Το χειρότερο πράγμα που σου έχει συμβεί πριν πιεις καφέ

Ο πρωινός Nescafé είναι μια ιεροτελεστία. Από την δημιουργία του, μέχρι αυτή την πρώτη γουλιά που σε ξυπνάει. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που αμελήσουμε ή που δεν προλάβουμε να πιούμε τον πρωινό μας καφέ και φύγουμε έτσι από το σπίτι;

Βρέθηκε ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε μια παραίσθηση ο Γιάννης Δημητρέλλος

Ήταν ένα γλυκό βράδυ του Μαΐου της περασμένης χρονιάς, με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 59 βαθμούς Κελσίου και τους περισσότερους κατοίκους Αττικής να απολαμβάνουν την απόλυτη απουσία δροσιάς σε κάποιο υπερεκτιμημένο μπαράκι του κέντρου. Εγώ ήμουν με την Κ. στο σπίτι και είχα μαγειρέψει, κάτι που με μεταφράζεται και ως “είχα αφήσει μια κηλίδα ιδρώτα με τις διαστάσεις της Σοβιετικής Ένωσης πάνω στο πουκάμισο μου και ύστερα είχα πάθει την απόλυτη αηδία δοκιμάζοντας το φαγητό μου”.

Το βράδυ είχα κοιμηθεί απαίσια, γιατί η Κ. ροχάλιζε σαν αλυσοπρίονο που γρατζουνάγε σωληνώσεις της ΕΥΔΑΠ και κάποια στιγμή είδα κάτι που μπορεί να ήταν όνειρο, μπορεί όμως και να ήταν παραισθήσεις από τη ζέστη: Η Έυη Αδάμ, είχε ανοίξει την πόρτα και μου ζητούσε, επιτακτικά, να την προστατέψω από τον Λάμπη Λιβιεράτο. Εγώ της έλεγα ότι μου αρέσουν τα τραγούδια του Λάμπη και bros will be bros και άλλα τέτοια ψέμματα, αλλά η Εύη Αδάμ δεν έφευγε με τίποτα από το σπίτι μου.  Ξυπνώντας, η Κ με ρώτησε γλυκά και χαριτωμένα  ‘πως κοιμήθηκες;’ και μπορείς να φανταστείς πως με μεγάλη ευκολία μου ξέφυγε και της είπα όλο χαρά ‘ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΗΝ ΕΥΗ’.

Δεν ξαναείδα την Κ. Αλλά τουλάχιστον όλη η παραπάνω ιστορία επιτάχυνε την λήξη μιας ‘άβολης’ βραδιάς και στη συνέχεια επήλθε η λύτρωση, καθώς χτύπησα με μπόλικο πάγο τον αγαπημένο μου Nescafé και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γίνει λίγο πιο ώριμος. Είχα ξυπνήσει (#διπλής).Προχωράμε

“Πως τον πίνεις τον καφέ σου;” από τον Πάνο Κοκκίνη

Αν δεν πιω καφέδες το πρωί, δεν λειτουργώ. Και όταν λέω καφέδες, το εννοώ. Τύπου 2 minimum μέχρι τις 10.30 το πρωί. Για την ακρίβεια λειτουργώ μηχανικά, σαν ρομπότ, δεν ξέρω τι κάνω και δεν θυμάμαι τι έκανα. Μεγαλύτερο (παραλίγο) fail αυτό που συνέβη όταν η κόρη μου ήταν μωρό και η γυναίκα μου, που είχε μείνει ξάγρυπνη όλη νύχτα στο πλευρό της ενώ εγώ κοιμόμουν ατάραχος, μου ζήτησε να της φτιάξω το γάλα της.

Ξύπνησα. Το έφτιαξα. Έβαλα μέσα και καλαμάκι. Και της το έδωσα στο χέρι για να το ταΐσει. Τι θυμάμαι μετά; Το μπιμπερό γεμάτο καφέ να προσγειώνεται στον τοίχο από πίσω μου. Και τη γυναίκα μου να βάζει ταυτόχρονα τα γέλια και τα κλάματα συνειδητοποιώντας ότι, αντί για γάλα, έφτιαξα στο μωρό λάττε. Προς υπεράσπισή μου, ούτε κανέλα, ούτε σκόνη σοκολάτα έβαλα από πάνω. Ήταν δηλαδή τύπου λάττε.

Όταν άνοιξαν τα μάτια του Σταύρου Καραΐνδρου

Πρωινός καφές, ο πρώτος της ημέρας, για να ανοίξει το μάτι. Nescafé ζεστός, χτύπημα με τον παραδοσιακό τρόπο, με το κουταλάκι στην κούπα. Ζεστό νερό, ένα τελευταίο ανακάτεμα πριν την πρώτη γουλιά. Η ώρα της απόλαυσης. Cut! Σκηνή δεύτερη: Όπως κρατάω την κούπα, μου φεύγει από τα χέρια και πέφτει όλη πάνω μου.

Απότομο τίναγμα προς τα πάνω και βρυχηθμός πόνου. Η άμεση αντίδραση ήταν να λουστώ ολόκληρος με ένα ποτήρι νερό για να ανακουφιστεί ο πόνος. Η διαδικασία επαναλήφθηκε, εννοείται πως έφτιαξα νέο καφέ και εννοείται ότι για 2-3 μέρες η κοκκινίλα ήταν εκεί για να μου θυμίζει το πρωινό μου πάθημα… Πάντως, εκείνη η μέρα ήταν η μόνη που άνοιξε για τα καλά το μάτι μου και ας μην ήταν από τον καφέ που ήπια.

Όλα μπορούν να πάνε λάθος για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα που περιέγραψε μερικές σειρές πιο πάνω ο Πάνος Κοκκίνης. Αν δεν πιω μερικές γουλιές καφέ πριν φύγω από το σπίτι με προορισμό το γραφείο είναι σχεδόν βέβαιο πως θα πάνε όλα λάθος. Η αλήθεια είναι πως έχουν υπάρξει μέρες που για χίλιους δύο λόγους δεν πρόλαβα να βάλω μια κούπα καφέ και έφυγα τρέχοντας και αγχωμένος από το σπίτι που ξέχασα από σημαντικά έγγραφα, πορτοφόλι, δίπλωμα αυτοκινήτου, ακόμα και το ίδιο το αυτοκίνητο!

Ναι, έφυγα μια μέρα τόσο γρήγορα που πήγα με τα πόδια μέχρι το μετρό και μετά αναρωτιόμουν πού βρίσκομαι. Μιλάμε για περίπτωση, όχι αστεία. Γι’ αυτό και βάζω πάντα το ξυπνητήρι δέκα λεπτά νωρίτερα. Να έχω το χρόνο να πιω δύο-τρεις γουλιές Nescafé το πρωί και να είμαι σίγουρος πως η μέρα θα πάει έτσι όπως ακριβώς την έχω προγραμματίσει.