Χρήστος Χατζηιωάννου

Τώρα που τα πιο "δυτικά" γλυκά μπήκαν στη ζωή μας για τα καλά, είμαστε ακόμα πιο απαιτητικοί από αυτά. Το ίδιο και τα παιδιά στο Αλευροκίνητο στο Γέρακα που ειδικεύονται σε αυτά.

Είναι από εκείνες τις περιόδους του χρόνου που κάποιοι ξετρελαίνονται και κάποιοι ανακατεύονται. Προσωπικά ανήκω πλέον στους δεύτερους.

Το πειραματόζωο κάθε φωτογράφου αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Ξανά. Αυτή τη φορά σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας.

Κάποιοι θα το ονομάσουν απλά διαγωνισμό. Εκείνοι που ξέρουν θα μιλήσουν για μικρούς "καλλιτέχνες" της διπλανής πόρτας που κάθε χρόνο τιμούν αλλά και διαμορφώνουν την κουλτούρα του ποτού.

Οι προσωπικές κορυφές, ο σχεδιασμός του ταξιδιού, τα αλπικά τοπία και η αλλεργία στο "δεν μπορώ" ενός ανθρώπου που δηλώνει ορειβάτης αλλά είναι πολλά παραπάνω από αυτό.

Πότε καθημερινή συνήθεια και πότε ανάμνηση μίας υπέροχης στιγμής, η μπίρα ζει τη δική της ιστορία μέσα από τις δικές μας αφηγήσεις, αναμνήσεις και στιγμές.

Ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων, οι συντάκτες του ONEMAN γράφουν για τον Βαλεντίνο. Όχι αυτόν με τις καρδούλες.

Κι αυτές είναι μόνο λίγες από εκείνες που ξεστομίζεις για να δικαιολογήσεις τη βαρεμάρα και την απροθυμία σου να σηκωθείς από το κρεβάτι και τον καναπέ.

Το ONEMAN προσπαθεί να συλλάβει το φαινόμενο flappy bird. Και να παίξει δηλαδή προσπαθεί αλλά δεν το βρίσκει στο app store.

Εντάξει το πάθος όλων για τις τηλεοπτικές σειρές. Για σκέψου όμως τι έχεις στερηθεί τόσο καιρό για χάρη τους.

Είναι λίγα εκείνα τα παπούτσια που έγραψαν ιστορία στα πόδια μας. Και οφείλουμε τουλάχιστον να τους το αναγνωρίζουμε. Αν όχι να τα ξαναγαπήσουμε.

Ένα τίμιο εργατικό δεκάωρο αγκαλιά με μια κάμερα του MAD ήταν αρκετό για να βγάλω τα συμπεράσματά μου.

Λίγες ώρες μετά την επικράτηση των Sea Hawks, το ONEMAN κλείνει το αφιέρωμά του στο φετινό Super Bowl με μία απορία.