άλλη, οι το-χαλογουήν-είναι-άλλη-μια-ευκαιρία-για-πάρτι-και-ως-τέτοια-θα-την- εκμεταλευτούμε, οι οποίοι το αγκαλιάζουν ολόκαρδα και ολόθερμα, απομονώνοντας τα στοιχεία που τους βολεύουν και αγνοώντας επιδεικτικά την οποία πολιτισμική σύνδεση, ή έλλειψη αυτής.

Σε κάθε περίπτωση είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, το κάτι-σαν-Απόκριες-στο-πιο- τρομολαγνικό κλίμα του Χαλογούην φαίνεται ότι έχει ριζώσει στο Ελλάντα και δεν βιάζεται να φύγει. Το μόνο σίγουρο, είναι πως η συγκεκριμένη γιορτή μας δίνει μια θαυμάσια αφορμή να βουτήξουμε σε ένα συγκεκριμένο ‘δωμάτιο’ κινηματογραφικού τρόμου, αυτό το οποίο λέει με μεγάλα κόκκινα γράμματα ‘Halloween Horror’. Διότι ΝΑΙ, φυσικά και υπάρχουν ταινίες στημένες γύρω από την γιορτή, ή παραγωγές που ακουμπούν σε στοιχεία του εορτασμού της για να ξεδιπλώσουν τα σεναριακά τους φονικά.

Η εύκολη σκέψη, οπλίζει και πυροβολεί προς την μεριά του Halloween του John Carpenter. Κλασική ταινία, κλασσικό μουσικό θέμα, κλασσικός τρομοχρακτήρας ο Μιχαλάκης ο Μάγερς και Ω ΤΙ ΛΕΤΕ, ο τίτλος της γιορτής είναι ο τίτλος της ταινίας. Πέραν τούτου όμως τι; Προς τα πού πάμε αφού τελειώσουμε την πρώτη περιπέτεια του Μάικλ, ή ακόμα χειρότερα αν δεν θέλουμε να (ξανα)δούμε τα πρώτα του κυνηγητά με την scream queen Jamie Lee Curtis;

Κάνοντας μια βαθύτατη βουτιά στο κινηματογραφικό μου αρχείο, είπα να σας προσφέρω ένα μίνι horror movie marathon το οποίο στηρίζεται θεματικά γύρω από τον εορτασμό του Χαλογουήν. Εύχομαι μέσω των παρακάτω 8 ταινιών, τόσο οι πολέμιοι όσο και οι φίλοι της εορτής να ενώσουν χέρια, ποπκόρν και ποτά (και καλτσάκια μην σας πω) και να αντιληφθούν ότι όταν υπάρχει ένας τιμιότατος τρομο-μαραθώνιος μπροστά τους, τότε όλες οι διαφορές και αντεγκλήσεις πετάγονται έξω από το παράθυρο.

Βάνε το VHS να παίζει:

Dark Night of the Scarecrow

Το πιο ήρεμο και (σχεδόν) νορμάλ από τις προτάσεις, το Dark Night of the Scarecrow αποτελεί ένα θαυμάσιο ορεκτικό για τα πιο ‘περίεργα’ και σε κάποιες περιπτώσεις πιο ‘σκληρά’ πιάτα που ακολουθούν. Ουσιαστικά ένα old-school ghost movie, το Dark Night of the Scarecrow φτιάχτηκε για μαζική τηλεοπτική κατανάλωση, οπότε ξεχάστε το gore και το splatter και ετοιμαστείτε για άφθονη ατμόσφαιρα και πειστικές ερμηνείες από τον Λάρι Ντρέηκ, τον Τσαρλς Ντέρνινγκ (που ενσαρκώνει τον πιο μισητό ταχυδρόμο από την εποχή του ποτέ) και τον Λέην Σμιθ, ο οποίος είναι ο Λέην Σμιθ σε όλες τις ταινίες του και αυτό αρκεί. Στα γρήγορα σας λέω ότι ο Λάρι μας είναι πτωχός πλην τίμιος και με ειδικές ανάγκες και τόνε βάνουν στο μάτι (χωρίς λόγο) και τον δολοφονούν (λόγω παρεξήγησης) κάτι τυρόβλαχοι που ακούν ό,τι τους λέει ο ταχυδρόμος της περιοχής. Δείτε το το απόγιομα για να αρχίστε να μπαίνετε στο κλίμα.

Slugs

Gore-ίκλα με τα όλα της και Χουάν Σιμόν στο τιμόνι, που έκαμε το Pieces και μετά είπε “δεν κάνω και κάτι με σκουλήκια;” Και το έκανε, γιατί είναι ο Χουάν ο Σιμόν. Τα σκουλήκια δολοφόνοι (ναι, αλήθεια) παίζουν μεγάλη μπάλα, αλλά κανείς δεν πιστεύει τον Mike Brady που φωνάζει πως “σκουλήκια φονιάδες βγαίνουσι από τους υπόνομοι και τρώνε κόσμο”. Γιατί σοβαρά τώρα, ποιος θα πιστέψει ότι κινδυνεύει από ανθρωποφάγα σκουλήκια. Βασικά, ευτυχώς που δεν τόνε πιστεύει κανείς γιατί έτσι η ταινία θα τελείων αναίμακτα σε κανένα εικοσάλεπτο. Πράγμα που θα ήταν ελαφρώς μαλακία, μιας και ο Σιμόν παίζει ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΑΛΑ με τους σκοτωμούς εδώ (όπως άλλωστε έκαμε και με το Pieces), μετατρέποντας αυτήν την (σε γενικές γραμμές) κακογραμμένη αμερικανο-ισπανική παραγωγή σε gore-tastic classic

Neon Maniacs

Είναι η αλήθεια δύσκολο να δεις το Neon Maniacs αν δεν έχεις πιει τουλάχιστον 5 σφηνάκια. ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ. Πως αλλιώς να βγάνεις νόημα από μια ταινία που απεικονίζει μια ομάδα τερατόμορφων μεταλλαγμένων (οι Neon Maniacs ντε), που ζούνε κάτω από μια γέφυρα (γιατί όχι εδώ που τα λέμε, λογικά δεν πληρώνουν νοίκι) και βγαίνουν τσάρκα τα βράδια για να σκοτώσουν κόσμο; Σας είπα ότι ο ένας είναι ντυμένος σαμουράι και ένας άλλος ινδιάνος; Σας είπα πως γενικά δεν μασάνε, αλλά αν δουν νερό κάνουν τσίσα απάνω τους; Σας τα είπα τώρα. Στον ηρωικό αντίποδα, αίσθηση προκαλεί η μαχητική ρεπόρτερ και (μάλλον) ανιψιά της Αγγελικής Νικολούλη που έχει σκοπό της ζωής της να ξεσκεπάσει την τερατόμορφη συμμορία, καθώς και οι δύο μπάντες που παίζουν σε ένα (αρκετά φιλικό) battle of the bands στο χαλογουηνικό πάρτι στο κρεσέντο της ταινίας που πρέπει να έπιασαν όργανα για πρώτη φορά 5 λεπτά πριν το γύρισμα.

Halloween 3: Season of the Witch

Κακά τα ψέματα δεν γίνεται να ασχοληθείς με το Χαλογουήν χωρίς να βάλεις έστω ΜΙΑ ταινία από τις 12-13 ταινίες που περιλαμβάνει το παραγωγικότατο franchise. Αφήνοντας στην άκρη το πρώτο που το έχει δει κάθε τρομο-φαν που σέβεται την φασούλα του και ΦΥΣΙΚΑ αγνοώντας τις αδιανόητες μπούρδες του Ρόμπ Ζόμπι (ο Μάικλ έγινε κακός επειδής μεγάλωκε σε δύσκολο σπίτι και επειδή στο σχολείο ΤΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ), είπα να επιλέξω το κάπως εως ΠΟΛΥ παρεξηγημένο τρίτο κεφάλαιο της σειράς, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που δεν περιέχει Μάικλ Μάγερς. Στην θέση του συναντάμε ένα ιδιαίτερα τολμηρό υβρίδιο ατμοσφαιρικού τρόμου με μια ιδέα από sci fi, που φεύγει τελείως από τις slasher ρίζες της σειράς και παίζει μπάλα με ένα σατανικό σχέδιο μαζικών δολοφονιών ανηλίκων. Η σειρά δυστυχώς δεν επεκτάθηκε ποτέ προς σε αυτήν την κατεύθυνση, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην ‘ευκολία’ του slasher-α Μιχαλάκη, αλλά ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΛΟΓΟΥΗΝ ΔΩΣΤΕ ΣΤΟ ΤΡΙΟ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Deadly Friend

Ο Wes Craven με φόντο το Χαλογουήν, αναμειγνύει λίγο λαβ στόρι με την ιστορία του τέρατος του Φρανκενστάιν και βάνει στον κεντρικό ρόλο την κάνε-παναγιά-να- την-είχα-κοπελά-μου Κρίστι Σουάνσον. Ε, γίνεται να μην πιάσει; Δεν γίνεται. Ταλαιπωρημένη ταινία από τις λίγες, άλλαξε πολύ από το αρχικό πλάνο του Κρέηβεν για να χωρέσει περισσότερο αίμα, αλλά ακόμα και η τελική μορφή της ταινίας που έφτασε τα αυτιά και τα μάτια μας αποτελεί ένα ξεκάθαρο cult classic. O δε φόνος της κακιασμένης πουρόγριας με την μπάλα του μπάσκετ δύσκολα ξεχνιέται, με slo-mo shot που θα ζήλευε και η καλύτερη αθλητική ταινία. Αγαπάμε το νεκροζωντανό girl next door ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΧΑΛΟΓΟΥΗΝ.

Hack-O-Lantern

Είναι τουλάχιστον ΔΡΟΠΗ να λέγεται με τόση ευκολία ότι ο Plan 9 From Outer Space είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών όταν υπάρχει το Hack-O-Lantern. Άλλη μια ταινία που χωρίς παρέα και ποτά ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ, αυτός εδώ ο κακοπαιγμένος σινεματικός ΓΟΛΓΟΘΑΣ ακολουθεί την ιστορία ενός σατανιάρη παππού, ο οποίος ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ, αλλά θέλει να κάνει τον ΕΓΓΟΝΟ του αρχιερέα της σατανικής του σέκτας. Επίσης και. Πουλάει κολοκύθες. Κοινώς, είναι κολοκυθάς στο επάγγελμα. Για να γεμίσει κάπως ο χρόνος της ταινίας, που γενικά πρέπει να γυρίστηκε σε δύο μέρη όλα κι όλα και με μπάτζετ που δεν ξεπέρασε τα 50 δολάρια, βάνουν τους DC Lacroix να παίξουν μια πενιά, μέσω ενός αδιανόητα cringe ΒΙΔΕΟΥ, ενώ επειδή και πάλι δεν βγαίνουν τα λεπτά, ρίχνουν και έναν stand up comedian στο κόλπο να πει πέντε-έξι χωρατά. Δεν κάνω πλάκα. ΚΑΜΙΑ. ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.

Home Movie

Η αλήθεια είναι πως το είδος του found footage που ξεκίνησε ουσιαστικά από το Blair Witch Project έχει γεννήσει ΠΟΛΥ σαβούρα, αλλά το Home Movie δεν ανήκει σε αυτόν τον σωρό. Κλασσική αμερικάνικη οικογένεια προσπαθεί να στήσει την ζωούλα της στην εξοχή, αλλά τα δύο ανήλικα της φαμίλιας, ο Τζακ και η Έμιλυ, ίσως, ΛΕΩ ΙΣΩΣ να έχουν ΑΛΑΦΡΩΣ δολοφονικές τάσεις. Το στοιχείο του Χαλογούην ΑΣΦΑΛΩΣ και παίζει έναν δυνατό ρόλο, αλλά πριν και πάνω από όλα, το Home Movie σε τρομάζει επειδής απαντώντας στην ερώτηση “γιατί”, έχει μόνο το “γιατί έτσι”. Και αυτό αρκεί σε αυτήν την περίπτωση. Από τα ‘σκληρά’ χαρτιά του μαραθωνίου, κρατήστε το για το τέλος.

Trick Or Treat

Μην μπερδευτείτε και δείτε το Trick or Treat του 86 γιατί πρόκειται για μια τελείως διαφορετική ταινία. Έχει και αυτήν την αξία της ως χαλογουηνικό προιόν (κοινώς, αν το σηκώνει η αντοχή σας, βάλτε την και αυτήν στην λίστα), αλλά η δική μου πρόταση αφορά την ομότιτλη ταινία του 07. Παίζοντας μπάλα στο γήπεδο της κινηματογραφικής ανθολογίας, το Trick or Treat στριφογυρνάει γύρω από το Χαλογουήν ΑΣΦΑΛΩΣ, χρησιμοποιώντας όμως σαν συνδετικό κρίκο μεταξύ των ιστοριών, μια από τις πλέον υποτιμημένες φιγούρες τρόμου των τελευταίων ετών: Τον Σαμ, τον ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΤΑΤΟ μεταμφιεσμένο πιτσιρικά που ΙΣΩΣ και να είναι δαίμονας (λέω ΙΣΩΣ). Χωρίς να σου τινάζει τα μυαλά με κάποια κοσμογονική έκπληξη, το Trick Or Treat ίσως να είναι η μοναδική ταινία που αξίζει να κερδίσει στο φώτο φίνις το Halloween του John Carpenter, ως η πιο to-the-point ταινία βασισμένη πάνω στην ομώνυμη γιορτή, με το τέλος της να ενώνει όλες τις ιστορίες της με τον πλέον απολαυστικό τρόπο. Ξεκάθαρα η κορώνα του μαραθωνίου και η ταινία που οφείλει να είναι η τελευταία της βραδιάς.

Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα. Από εδώ και πέρα οι επιλογές είναι δικές σας.

Happy Halloween.

—-

Και τώρα, πάμε μια βόλτα στο 1999 με το διαχρονικό twist της “Έκτης Αίσθησης”. Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας για το θρυλικό σινεμά του 1999, δες το νέο μας επεισόδιο POP για τις Δύσκολες Ώρες, με καλεσμένο τη Μίνα Μπιράκου.