Γεννήθηκα στο νησί του Lost και πατέρας μου δεν είναι ο Jacob αλλά ο άλλος, ο μαύρος, ο μούσης. Κατάφερα να δραπετεύσω και ασχολήθηκα με το αθλητικό ρεπορτάζ. Στη συνέχεια, επί αρχισυνταξίας μου, μακροημέρευσε, αλλά και έκλεισε, το Official PlayStation Magazine. Έπειτα, αποφασίσαμε με άλλους 3 να ιδρύσουμε τη δική μας Reservoir Dogs συμμορία, το site TheGang. Πλέον, είμαι συνεργάτης του OneMan σε θέματα videogames. To αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια με κιμά, μισός από αγριογούρουνο, μισός από μοσχάρι κονσέρβα Dharma.
Ένας μπασκετμπολίστας που του άρεσε το φαγητό. Ένας ράπερ που δεν ήξερε να ραπάρει. Ένας φοιτητής που δεν σκάμπαζε από Χρηματοοικονομικά. Ένας αθλητικός δημοσιογράφος που σιχαινόταν τον στρατό, τις μελιτζάνες, τις Απόκριες, τα Χριστούγεννα, όλες τις εθνικές εορτές, τις αργίες, πιθανότατα τα γατάκια, τα ουράνια τόξα και ότι ξέρω-γω-τι-χαρούμενο και βρήκε την ευκαιρία να γράψει για όλα αυτά στην πορεία του προς την ολοκληρωτική μεταμόρφωση στον γέρο της γειτονιάς με την πιτζάμα, τη ρόμπα και τα σκυλιά που φωνάζει στα παιδιά να σταματήσουν να παίζουν μπάλα γιατί κάνουν φασαρία. Δύσκολη δουλειά, κάποιος πρέπει να την κάνει.
Σπούδασα στο Μαθηματικό και στο Πανεπιστήμιο της Ζωής- έμεινα δίχως πτυχίο και από τα δύο. Η ζωή μου ξεκίνησε όταν έγινα μέλος της ομάδας προγράμματος στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2008, με τις οποίες συνεργάζομαι ακόμα. Έχω γράψει για το ΣΙΝΕΜΑ, το ΠΟΠ+ΡΟΚ, το Esquire, το Cosmopolitan και το μπλογκ darkustv. Σήμερα γράφω για ποπ κουλτούρα στο Oneman, για τηλεόραση στο Flix και για NFL στο Sport24. Είμαι υπέρ του Ζοζέ Μουρίνιο και εναντίον των ταινιών που αξίζουν τρία αστεράκια.
Δημοσιογράφος, κολλημένος με το ωραίο κείμενο, την ποιότητα και την αισθητική. Η πρώτη μου αγάπη (και παντοτινή) ήταν τα περιοδικά, αλλά παντρεύτηκα για μια ζωή το digital. Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι τρελός, εγώ λέω ακόμα χειρότερα για την ψυχοσύνθεση μου και κάπως έτσι τα βρίσκουμε κάθε φορά που ξεπερνάω τα όρια της υπομονής τους. Το ΟΝΕΜΑΝ εκτός από προσωπική πεποίθηση ότι μπορούσαμε να κάνουμε ένα πραγματικά ποιοτικό και βασισμένο στο κείμενο ανδρικό site, είναι και ένας χώρος που αγαπώ να γράφω όταν έχω λίγο ημί-ελεύθερο χρόνο, μακριά από τις αθλητικές αρθρογραφίες στο Sport24 και κυρίως όταν δεν προσπαθώ να υποστηρίξω τον τίτλο "Διευθυντής Περιεχομένου της 24 Media.
Όταν σταμάτησα να κάνω τον οδηγό, τον γραμματέα, τον σερβιτόρο, τον barman και τον καθηγητή, ο δρόμος με έφερε από σπόντα στην Imako και άρχισα να γράφω σε site και περιοδικά. Στην αρχή τα gadget νόμιζα ότι ήταν το φόρτε μου αλλά τελικά όταν ήρθα σε επαφή με το Esquire κατάλαβα ότι όλα αυτά τα αντρικά είναι πιο θελκτικά. Ειδικά όταν τα γράφεις στο ΟΝΕΜΑΝ και μπορείς πολύ απλά να μιλάς για αυτά που αγαπάς. Τα bars, τις σειρές και τα spirits.
Η 'καριέρα' μου στα περιοδικά ξεκίνησε την μέρα που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Και, από τότε, έχει ευλογημένα 'κατσικωθεί' στον άξονα γυναίκες (Max, Maxim, Nitro), σινεμά, σειρές και ταξίδια. Ευτυχώς που το ONEMAN ασχολείται ακριβώς με αυτά. Συν το φαγητό. Στο οποίο επίσης 'διαπρέπω'. Kατά τα άλλα 'περηφανεύομαι' για την ατζέντα μου, την γυναίκα μου, την κόρη μου, τους τρεις κολλητούς μου, το γούστο μου στα έπιπλα και την ικανότητα μου να μιλήσω 'ατραύλιστα' στις πιο όμορφες γυναίκες του πλανήτη.
Γεννήθηκα σε ένα μέρος που το γρασίδι είναι πράσινο και τα κορίτσια όμορφα. Σπούδασα Επικοινωνία, συνέχισα με Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική θεωρία, μπήκα για πλάκα τo 2006 στον κόσμο του ανδρικού lifestyle και έμελλε να μείνω σε αυτόν μέχρι σήμερα. Εδώ και σχεδόν 4 χρόνια είμαι στην 24Media και το Oneman για να γράφω την άποψή μου, να μοιράζομαι ενδιαφέρουσες ιστορίες, να νοσταλγώ όσα πρέπει και να υπενθυμίζω στον κόσμο ότι οι άνδρες δεν είναι μόνο πίτσα, μπάλα, μπίρα. Γράφω με την ίδια σοβαρότητα για την πολιτική του φόβου και την Όλγα Φαρμάκη και ακολουθώ πιστά το τρίπτυχο αυγό – bacon – μαγιονέζα.
Όλα έδειχναν ότι θα γράφω μόνο ευχές σε κάρτες γενεθλίων, αλλά ξαφνικά βρέθηκα στο ΜΑΧ, μετά από χρόνια στο Cosmo.gr της 24Media κι από κει στο ΟΝΕΜΑΝ. Στον ελεύθερο χρόνο μου πηγαίνω σε ματς της Α2, στα σινεμά του κέντρου και γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Συγγραφέας της 'Δευτέρας' (εκδ. Key Books).
Το εξαιρετικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας (που γίνεται προσεχώς ταινία) του Andy Weir κάνει το να είσαι -εγκλωβισμένος στον Άρη- αστροναύτης πάλι κουλ.
Δεν είναι σε μορφή προσευχής. Αλλά συνοψίζει εκείνες τις αξίες και τις συνήθειες που οφείλει να έχει μία οποιαδήποτε Κυριακή. Any given Sunday που θα έλεγε και ο Πατσίνο.
Αν υπάρχει μια αδικία στα εφετινά Όσκαρ - μια αλλά τεράστια - είναι ότι δεν κέρδισε ο Μπρους Ντερν το αγαλματάκι στην κατηγορία του πρώτου αντρικού ρόλου.