Ολική σωματική επαναφορά με την προπόνηση του ενός αλτήρα

"Μαμά, ο μπαμπάς πέθανε". Μάλλον ήταν το πιο δύσκολο τηλεφώνημα της ζωής μου. Ένα ξημέρωμα του Γενάρη, σαν σήμερα, ακριβώς πριν είκοσι χρόνια, στο ΝΙΜΤΣ. Λίγο πριν, μετά τις τελευταίες προσπάθειες των γιατρών να τον κρατήσουν στη ζωή με τον εξωτερικό απινιδωτή, αφού είχαν προηγηθεί 23 μέρες στο κρεβάτι του νοσοκομείου ύστερα από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, ο πατέρας μου είχε ξεψυχήσει μπροστά μου, δίνοντάς μου για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα την εικόνα του θανάτου. Εκείνο που με είχε σοκάρει ακόμα περισσότερο, ήταν ότι ο ίδιος ο θάνατος είχε χωρέσει σαν είδηση σε τέσσερις μόνο λέξεις: "Μαμά, ο μπαμπάς πέθανε"...

Γίνεται παγκόσμιος χαμός πανικός πανζουρλισμός με το #10yearchallenge και είπαμε να παίξουμε και εμείς εδώ λίγο με τη φάση, αλλά όχι με τα μούτρα μας που δεν ενδιαφέρουν και κανέναν, αλλά με τα μούτρα των πολιτικών, που ενδιαφέρουν πολλούς.

Για μπουγάτσα στη Θεσσαλονίκη. Αυτό μάθαμε, αυτό ακολουθάμε, αυτό σας λέμε. Αν σας έλεγα, όμως, πως στην Κρήτη και δη στο Ηράκλειο η μπουγάτσα είναι ένα αγαπημένο έθιμο που χάνεται στα βάθη των ετών; Έκπληξη; Μπορεί και όχι, προχωράμε.

Παλαιότερα, ο θάνατος και η συζήτηση γύρω από αυτόν αποτελούσε ένα ζήτημα ταμπού (Ellis-Gray, 2010). Μπορεί να συνέβαινε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και παρέμενε εκεί προκειμένου να μην μαθευτεί και να μην αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης από τρίτους (Gibson 2011; Hanusch 2010). Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων η συζήτηση γύρω από το θάνατο γίνεται ολοένα και πιο ανοιχτή και σε αυτό καίριο ρόλο παίζει η ψηφιακή εποχή την οποία διανύουμε, η οποία μπορεί να μειώσει τον χρόνο και την απόσταση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και με ένα μόλις κλικ.

Η εκπομπή του Κώστα Χαρεδαβέλλα με το όνομα 'Οι Πύλες του Ανεξήγητου' ήταν μια από τις βασικές ενασχολήσεις μου το Σαββατόβραδο, την εποχή της πρώτης εφηβείας, τότε που δεν επιτρεπόταν να γυρίσω σπίτι μετά τις 12. Τι ήταν για μένα οι 'Πύλες του Ανεξήγητου';

Ένα συγκλονιστικής ομορφιάς καστανοξανθό 21χρονο κορίτσι, με υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια και ένα γνήσιο χαμόγελο που θα πρέπει να είσαι Όρκ από την Μόρντορ για μην σου ζεστάνει την καρδιά, στέκεται απέναντί μου. Μασουλώντας διακριτικά, για την ακρίβεια, ένα λαχταριστό διώροφο burger, στο -φημισμένο για το brunch του- Momo στην πλατεία Κύπρου στην Καλλιθέα (όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει μαζί με τους γονείς της).

Θέλουμε λίγο χρόνο ακόμα για να χωνέψουμε ότι είμαστε στο 2019, ότι μπαγιατέψαμε κι άλλο και θέματα κλάψας και νοσταλγίας σαν αυτό δεν μας βοηθούν και πολύ. Τεράστιο το mindfuck όταν διαπιστώνεις πόσο μακρινά είναι κάποια γεγονότα, τη στιγμή που ακόμα νομίζεις ότι έγιναν χθες, δεν το διαχειρίζεσαι εύκολα.