Το Karate Kid: Legends θέλει να σε μεταφέρει πίσω στην αθωότητα των 80s

Όταν το Karate Kids κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους πριν από 15 χρόνια, είχε παρουσιαστεί ως reboot. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι αντιγράφει ακριβώς την ιστορία της πρώτης ταινίας; Θα υπήρχαν, αλλιώς, περισσότεροι από ένας νεαροί outsiders που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να μάθουν τεχνικές μάχης από δασκάλους πολεμικών τεχνών μεταμφιεσμένους σε ταπεινούς τεχνίτες; Κι όμως, θα υπήρχαν, σύμφωνα με το Karate Kid: Legends. Ένα legacyquel που επαναλαμβάνει την ίδια πλοκή για τρίτη φορά.

Ακριβώς όμως. Ο ήρωας του νέου Karate Kid έχει μία σκληρά εργαζόμενη μητέρα που εγκαταλείπει το σπίτι τους για ένα καινούριο, όπου ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται μία ευγενική, ντόπια κοπέλα με έναν κακό πρώην στον οποίο ανήκει ένα γυμναστήριο γεμάτο καθάρματα. Άρα ο ήρωας θα τις φάει μπροστά την ευγενική, ντόπια κοπέλα και αργότερα θα έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε ένα τουρνουά όπου θα κερδίσει μονάχα εάν κατακτήσει νέες τεχνικές πολεμικών τεχνών σε ένα μοντάζ προπόνησης, χρησιμοποιώντας οικιακά αντικείμενα με εκπληκτικούς τρόπους.

Κι όμως, και πάλι, τα Karate Kid που είχαν ακολουθήσει του πρώτου, ακόμα και αυτά χωρίς κάποιες σωτήριες αρετές, είχαν προσωπικότητα. Ακόμη και το προαναφερθέν remake του 2010 είχε ένα πνεύμα ταξιδιωτικού χαρακτήρα.

Τα αναφέρω όλα αυτά για τη μία περίπτωση στο εκατομμύριο που αναρωτιέσαι εάν το Karate Kid: Legends χρειαζόταν καν, ειδικά μετά από την εκτεταμένης διάρκειας ανάπτυξη του franchise με το Cobra Kai του Netflix. Είναι το Karate Kid: Déjà Vu.

Ο Li, ένας νεαρός αθλητής πολεμικών τεχνών, μετακομίζει από το Πεκίνο στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τη μητέρα του (Ming-Na Wen), μία γιατρό που, μετά τον τραγικό θάνατο του αδελφού του Li στα χέρια κάποιων περιφρονημένων μαχητών του kung fu μόλις ένα χρόνο πριν, έχει λάβει σταθερή θέση κατά των αγώνων, οπότε απαγορεύει στον μοναδικό της, πια, γιο να φέρει τις διδαχές του θείου του Han (Jackie Chan) μαζί του στις Η.Π.Α. Το τραγούδι όμως των σειρήνων του kung fu καλεί τον Li μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή που θα προσγειωθεί στη Νέα Υόρκη, και έτσι όταν θα βρει τον εαυτό του μπλεγμένο, είναι θέμα χρόνου για τον Han να εμφανιστεί. Με τη σειρά του θα επιστρατεύσει τον Larusso, τον σπουδαίο μαθητή του Miyagi.

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί κανείς να αισθανθεί πως το Legends θα προσπαθήσει να χαράξει τον δικό του δρόμο. Όταν ο Li προσφέρεται να προπονήσει τον καταχρεωμένο μεσήλικα Victor που θέλει να αναζωογονήσει την καριέρα του στην πυγμαχία, αναρωτιέσαι για λίγο εάν η ανατροπή της ταινίας θα είναι πως αυτή τη φορά ο μαθητής θα πρέπει να γίνει δάσκαλος. Αυτή η υποπλοκή όμως εγκαταλείπεται τελικά υπέρ της προετοιμασίας του Li για το τουρνουά. Είναι εξαρχής αρκετά καλός στο kung fu ωστόσο, οπότε η ιστορία του outsider δεν απογειώνεται ποτέ. Οι μάχες, επίσης, στερούνται το κατεπείγον.

Γιατί έπρεπε να είναι τόσο τεμπέλικη ταινία; Υπάρχει μέχρι κι ένα ειδικό “dragon kick” που πρέπει να κατακτήσει ο ήρωας για να βγει νικητής. Έχουμε ξαναβρεθεί εδώ.

Η ταινία όμως είναι άκακη. Τόσο απλή, τόσο μη ειρωνική, τόσο ειλικρινά μελό, τόσο αναλογική, που μπορεί να νιώσεις ότι σε μεταφέρει πίσω στην αθωότητα της δεκαετίας του ’80. Είναι αναπολογητικά βασική και, στα 94 λεπτά της, αναζωογονητικά απογυμνωμένη. Ο 25χρονος Ben Wang δε, μεταφέρει αυτό το συνεπές, γλυκά κλισέ του σεναρίου με ένα εντυπωσιακό μείγμα χαρίσματος και γνήσιου πάθους.

Το να αποκαλέσει κανείς μία ταινία «εξαιρετικά παρακολουθήσιμη» δεν θα έπρεπε να είναι ο χρυσός κανόνας, να επαινεθεί δηλαδή επειδή κάνει πράγματα που είναι μονάχα μέτρια από δημιουργικής άποψης. Όταν όμως τόσα άλλα franchise blockbusters δεν μπορούν να περάσουν αυτό το ελάχιστο κριτήριο, είναι ανακούφιση όταν μια ταινία έχει φτιαχτεί με γνώμονα την εμπλοκή του κοινού.