Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Man Seeking Woman’, ο Γιάννης Σαχανίδης

Ακούστε, το ‘Man Seeking Woman’ είναι σειράρα, εντάξει; Το να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου κάθε φορά, ειδικά από τη στιγμή που η 3η σεζόν σου κάνει μια στροφή στο πως αντιμετωπίζει τον ήρωα της και προσθέτει μια σταθερή σχέση στην καθημερινότητα του Josh, είναι δύσκολο. Και το να πεις αλήθειες για τους χωρισμένους, τους εργένηδες και τις σχέσεις, μέσα από πανέξυπνα, ξεκαρδιστικά επεισόδια, το ένα καλύτερο από το προηγούμενο, είναι επίσης δύσκολο. Αλλά κανένα πρόβλημα για τη σειρά, που συνεχίζει να είναι από τα πιο δημιουργικά πράγματα της τηλεόρασης και που θα φτάσει την επόμενη εβδομάδα τα 30 επεισόδια. Ελπίζω να τη χαρούμε και του χρόνου για 4η σεζόν.

Με το ‘Survivor’, ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι λίγο σουρεάλ να μπαίνω το βράδυ στο σπίτι και η εξάχρονη κόρη μου να με ενημερώνει πως σε λίγο έχει αγώνα ασυλίας και να μου ζητάει να πάρω αυτόγραφο από την Λάουρα. Αλλά έχουμε κολλήσει οικογενειακώς. Απλά, τα άλλα δυο μέλη του σπιτιού, το λένε απερίφραστα. Εγώ το παίζω λίγο υπεράνω, τύπου ‘έχω φάει τα νιάτα μου βλέποντας αμερικάνικο ‘Survivor’ και ‘Amazing Race’, τι να μου πεις ορέ Σπαλιάρα’. Παρόλαυτα πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ένα pause στο ‘The 100’ ή ότι άλλο βλέπω εκείνη τη στιγμή προκειμένου να τσεκάρω ποιος κέρδισε.

Με τις οσκαρικές ταινίες, η Έρρικα Ρούσσου

‘La La Land’, ‘Moonlight’ (ή με αντίστροφη σειρά, δεν ξέρω), ‘Manchester by the Sea’, ‘Arrival’. Ο μαραθώνιος ξεκίνησε μιάμιση μέρα πριν το chat της Κυριακής κατά την τελετή απονομής και ολοκληρώθηκε μία μέρα αργότερα και δηλώνω ενθουσιασμένη. Είχε καιρό να μου συμβεί να μου αρέσουν τέσσερις διαφορετικές τελείως μεταξύ τους ταινίες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και μάλιστα, να μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια και να πω ‘αυτήν πρέπει να δεις οπωσδήποτε’. Γιατί αλήθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ. Ούτε θέλω για να είμαι ειλικρινής. Δείτε τις όλες. Τώρα.

Παρεμπιπτόντως, το δεύτερο κόλλημα που σκέφτηκα να βάλω είναι η τελετή απονομής αυτή καθεαυτή. Γιατί ήταν και άβολη και αστεία και καθόλου βαρετή σε σχέση με προηγούμενες και μου έσπασε και τα νεύρα γιατί εγώ δύσκολα θα έμπαινα σε tour bus γιατί ‘θα παραήταν τουριστικό’. Και κοίτα ΤΙ θα έχανα.

*Το Lion και το Fencer να έχουν έναν αστερίσκο αναμονής μέχρι να τα δω και αυτά.

Με τη ‘Μύτη’ του Γκόγκολ από τους Patari Project, ο Γιώργος Μυλωνάς

Πριν τρία χρόνια είδα την ‘Οδύσσεια’ από τους Patari project και κόλλησα. Κόλλησα τόσο που για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα μια παράσταση που ανεβάζει η ίδια ομάδα για δεύτερη φορά σε δυο εβδομάδες. Η συγκεκριμένη ομάδα ανέβασε την ‘Οδύσσεια’ παίζοντας ολόκληρο το ομηρικό έπος πάνω σ’ ένα πατάρι λίγων τετραγωνικών σε περίπου μία ώρα με τους ηθοποιούς να παίζουν με εναλλαγές το ρόλο του Οδυσσέα και να υποδύονται από τον Πολύφημο μέχρι πουλιά στο νησί της Καλυψώς. Πάμε, όμως, στη Μύτη. Ακόμα και αν η παράσταση ήταν κακή -που είναι πολύ καλή- σε κερδίζει με το καλημέρα, αφού τη στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσει, οι ηθοποιοί εμφανίζονται στο φουαγέ του θεάτρου, βγάζουν τους θεατές από το θέατρο ζητώντας τους τα εισιτήρια τους και τους οδηγούν ξανά στο θέατρο από μία πίσω πόρτα και αφού διασχίσουν ένα τμήμα της Μεσογείων. Όταν πια οι θεατές βρίσκονται μέσα στην αίθουσα του θεάτρου συνειδητοποιούν ότι κάθονται πάνω στη σκηνή, ενώ οι ηθοποιοί παίζουν πάνω στα καθίσματα. Και σκέψου ότι ο σουρεαλισμός της Μύτης του Γκόγκολ ξεκινά από εδώ και πέρα.

Με το bottle επεισόδιο του ‘Girls’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Θα έβλεπα άνετα μια σειρά στην οποία η Hannah κάνει ακριβώς αυτό. Επισκέπτεται σπίτια αμφιλεγόμενων διανοούμενων και επιδίδεται σε μισάωρα debate για ζητήματα που αφορούν κι αυτήν κι εμάς. Το ‘American Bitch’ είναι ιδιοφυές, το βλέπεις με κομμένη την ανάσα και δεν παίρνεις το βλέμμα σου απ’ την οθόνη δευτερόλεπτο. Παρουσιάζει και τις δύο πλευρές ενός επίκαιρου θέματος και μας δίνει επιτέλους τον αντίλογο στην οπτική της Hannah, φέρνοντας στη συνέχεια ένα τέλος που σε αφήνει μουδιασμένο.

Κόλλησα με το επεισόδιο. Διάβασα γι’ αυτό, συζήτησα με όποιον το είδε κι ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου άρεσε ο τρόπος που τελείωσε. Στηρίζω κι άλλα τέτοια επεισόδια, δεν μου έλειψε καθόλου το υπόλοιπο σύμπαν του ‘Girls’. Lena Dunham, μπορεί να μη συμπαθώ το χαρακτήρα της Hannah, αλλά είσαι τρομερά ταλαντούχα, άτιμη.

Με το φιάσκο των Όσκαρ, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ξημερώματα Δευτέρας και περιμένουμε όλοι την προβλέψιμη νίκη του ‘La La Land’. Για την ακρίβεια, έχω ήδη γράψει τον νικητή πριν ανακοινωθεί, έχω τοποθετήσει φωτογραφία και μένει απλά ένα Save. Το ‘La La Land’ ανακοινώθηκε, το Save πατήθηκε και το νέο ανέβηκε στα social media μας. Και εκεί που ετοιμαζόμασταν να κάνουμε μια σούμα για να τα μαζέψουμε και να πάμε να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι, ένας συγχυσμένος Jordan Horowitz λέει στο μικρόφωνο ότι το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας πηγαίνει στο ‘Moonlight’. Μέχρι να καταλάβουμε τι έχει συμβεί, ο τύπος έχει αρπάξει την κάρτα από τα χέρια του Beatty για να τη δείξει στην κάμερα και το crew του ‘Moonlight’ αρχίζει να πηγαίνει προς τη σκηνή. Εμείς στο γραφείο δεν κλείσαμε το στόμα μας ακόμα κι όταν κλείσαμε το chat. Και να σας πω κάτι; Ακόμα να το ξεπεράσω και θα μου πάρει και κάμποσο ακόμα. Πάνω στην ώρα που μου έλειπαν τα memes για τον DiCaprio.

Με το ‘Pick-A-Dub’, ο Γιάννης Σαμούρκας

Αυτή τη δισκάρα του Keith Hudson την είχα κατεβασμένη πολλά χρόνια τώρα και δεν την είχα βρει σε φυσική μορφή πουθενά εκτός από μεταχειρισμένη, σε λογική τιμή, αλλά κακή κατάσταση στο discogs. Φέτος όμως επανακυκλοφόρησε και μάλιστα σε διπλό βινύλιο. Πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ του από το ’74 και είναι τζαμαϊκάνικος μινιμαλισμός. Ξερό instrumental dub, με μπάσο, drums, κιθάρα και τη melodica του τεράστιου Augustus Pablo. Στο δεύτερο δίσκο όμως είναι η έκπληξη. Ένα bonus lp με φωνητικά αυτή τη φορά (Horace Andy, Delroy Wilson) και παραδοσιακή reggae. Αν θες ένα άλμπουμ όχι απαραίτητα για να συμβεί αυτό που βλέπεις σ’ αυτό το εξώφυλλο, αλλά για να διώξεις από πάνω σου όλο το βαρύ χειμώνα που αποχωρεί, pick-this-dub. Το καλύτερο αντιβιοτικό.

Υ.Γ.: Στην πραγματικότητα κόλλησα με τις γαρίδες από την Καθαρά Δευτέρα και συνέχισα για δύο μέρες ακόμα να τρώω τις κατσαρίδες του βυθού με μανία, μεσημέρι βράδυ. Νομίζω πως την τρίτη μέρα ξυνόμουν έντονα και πρέπει να έφταιγαν οι γαρίδες.

Με την γκάφα των Όσκαρ, η Ναστάζια Καπέλλα

Πάντα όταν είναι να γίνει οποιαδήποτε απονομή -ειδικά τελικού νικητή- και τυχαίνει να την παρακολουθώ, κοιτάω αυτόν που θα πει το όνομα του νικητή στα χείλια και σκέφτομαι “τώρα θα κάνει το λάθος, τώρα θα κάνει το λάθος” και όσες φορές γίνεται το λάθος μου φαίνεται σχεδόν φυσικό. Φυσικά στα Oscars αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, μέχρι που έγινε και δεν έφταιγαν καν οι παρουσιαστές -σίγουρα όχι ο Warren. Η σκέψη μου πάει συνέχεια στους λογιστές της PwC Brian Cullinan και Martha Ruiz, υπεύθυνους όπως μάθαμε στη συνέχεια, για το φιάσκο, που θα τους μισούν όλοι και θα μισούν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους για πάρα πολύ καιρό. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μόνο η παράδοση του λάθους φακέλου που τους κατέστησε υπεύθυνους αλλά και ότι δεν ακολούθησαν γρήγορα το πρωτόκολλο λάθους ανακοίνωσης, όταν ακούστηκε το ‘La La Land’ από τη Faye Dunaway, ενώ η ανταπόκριση που έκανε ο Cullinan από τα παρασκήνια την ώρα της τελετής δεν βοήθησε στον απόηχο των γεγονότων τη θέση του ως επαγγελματία. Ως αποτέλεσμα, η Ακαδημία τους απαγόρευσε να ξαναπατήσουν το πόδι τους στα Όσκαρ, πράγμα μάλλον αναμενόμενο.  Βγήκε είδηση μάλιστα ότι προστατεύονται από τότε με bodyguards, επειδή δέχτηκαν πολλές απειλές για τη ζωή τους και αναρτήθηκαν φωτογραφίες των σπιτιών τους στα σόσιαλ. Nομίζω πάντως έχουν τιμωρηθεί αρκετά και δεν χρειάζεται να ανησυχούν και για τη ζωή τους on top of all.

ΥΓ. Κόλλησα τρελά μόλις τώρα και με το χτεσινό τραγούδι του Καπουτζίδη στους coaches, το οποίο μόλις είδα και που πριν δω περίμενα ότι θα είναι μεγάλη αποτυχία (γενικά όταν η τηλεόραση χρησιμοποιεί την λέξη “τρολάρισμα” ομολογουμένως πρόκειται για κάτι πολύ κακό) και γιατί τον εκτιμώ και τον θεωρώ ταλαντούχο, αλλά είμαι και over him. Τελικά είναι καταπληκτικό!

Με τη συνέντευξη του Max Martin, o Θοδωρής Δημητρόπουλος

O Max Martin για όσους δεν το γνωρίζουν είναι η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυία του 21ου αιώνα. Αν τον γνωρίζετε τότε δε χρειάζεται να πούμε περισσότερα, οι μουσικές μιλάνε από μόνες τους. Αν δεν τον γνωρίζετε είναι επειδή ο Max Martin, παρόλο που είναι ο πιο πετυχημένος δημιουργός μουσικής από την εποχή των Beatles, δεν εμφανίζεται ποτέ πουθενά για να προμοτάρει το παραμικρό, και δεν δίνει ΠΟΤΕ συνεντεύξεις. Το εννοώ το ποτέ. Σε όλο το ίντερνετ υπάρχουν δύο συνεντεύξεις του, μία από το περιοδικό ΤΙΜΕ το 2001 και ένα μικρό Q&A στο PopJustice για μια ράντομ μπάντα που ήθελε κάποτε να δημιουργήσει πριν καμιά δεκαετία. Ο Max Martin δε μιλάει ποτέ. Έχει τα σπίτια-στούντιο του στο Λος Άντζελες, έχει ένα τιμ καμιάς δεκαριάς ανθρώπως μαζί με τους οποίους γράφει τα μισά τραγούδια που βρίσκονται στα τσαρτς, και αυτό είναι όλο. Οπότε για όλους αυτούς τους λόγους, έχω ξεζουμίσει σήμερα μια συνέντευξη που έδωσε πέρσι ο Martin σε μια σουηδική οικονομική εφημερίδα(!), η οποία επιτέλους μεταφράστηκε στα αγγλικά σχεδόν ένα χρόνο αργότερα. Είναι μια τεράστια συνέντευξη στην οποία ο Max Martin μιλάει όχι περί ανέμων και υδάτων όπως σε όλες τις συνεντεύξεις που κάνουμε συνήθως, αλλά μιλάει υπερ-αναλυτικά για τη διαδικασία του, για θεωρίες περί ποπ τραγουδιού, για τη δομή, για το πώς γράφει, είναι μια τρομερά τεχνική, αναλυτική συνέντευξη, απόλυτο must για κάθε φαν της μουσικής δημιουργίας. For fuck’s sake ο άνθρωπος μιλάει ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΩΔΙΑΣ. Enjoy.

A, και για όσους αναρωτιούνται, ΦΥΣΙΚΑ και δικαιώνει τη #1 επιλογή κομματιού μου από τη δισκογραφία του, εξηγώντας πώς το ‘Since U Been Gone’ άλλαξε τα πάντα για αυτόν. *χτυπά συγκινημένος τη γροθιά στο στήθος του*