Οι καλύτερες συναυλίες του 2016 (ως τώρα)
Θυμόμαστε τις 5+1 φετινές συναυλίες που περάσαμε φανταστικά.
- 12 ΙΟΥΛ 2016
Μαζί με τον Ιούλιο μπήκαμε και στο δεύτερο μισό του 2016. Τέλεια αφορμή δηλαδή για να ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, και στα αγαπημένα μας κομμάτια ποπ κουλτούρας από αυτό. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς, και ό,τι άλλη κατηγορία εκπροσωπείται στο PopCode θα έχει την τιμητική της, κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top-5.
***
Η συντακτική ομάδα του PopCode πήγε σε μπόλικες συναυλίες τους τελευταίες μήνες κι αυτά είναι όσα κράτησε από τις πιο σημαντικές από αυτές.
Οι Sigur Ros στο Release Athens
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η βροχή ταίριαζε απόλυτα στη μουσική των Ισλανδών. Τα έτσι κι αλλιώς ατμοσφαιρικά κομμάτια τους, έμπλεκαν γλυκά με τα τερτίπια του καιρού, ο οποίος αποφάσισε να ντύσει το live με βροχή, αφού οι πρώτες σταγόνες έπεσαν με το ξεκίνημα κι οι τελευταίες λίγο πριν το φινάλε.
Μια βόλτα στα ιντερνετικά σχόλια όσων ήταν εκεί, αρκεί. “Μυσταγωγία”, “Ανατριχίλα”, “Λύτρωση” “Ονείρωξη” ήταν κάποια απ’ αυτά που διάβασα, με την απόλυτη σιωπή του κόσμου σε κάποια κομμάτια να δείχνει πόσο μέσα είχε μπει στο πνεύμα της συναυλίας. Οι ήχοι τους και το δοξάρι τους μας πήγαν για μία ώρα κι ένα τέταρτο και στο encore είχε έρθει η ώρα του ‘Popplagið’. Ένα καθηλωτικό τέταρτο για μια ιδανική καληνύχτα που έφερε και το τέλος της βροχής, επιβεβαιώνοντας πως πρόκειται για ένα εφέ της εμφάνισης των Ισλανδών. -Κωνσταντίνος Αμπατζής (Report)
Οι Last Shadow Puppets στο Rockwave Festival
H καλύτερη στιγμή ήταν όταν βγήκαν για encore κι ο Alex Turner ξεκίνησε να λέει το ‘505’ των Arctic Monkeys και τελικά δεν το είπε γιατί το τραγούδησε όλο το κοινό. Τύπου άνοιγε το στόμα του και απλά κοίταζε το πλήθος χαμογελώντας ενώ από κάτω εν χορώ το λέγαν οι πρώτες σειρές. Ωραία στιγμή. Ωραίος γενικά. Φίλος του σάιτ. -Θοδωρής Δημητρόπουλος (Συνέντευξη)
Το bromance του Alex με τον Miles: Αγκαλιές, έντονες ματιές, τραγούδι με κοντινή απόσταση που έχω ξαναδεί μόνο σε ένα ντουέτο της Κοκκίνου με τον Νίνο, χοροί, με μια λέξη: ΑΓΑΠΗ. Μπράβο στα παιδιά, έστω κι αν ήταν προφανές ότι επρόκειτο για stage act. Και μόνο ότι άκουγες να το συζητάνε οι πάντες στο δρόμο προς το αυτοκίνητο, δείχνει ότι ήταν ένα απόλυτα πετυχημένο act. -Κωνσταντίνος Αμπατζής (Report)
O Γιάννης Αγγελάκας στην Πλατεία Νερού
Σου σκάει μια πλημμύρα γαλήνης και νοσταλγίας, όταν ακούς την ‘Ταξιδιάρα Ψυχή’ να τραγουδιέται αποκλειστικά από το κοινό και η φωνή σου ενώνεται με του διπλανού και τα δίνει όλα, για να φτάσει μέχρι τα αυτιά του Αγγελάκα, την ώρα που απολαμβάνει το τσιγάρο του επί σκηνής. Σου σκάει μια αμνησία έστω και παροδική, και ξεχνάς που είσαι, ποιος είσαι, τι έγινε στη δουλειά, πότε θα γυρίσεις και πόσα χρωστάς, έστω κι αν δεν ακούς τ’ομώνυμο κομμάτι. Σου σκάει μια μελαγχολία όταν ακούς την ‘Γιορτή’ και μια ευφορία όταν φωνάζεις ‘Θ’Ανατέλλω’!
Πιο πολύ απ’όλα όμως, σου σκάει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” που θες να το γυρίσεις μπούμερανγκ και να φτάσει στο σπασμένο πια πρόσωπο του, με τα λευκά μακριά του μαλλιά. Ένα ευχαριστώ για όλα τα συναισθήματα που ένιωσες χθες το βράδυ και κάθε βράδυ/μέρα/ξημέρωμα όταν ακούς την αλλόκοτη φωνή του, με τη βαριά σαλονικιώτικη προφορά, που βγαίνει βαθιά απ’τα στήθια. Ένα ευχαριστώ για την κομπίνα πού’στησε στον χρόνο και μετά από 30 χρόνια είναι ίδιος, είναι ζωντανός, μ’όλη τη σημασία της λέξης. Ένα ευχαριστώ και για την καύλα που έχει κάθε φορά που ανεβαίνει στην σκηνή και θαρρείς πως είναι η πρώτη του.
Μα το πιο μεγάλο ευχαριστώ πάει στον άγριο και περήφανο χορό του κάθε που πιάνει το μικρόφωνο και γίνεται μούσκεμα από το πρώτο τραγούδι. Και τότε δεν φοβόμαστε για τίποτα και δεν κλαίμε για τίποτα. Σιγά μη φοβηθούμε, σιγά μην κλάψουμε. -Γρηγόρης Μπάτης (Report)
Η PJ Harvey στο Release Athens
Κι επειδή σίγουρα όλοι σκέφτονται το ίδιο πράγμα, δηλαδή που είναι η PJ που ξέραμε που έπιανε την κιθάρα και την αποθεώναμε, θα ξεκαθαρίσω λίγο τα πράγματα. Πρώτον όλοι έχουμε ακούσει τα δύο τελευταία της άλμπουμ και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι τώρα η φάση της. Έχει κάθε δικαίωμα. Είναι σχεδόν 30 χρόνια στη μουσική, σιγά μη μας ζητήσει και την άδεια. Την άκουσε μαύρος κύκνος και βγαίνει και νομίζει ότι είναι στην Επίδαυρο. Μαγκιά της. Εμβατήριο. Καλά το κάνει.
Δε λέω κι εγώ θέλω να τσακώσει την εξάχορδη την ηλεχτρικιά και να χώσει ένα ‘The Sky Lit Up’ ή ένα ‘Big Exit’ αλλά τι να κάνουμε. Αυτό διάλεξε. Η μοναδική μου διαφωνία είναι πως θεωρώ ότι ένα τέτοιο σετ είναι για μια θεματική βραδιά σε ένα κλειστό χώρο και όχι σε ένα φεστιβάλ που πρέπει να ανεβάσει λίγο τον κόσμο. -Γιάννης Σαμούρκας (Report)
Οι Dropkick Murphys στο Rockwave Festival
Τα έχω ξαναγράψει αναλυτικότερα για τους Dropkick Murphys (επίσης φίλοι του σάιτ), οπότε εδώ θα ασχοληθώ κυρίως με τους άλλους, αλλά hot damn τι λαϊβάρα ήταν αυτή που έκαναν; Μόνο πάθος και πανκ και μπύρες από παντού και σπρωξίδια και “πάμε μπροστά να χωθούμε στο ‘Rose Tattoo’,” και χοροπηδηχτά και καπνογόνα και φωνές και και και. Οι Last Shadow Puppets (δηλαδή ο Alex Turner) το έκαναν πολύ καλά αυτό που έκαναν, αλλά η συναυλία τους ήθελε μισή ώρα συμμάζεμα. Οι Dropkick Murphys από την άλλη, διάολε, τελείωσαν και ένιωθα σα να είχαν παίξει 5 λεπτά. Δεν περίσσευε δευτερόλεπτο. Το μόνο που πρόδιδε τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ο ιδρώτας μου. -Θοδωρής Δημητρόπουλος (Συνέντευξη)
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό έσπειραν, είχαν μακράν το πιο φανατικό κοινό, ξεκίνησαν δυνατά με το ‘The Boys Are Back’ και δεν έκοψαν ταχύτητα καθόλου. Καπνογόνα, σημαίες, pit, ιρλανδικοί ρυθμοί, μπύρες, ‘Rose Tattoo’, όλα μας τα έδωσαν. Μετά τα χθεσινά, επιβάλλεται να τους δούμε και σε δικό τους live πολύ σύντομα. Και μόνο ότι πολύς κόσμος μετά το τέλος του δικού τους show έφυγε, τα λέει όλα. Φανταστικοί. -Κωνσταντίνος Αμπατζής (Report)
Μπόνους συναυλία: Οι Radiohead στο Primavera 1
Απωθημένο. Η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη εδώ και πολλά χρόνια (σόρρυ Arcade Fire, είχατε την ευκαιρία σας και πήγατε και βγάλατε το ‘Reflektor’) επιβεβαίωσε τον τίτλο της και ήταν ασφαλώς η καλύτερη συναυλία, τουλάχιστον από όσες είδα εγώ. Παίξανε 23 τραγούδια μοιρασμένα δίκαια από όλους τους δίσκους, είχανε φοβερό installation στη σκηνή, ο κόσμος έπαθε. Δεν παίξανε ‘Reckoner’ και ‘How to Disappear Completely’ αλλά δεν τι να κάνουμε δεν παίρνανε παραγγελιές και όποιον και να ρωτούσες θα σου έλεγε πως θα ήθελε να ακούσει κάποια άλλα δύο τραγούδια. Να αναφέρουμε και τον ηρωικό φεστιβαλιστή που προτίμησε να πάει να δει την ίδια ώρα τους Dinosaur Jr. Ο κόσμος δεν πάει καλά, αλλά ποιος είμαι εγώ να κρίνω. -Πάνος Βελαχουτάκος (Report)
ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT
