Tο ‘Die Hard’ είναι η καλύτερη Χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχών

Ααααχ, Χριστούγεννα, η ωραιότερη μέρα του χρόνου. Το Πνεύμα του να δίνεις και να παίρνεις, η οικογένεια, οι κάλτσες με τα δώρα, ξέρεις, όλα αυτά. Α, και οι ταινίες. Οι κλασικές αυτές υπέροχα ζαχαρένιες ταινίες, με ήρωες που εκεί μες στον πανικό των εορταστικών ημερών έρχονται κοντά με τους ανθρώπους τους μέσα από μια σειρά από εμπόδια. Στο τέλος το Πνεύμα θριαμβεύει φυσικά, και οι αγαπημένοι μας ήρωες απολαμβάνουν τη Χριστουγεννιάτικη θαλπωρή.

Και ξέρετε πότε είναι καλύτερα όλα αυτά; Όταν συμπεριλαμβάνουν πολυβόλα.

Ναι. Το “It’s a Wonderful Life” του Κάπρα είναι όντως wonderful, το Χριστουγεννιάτικο θαύμα σου ζεσταίνει τα σωθικά. Το “Μόνος στο Σπίτι” είναι ο απόλυτος ύμνος στην -με τα καλά της και τα κακά της- οικογένεια. Το “Love, Actually” είναι ποπ, διασκέδαση, γαμάτοι χαρακτήρες, Αλαν Ρίκμαν. Όλα αυτά είναι τέλεια.

Αλλά ξέρετε τι λείπει από όλα αυτά; Κυνικοί τρομοκράτες με στόχο το Λος Άντζελες.

Τελοσπάντων, καταλαβαίνετε πού το πάμε. Μέσα από 7 απλά βήματα θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί το “Die Hard” περικλείει όλα τα παραπάνω (μέχρι και τον Άλαν Ρίκμαν) ΣΥΝ τη δράση. Διότι φυσικά όλα γίνονται καλύτερα με λίγη δράση (αι με ένα “Yippee ki yay, motherfucker”): Ακόμα και μια Χριστουγεννιάτικη ταινία.

Και το “Die Hard” είναι η καλύτερη όλων, ένα βήμα-προς-βήμα Χριστουγεννιάτικο φιλμ καμουφλαρισμένο ως αγνή ταινία δράσης.

[ακολουθούν κάποια spoilers]

1. ‘tis the time of the season

Το πρώτο-πρώτο πρόβλημα είναι η ίδια η αφμισβήτηση της Χριστουγεννικότητας του “Die Hard”. Μα, γιατί το συζητάμε καν; Η ταινία ξεκινά, είναι Χριστούγεννα, το Λος Άντζελες είναι στολισμένο και γιορτάζει, κι ο Τζον Μακλέιν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο παρατηρώντας γύρω του εκδηλώσεις αγάπης ενώ ξέρει πως η δική του συναισθηματική/οικογενειακή κατάσταση χρειάζεται δουλειά. Μας θυμίζει κάτι αυτό;

Πρέπει δηλαδή να εμφανίζεται ο Άγιος Βασίλης ή να έχει νεαρά ζευγάρια να φιλιούνται κάτω από το χιόνι για να αποδεχτούμε μια ταινία ως Χριστουγεννιάτικη; (Αν και, βασικά, το “Die Hard” τα έχει κι αυτά. Περισσότερα σε λίγο.) Είναι η παράγκα που δε θέλει τις ταινίες δράσης! Δε μας έφτανε το σνομπάρισμα των καθαρόαιμων περιπετειών από τις λίστες με τα Καλύτερα, τώρα θα το ζούμε και σε λίστες με εποχικές ταινίες;

Καταγγέλω! Το “Die Hard” είναι ξεκάθαρα κι απολύτως, μια Χριστουγεννιάτικη ταινία, και το δηλώνει από την πρώτη της στιγμή. Πάμε παρακάτω.

2. Το Πνεύμα του να δίνεις

Η ιδέα σε όλες αυτές τις ταινίες είναι πως ένας ήρωας πρέπει να αφήσει πίσω ένα μεγάλο του συναισθηματικό βάρος ώστε να μπορέσει να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με τον άνθρωπο που αγαπάει. Και όλο αυτό γίνεται ενώ από πίσω αναβοσβήνουν λαμπάκια. ΟΚ, καλά ως εδώ.

Αλλά εδώ δεν έχουμε ακριβώς αυτό; O Τζον Μακλέιν είναι ένας Νεοϋρκέζος μπάτσος που ταξιδεύει στο Λος Άντζελες για να τα ξαναβρεί με την εν διαστάσει σύζυγό του- ήδη το ότι ταξιδεύει αυτή την απόσταση είναι ένα συμβολικό άπλωμα χεριού. Όμως η όλη ιδέα της δέσμευσής του επεκτείνεται όταν τα πράγματα σκουραίνουν: Μια ομάδα τρομοκρατών (με ηγέτη τον Σέβερους Σνέιπ) καταλαμβάνουν το κτίριο του εταιρικού πάρτι όπου θα συναντούσε ο Τζον τη γυναίκα του, Χόλι.

Ο Τζον τη γλιτώνει αλλά δεν φεύγει προκειμένου να τη βγάλει καθαρή. Μόνος εναντίον όλων, βάζει τον εαυτό του ανάμεσα στους ομήρους και το θάνατό τους, προστατεύοντας όσους περισσότερους μπορεί. Ανάμεσα σε αυτούς φυσικά, την Χόλι.

3. Τα Χριστούγεννα σημαίνουν οικογένεια

“Θα έρθει σπίτι ο μπαμπάς;”, ακούγεται να ρωτάει η μικρή κόρη Μακλέιν, η οποία ενθουσιασμένη από το κλίμα των γιορτών νιώθει προφανώς πως αυτό που λείπει ακόμα είναι ο μπαμπάς της. “Θα δούμε τι μπορώ να κάνω εγώ κι ο Άγιος Βασίλης γι’αυτό”, απαντά η μαμά Χόλι. (Τυχαία επιλογή έκφρασης; Όχι! Βλέπε και #6.)

Ποιο είναι πιο συχνό μοτίβο πίσω από αυτές τις ιστορίες αν όχι ήρωες που προσπαθούν να σώσουν την οικογένειά τους (τους ανθρώπους τους γενικότερα) καθώς θυμούνται γιατί τους αγάπησαν εξαρχής; Ναι, πιο κυριολεκτικό ‘σώζω την οικογένειά μου’ δεν έχει υπάρξει ποτέ σε Χριστουγεννιάτικη ταινία.

Και όλο αυτό καταλήγει σε…

4. Ένα Χριστουγεννιάτικο θαύμα!

Ταινία αυτής της κατηγορίας που να μην έχει την “it’s a Christmas miracle!” σκηνή της, δεν είναι Χριστουγεννιάτικη ταινία, όμως το “Die Hard” σε μια τέτοια ακριβώς σεκάνς τελειώνει. Ο Τζον έχει ξεκάνει τους τρομοκράτες, γεμάτος αίματα και πληγές αγκαλιάζει τη Χόλι και την φιλάει, καθώς γύρω τους τα χρήματα πέφτουν σαν… ναι, έλα, πες το, αφού το σκέφτεσαι…;

Ναι, το -ξανά- αγαπημένο ζευγάρι φιλιέται κάτω από το χιόνι.

5. Grinch

Ναι όλα αυτά, όμως Χριστουγεννιάτικη ιστορία χωρίς τον Κατεργάρη δεν υπάρχει. Αλλιώς τι κυνηγάνε οι ήρωες; Πού είναι το πρόβλημα; Θες εκεί κάποιος να τους το χαλάσει. Και πιο στεγνό, απολαυστικά κακιασμένο, αδιάφορο για την ευτυχία ή τη δυστυχία, villain από τον Χανς Γκρούμπερ του Άλαν Ρίκμαν, δεν έχουμε ξαναδεί σε ταινία δράσης. Θα ορκιζόμασταν πως τον βλέπουμε πράσινο.

6. Άγιος Βασίλης

Στο “Die Hard” ο Τζον Μακλέιν κατεβαίνει κυριολεκτικά μέσα από καμινάδες (αεραγωγούς, ΟΚ, ΟΚ) για να μπει στο δωμάτιο που είναι όλοι μαζεμένοι και να τιμωρήσει τα άτακτα παιδιά. Δηλαδή εντάξει.

Είναι απλό: Εκεί ψηλά, πάνω από το στολισμένο Λος Άντζελες, o Τζον Μακλέιν είναι ο δικός μας, σύγχρονος Άγιος Βασίλης.

(Και το δικό του “ho ho ho” είναι πολύ πιο κουλ.)

7. Χριστουγεννιάτικη μουσική

Ενώ ακόμα παίζουν οι τίτλοι αρχής της ταινίας, βλέπουμε τον Μπρους Γουίλις να μπαίνει στο ταξί και να αράζει στη θέση του ενώ ξεκινά τη διαδρομή του προς το κτίριο Νακατόμι. Ο ταρίφας βάζει μια κασέτα και το “Christmas in Hollis” των Run DMC αρχίζει να παίζει.

Όπως συμβαίνει και με την ίδια την ταινία, έτσι και το “Christmas in Hollis” δεν μοιάζει με παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Αν δεν δώσεις πολλή σημασία μπορεί και να το προσπεράσεις.

“Δεν έχεις καθόλου Χριστουγεννιάτικη μουσική;”, ρωτάει ο Μακλέιν τον ταξιτζή.

“Αυτή ΕΙΝΑΙ Χριστουγεννιάτικη μουσική,” του απαντά εκείνος.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.