Ο Χρήστος Δημόπουλος είναι ο Έλληνας Bob Ross
Αν δεν είστε 5 χρόνων, πιθανόν να μην το έχετε καταλάβει αλλά ο Χρήστος Δημόπουλος έχει επιστρέψει και αυτό είναι καλό για όλους μας.
- 16 ΝΟΕ 2020
Η αλήθεια είναι ότι ιδίως οι άντρες και ακόμα περισσότερο όσοι δεν έχουν παιδί δεν το έχουν και πάρα πολύ στην επικοινωνία μαζί με τα παιδιά. Βασικά είμαστε ευγενικοί. Συνήθως δεν έχουν ιδέα. Μπορεί να πάρουν χριστουγεννιάτικο δώρο ένα skate σε ένα βρέφος 6 μηνών και να κάνουν “γκίλι-γκίλι” στο ίδιο βρέφος, όταν όμως έχει γίνει 12. Αυτό το πρόβλημα είναι μεν παλιό αλλά ειδικά τον τελευταίο καιρό γίνεται ακόμα χειρότερο με δεδομένο ότι έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί οποιαδήποτε σχέση ενός ενήλικα με ένα παιδί που δεν είναι δικό του. Aν υπάρχει ένας άνθρωπος όμως που δεν είχε ποτέ αυτό το πρόβλημα επικοινωνίας με τα παιδάκια, τότε σίγουρα αυτός είναι ο Χρήστος Δημόπουλος. Εδώ και λίγο καιρό η εκπομπή του έχει επιστρέψει. Ευτυχώς.
Σε γενικές γραμμές πετυχαίνω τα μεσημέρια στην τηλεόραση τον Χρήστο Δημόπουλο εδώ και πραγματικά πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Σε ακόμα πιο γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι αυτό το wholesome πράγμα που βγάζει η εκπομπή του είναι αυτό που θα με κρατήσει ως ενήλικο. Δεν θα κάτσω φυσικά να περιμένω να τον δω. Είπαμε. Αν όμως σε κανένα ρεπό μου κάνω τυφλό ζάπινγκ πολύ πιθανόν είναι ότι αυτό θα είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που θα έχω να δω. Δεν είναι λίγες οι φορές βέβαια που από τις εκπομπές του βγαίνουν viral videos για τα οποία η Ρασέλ του GNTM θα λυσσομανούσε. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και που πραγματικά έχει πλάκα γιατί καταφέρνει να αναδείξει με τον πιο ωραίο τρόπο αυτή τη μαγευτική παράνοια που λέγεται παιδική ηλικία.
Ο Χρήστος Δημόπουλος είναι γιος του ηθοποιού Ντίνου Δημόπουλου. Ήταν κατά κάποιον τρόπο ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα αυτό το είδος παιδικών εκπομπών. Εκπομπών βέβαια που αφορούν πρώτα από όλα τα παιδιά. Well, για να είστε εδώ, ίσως όχι μόνο τα παιδιά. Η πρώτη σειρά των εκπομπών παίχτηκαν την περίοδο 1986-1989, η δεύτερη μεταξύ 2001-2013 (κλείσιμο ΕΡΤ) και τώρα αισίως φτάσαμε στην τρίτη. Ξέρω ότι και για εσάς αυτές οι περίοδοι είναι σαν να μην έχουν διακοπή. Υπάρχουν εκεί σαν να βρίσκονται σε μια αέναη συνθήκη. Αν ο κόσμος καταστραφεί η τελευταία τηλεόραση του πλανήτη που θα παίζει κάτι, θα παίζει Χρήστο Δημόπουλο. Εκτός ίσως από την πιθανότητα να παίζει Βελόπουλο. Σόρι στους θαυμαστές της Ελληνικής Λύσης αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να είναι το πρώτο.
Το γεγονός ότι είναι εκεί για πολλά χρόνια δεν σημαίνει ότι δεν βλέπει την εξέλιξη γύρω του. Ο ίδιος δήλωνε πρόσφατα ότι έχουν αλλάξει πάρα πολλά μεταξύ των παιδιών της δεκαετίας του 1980 και των παιδιών του 2020. Το μόνο που μένει ίδιο είναι τα μακαρόνια με κιμά. Ξέρετε ως το αγαπημένο τους φαγητό. Και η αλήθεια είναι ότι το ‘Ουράνιο Τόξο’ ή πλέον ‘Τα χίλια χρώματα του Χρήστου’ έχει και για μας τους ενήλικες αυτή την υφή που έχουν τα μακαρόνια με κιμά. Το απόλυτο comfort φαγητό. Τόσο comfort που σου φτιάχνει και μια ασφάλεια. Ξέρετε περίπου όπως ο Bob Ross. Τη βλέπεις και it feels like home. Δεν πάει να καταστρέφεται ο κόσμος έξω από το σπίτι.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα αυτή την εκπομπή; Μάλλον η ίδια η επικοινωνία. Ο Χρήστος Δημόπουλος ξέρει πώς να μιλάει στα παιδιά με αγάπη χωρίς όμως να τους συμπεριφέρεται σαν να είναι ηλίθια. Πράγμα αρκετά συχνό στον κόσμο των ενηλίκων. Παραδεχτείτε το ότι καμιά φορά έχετε υποπέσει και εσείς σε αυτό το σφάλμα. Για την ακρίβεια, αυτός είναι για πολλούς από εσάς/εμάς η μόνη απαραίτητη προσαρμογή. “Πρέπει να επικοινωνήσω με ένα παιδάκι 7 χρονών; Ας του μιλήσω σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του”. Έλα όμως που συνήθως αυτοί που δεν καταλαβαίνουν είμαστε εμείς οι ενήλικοι.
Εδώ, λοιπόν, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Με έναν εντυπωσιακό τρόπο, ο Δημόπουλος ανοίγει διαύλους επικοινωνίας ουσιαστικούς. Μιλάει άπταιστα τον κώδικά τους, ξέρει το χιούμορ τους. Ταυτόχρονα με κλεφτές ματιές προς την κάμερα δείχνει ότι απευθύνεται και σε ενηλίκους. Από την άλλη, έχει μια πιο παραδοσιακή αντιμετώπιση τώρα που διάφοροι έχουν καταλάβει ότι η παιδική ηλικία μπορεί να γίνει χρυσορυχείο. Τα παιδάκια είναι εκεί, περνάνε καλά. Είναι ο εαυτός τους. Δεν χρησιμοποιούνται για να συγκινήσουν ή να πουλήσουν ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Και αυτό είναι αν μη τι άλλο κάτι σημαντικό. Ιδίως σε μια περίοδο που η σχέση μεταξύ παιδιών και ενηλικών φέρνει τους δεύτερους σε μια αδιανόητη αμηχανία.
