Βρήκες μία τρίχα στο φαγητό σου. Και τώρα;
Εκτός από αηδιαστικό, είναι επικίνδυνο όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο;
- 6 ΑΠΡ 2024
Ένα από τα πλέον δυσάρεστα πράγματα που μπορεί να σου τύχουν όταν τρως έξω είναι να βρεις μία τρίχα στο φαγητό σου. Προσωπικά το βρίσκω αηδιαστικό και σίγουρα δεν είμαι η μόνη εκεί έξω. Γιατί μας ενοχλεί όμως τόσο πολύ; Είναι το τέλος – αν όχι του κόσμου – τουλάχιστον του γεύματος που ήθελες να φας με τόση ανυπομονησία;
Αν και αναπτύσσονται από θυλάκια που βρίσκονται στο τριχωτό της κεφαλής μας, «τα μαλλιά δεν είναι ζωντανά», λέει στο Bon Appetit η Amy K. Bieber, MD, δερματολόγος στο NYU Langone. (Γι’ αυτό τον λόγο δεν πονάς όταν κουρεύεσαι). Αποτελούνται κυρίως από έναν τύπο πρωτεΐνης που ονομάζεται κερατίνη, το ίδιο σκληρό και αδιάλυτο υλικό από το οποίο αποτελείται το δέρμα και τα νύχια μας.
Η κατάποση μιας ή δύο αδέσποτων τριχών είναι απίθανο να προκαλέσει βλάβη. Το πεπτικό μας σύστημα δεν μπορεί να επεξεργαστεί την κερατίνη, οπότε «η ίδια η τρίχα απλώς περνάει μέσα από το πεπτικό σου σύστημα και βγαίνει όταν επισκέπτεσαι την τουαλέτα», λέει ο Bieber.
Η κατανάλωση πολλών μαλλιών, όμως, είναι επικίνδυνη. Μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε γαστρεντερική δυσφορία -και ακόμη και σε τριχοπίλημα, μια μάζα τριχών που σφηνώνεται στο στομάχι ή στο έντερο, προκαλώντας μερικές φορές απόφραξη και πεπτικά προβλήματα. Κάτι τέτοιο ωστόσο είναι σπάνιο και συνδέεται συχνότερα με μια ψυχαναγκαστική διαταραχή, γνωστή ως «σύνδρομο Ραπουνζέλ» (τροχοφαγία).
Οι μεμονωμένες τρίχες δεν φιλοξενούν σημαντική ποσότητα επιβλαβών παθογόνων μικροοργανισμών. Ο άξονας της τρίχας μπορεί δυνητικά να πάρει βακτήρια, μύκητες, ζύμες ή άλλα μικρόβια από το περιβάλλον ή το τριχωτό της κεφαλής μας – όπως ο Staphylococcus aureus, ο οποίος προσβάλλει τους θύλακες των τριχών. Αλλά είναι απίθανο μερικές τρίχες να φιλοξενούν αρκετούς επικίνδυνους μικροοργανισμούς για να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα υγείας, λέει η Bieber.
Υπάρχουν ορισμένοι τύποι μολύνσεων της τρίχας, όπως η λευκή πιτυρίαση, που μπορεί να αναπτυχθεί στον άξονα της τρίχας. «Αλλά είναι πολύ ασυνήθιστες και ακόμη και αν καταποθούν, είναι μάλλον εντάξει», επισημαίνει η ειδικός. Ένα καλό πλαίσιο είναι ότι πιθανότατα έχεις φάει μέσω των δικών σου τριχών, από το δέρμα ή τα νύχια σου οποιονδήποτε από τους οργανισμούς που βρίσκεται στα μαλλιά κάποιου άλλου.
Εάν μια λαθρεπιβάτης τρίχα παραμείνει στα leftovers σου, θεωρητικά τα παθογόνα βακτήρια που βρίσκονται πάνω της θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν και να αποικίσουν στα τρόφιμα υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Αν και η αποθήκευση των περισσευμάτων (με τρίχες) στο ψυγείο ουσιαστικά σταματάει αυτό το πάρτι στο σπίτι, καθώς οι χαμηλές θερμοκρασίες εμποδίζουν την ανάπτυξη μικροβίων.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η επικράτηση των διχτυών για τα μαλλιά στις κουζίνες προετοιμασιών έχει να κάνει περισσότερο με την κουλτούρα παρά με την υγιεινή. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, το εικονικό κούρεμα “Castle Bob”, που έγινε δημοφιλές από τη χορεύτρια Irene Castle, συνέπεσε με την αύξηση των γυναικών που εισήλθαν στο εργατικό δυναμικό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καθώς αυτές οι γυναίκες δεν χρειάζονταν πλέον δίχτυα για να συγκρατούν τις μπούκλες τους στη θέση τους κατά τη διάρκεια της νύχτας, η βιομηχανία – δηλαδή ένας άντρας, και μάλιστα ο ανιψιός του Sigmund Freud, Edward L. Bernays – βρήκε μια λύση: Θα τις αναγκάσουμε να το κάνουν με το ζόρι.
Αναγνωρισμένος ως ο πρωτοπόρος των δημοσίων σχέσεων, ο Bernays, ο οποίος είχε προσληφθεί από έναν κατασκευαστή διχτυών για τα μαλλιά, ξεκίνησε εκστρατείες που υπογράμμιζαν τους κινδύνους για την ασφάλεια που συνδέονται με την ύπαρξη χαλαρών μαλλιών κοντά στον εξοπλισμό του εργοστασίου και τα τρόφιμα. Οι προσπάθειές του οδήγησαν τελικά σε νόμους σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ που επέβαλαν τη χρήση τους στα εστιατόρια.
Σήμερα, στις κουζίνες πολλοί είναι οι chefs που φορούν καπέλα ή μπαντάνες για να περιορίσουν την ενδεχόμενη πτώση μαλλιών. Γιατί όπως μας υπενθυμίζει η Bieber το να τρως μαλλιά «δεν είναι επικίνδυνο, είναι απλώς “αηδιαστικό” επειδή η κοινωνία μας λέει ότι πρέπει να είναι αηδιαστικό».
Εάν ζεις με έναν τριχωτό φίλο, οι πιθανότητες είναι ότι υπάρχουν τρίχες ζώων σε όλο το σπίτι σου. Είναι αναπόφευκτο ότι μια ή δύο θα μπουν και στο πιάτο σου. Τα καλά νέα είναι ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Οι τρίχες των ζώων, όπως και οι δικές μας, αποτελούνται κυρίως από κερατίνη – οπότε δεν είναι εγγενώς επικίνδυνες. Και παρόλο που πιθανότατα δεν θα δεις σύντομα ένα ρακούν να κλέβει φαγητό από ένα εστιατόριο, η γούνα από άγρια ζώα μπορεί να ενέχει μεγαλύτερο κίνδυνο στη φιλοξενία βακτηρίων ή παράσιτων.
