Οι 50 καλύτερες ταινίες που θα δεις αυτή τη στιγμή στο Netflix

Από οσκαρικά φιλμ μέχρι παραγνωρισμένα διαμάντια, συγκεντρώσαμε παρακάτω τις καλύτερες ταινίες που μπορείς να δεις αυτή τη στιγμή στο Netflix, σε δική του παραγωγή ή σε streaming διανομή στην Ελλάδα. Η λίστα θα ανανεώνεται ανά διαστήματα βάσει καταλόγου και διαθεσιμότητας:

A Sun

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το ‘Atlantics’ και το ‘Shirkers’ που θα βρεις παρακάτω, το ‘A Sun’ είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το ‘Parking’, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το ‘A Sun’, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο αυτή δοκιμάζεται.

The Lure

Παρασυρμένες στη στεριά της Πολωνίας των ‘80s από έναν άνδρα που και οι δύο ορέγονται, δύο σαρκοβόρες γοργόνες και αδερφές γίνονται η ατραξιόν σε ένα νυχτερινό κλαμπ όσο λαχταρούν να γευτούν τους πειρασμούς του έρωτα και της σάρκας.

Το τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Πολωνής Agnieszka Smoczyńska αψηφά τις κατηγοριοποιήσεις και διασκευάζει τη Μικρή Γοργόνα του Hans Christian Andersen με τεράστια φιλοδοξία. Καλειδοσκοπικό glam και ονειρώδη θολωμένα ύδατα μεταξύ των τόνων και των ειδών που δοκιμάζει η Smoczyńska, σε ένα παραισθησιογόνο αποτέλεσμα που ξελογιάζει όπως οι σειρήνες του.

Passing

Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1929 από τη Nella Larsen, το Passing του Netflix αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών, της Irene (Tessa Thompson) και της Claire (Ruth Negga), που μπορούν να “περάσουν” ως λευκές αλλά επιλέγουν να ζουν σε διαφορετικές πλευρές των χρωματικών συνόρων κατά τη διάρκεια της ακμής της Αναγέννησης του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ’20 στη Νέα Υόρκη.

Την ταινία σκηνοθετεί η Rebecca Hall, ηθοποιός που τώρα περνάει πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά. Η Hall – που διασκευάζει η ίδια το βιβλίο της Larsen στο σενάριο – έχει γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο και άρα δεν κάνει καμία διάκριση σχετικά με τον τόνο του μαύρου δέρματος όπως συμβαίνει στο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τα χρώματα και, κατ’ επέκταση, τη συζήτηση που συνδέεται με αυτά. Αυτό δίνει στην ταινία μία meta λογική στο έργο της – η άρνησή της να παίξει με τους κανόνες του μυθιστορήματος μοιάζει με κριτική στο ίδιο το κόνσεπτ του colorism.

Με την έλλειψη του χρώματος να ωθεί τους θεατές να μη σκέφτονται ιδιαίτερα γύρω από τον τόνο του δέρματος των πρωταγωνιστών, η σκηνοθέτης προσεγγίζει τον χρωματικό ρατσισμό περισσότερο ως έννοια παρά ως πραγματικότητα, και είναι μία έννοια που βρίσκει εγγενώς παράλογη. Για εκείνη η φυλετικότητα είναι ένα θέατρο που διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις μας, και οι χαρακτήρες της κάνουν ο καθένας τη δική τους παράσταση.

Οι Πέντε Φυγάδες (La Mort en ce Jardin)

Εν μέσω μίας εξέγερσης σε ένα μεταλλευτικό φυλάκιο της Νότιας Αμερικής, μια ομάδα φυγάδων – ένας άπληστος τυχοδιώκτης (Georges Marchal), μία πόρνη (Simone Signoret), ένας ιερέας (Michel Piccoli), ένας ανθρακωρύχος διαμαντιών (Charles Vanel) και η κωφάλαλη κόρη του (Michèle Girardon) – αναγκάζονται να δραπετεύσουν στη ζούγκλα. Πεινασμένοι, εξαντλημένοι και απογυμνωμένοι από την παλιά τους ταυτότητα, παρασύρονται απελπισμένοι από τη μία απατηλή υπόσχεση σωτηρίας στην άλλη. Οι κίνδυνοι της ζούγκλας περιλαμβάνουν φίδια, δίψα, προβλήματα με το χαρτί υγείας, και την αστική χαρά της λεηλασίας ενός αεροπλάνου που έχει συντριβεί. Κοφτερή δράση και φιλοσοφικό σασπένς που εντείνονται όσο η ταινία πλησιάζει περισσότερο το παραληρηματικό όνειρο. Από τις λιγότερο τιμημένες ταινίες του Luis Buñuel.

Έχει ανέβει επίσης το Φάντασμα της Ελευθερίας (Le Fantome de la Liberte), ένα σουρεαλιστικό φιλμ με τίτλο που αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, φτιαγμένο από έναν συνδυασμό βινιετών βασισμένων στη ζωή του σκηνοθέτη. Ένα εγκεφαλικό αριστούργημα που δεν αποκρυπτογραφείται εύκολα.

Jaws

Το λέμε για αρκετές ταινίες και όχι άδικα, όμως το εμβληματικό, πλήρως δραστικό θρίλερ του Steven Spielberg άλλαξε πραγματικά το σινεμά και τον τρόπο που η βιομηχανία θεάματος αντιμετώπιζε την καλοκαιρινή διανομή. Η τρομοκρατία, ο πανικός και οι πολιτικές δυναμικές μίας μικρής πόλης που κινδυνεύει αλλά εξαρτάται κιόλας από τον τουρισμό της γίνονται υπέροχα, το Jaws όμως είναι επίσης και μία ταινία για το θάρρος και τη φιλία. Ο αληθινός πρωταγωνιστής όμως είναι η σκηνοθεσία του Spielberg: η κάμερα κινείται σαν αρπακτικό ζώο και γλιστράει ανατριχιαστικά στην επιφάνεια ενός απέραντου Ατλαντικού, δημιουργώντας σεκάνς αφόρητης, σχεδόν, αγωνίας.

Άγρια Βλαστάρια

Σε ένα οικοτροφείο στη νότια Γαλλία, ο συνεσταλμένος μαθητής Francois (Gaël Morel) ανακαλύπτει τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του όταν μπαίνει σε ερωτική σχέση με τον αγρότη Serge (Jacques Nolot). Σύντομα ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο σχηματίζεται μεταξύ του Francois, της καλύτερής του φίλης, Maetie (Élodie Bouchez), και του Serge, όσο στο παρασκήνιο μαίνεται ο Πόλεμος της Αλγερίας ως παραλληλισμός με την ταραχή της αυτεξερεύνησης και της σεξουαλικής αφύπνισης. Οι έφηβοι χαρακτήρες των Άγριων Βλασταριών που είναι πλέον διαθέσιμο στο Netflix πρέπει να απομακρυνθούν από τις άκαμπτες θέσεις τους και να αποδεχτούν τις ασάφειες που ενυπάρχουν στην ενήλικη ζωή.

Η ταινία είναι η πιο προσωπική – και καλύτερη – ταινία του André Téchiné, φτιαγμένη από τις αναμνήσεις του και βραβευμένη με Cesar. Άλλες ταινίες του σκηνοθέτη στο Netflix είναι το Ένας Ακραίος Έρωτας (Alice and Martin/Alice et Martin) και το Τις Μικρές Ώρες της Νύχτας (Thieves/Les Voleurs).

Diva

Ντεμπούτο του Jean-Jacques Beineix που μαζί του έφερε το cinéma du look, το αισθητικό κινηματογραφικό ρεύμα όπου θα συγκαταλέγονταν επίσης ο Luc Besson και ο Leos Carax. Κρυφοκοιτώντας στις σκοτεινές γωνιές του Παρισιού, ο Beineix είχε αναδυθεί παρουσιάζοντας ορισμένους απίθανους ή και αδιανόητους χαρακτήρες για να κατοικήσουν τη Diva του: μία ελιτίστρια τραγουδίστρια της όπερας που δεν έχει επιτρέψει ποτέ να ηχογραφηθεί η φωνή της, τον ταχυδρόμο που την έχει ερωτευτεί, δύο μπράβους με φονικά ένστικτα. Η καριέρα του Beineix δεν έφερε ποτέ τα αναμενόμενα, αλλά τι ξεκίνημα.

Moneyball

Ο Bennett Miller του Capote πήρε μαζί με τον Brad Pitt και τον Jonah Hill ένα niche θέμα όπως το χτίσιμο μιας ομάδας baseball, και έφτιαξαν ένα κοφτερό, αστείο και συγκινητικό πορτρέτο για τον άνδρα που άλλαξε έξυπνα και υπόγεια την ιστορία του αθλήματος. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο του μάνατζερ της Oakland A, Billy Beane, Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game, και εξιστορεί το πώς ο Beane συνέθεσε μία ανταγωνιστική ομάδα για το πρωτάθλημα με ένα πενιχρό μπάτζετ και τη βοήθεια ενός σύνθετου υπολογιστικού συστήματος. Η ταινία δεν αφορά καθαρά το baseball γι’ αυτό και πετυχαίνει. Αφορά την αμφισβήτηση πεπαλαιωμένων παραδόσεων και την πρόκληση συστημάτων που μένουν στην εξουσία έχοντας βαθιές τσέπες. Άρα μια μικρή – ή μεγαλύτερη ενίοτε – επανάσταση.

Spider-Man: Into the Spider-Verse

Το Spider-Man: Into the Spider-Verse είχε πετύχει το ακατόρθωτο. Μετά από τρεις live-action Spider-Men και καμιά δεκαριά εμφανίσεις του ήρωα στο animation μέσα σε μία δεκαπενταετία, μας έπεισε από το πουθενά ότι τελικά είχαμε χώρο για ακόμη έναν. Και μάλλον τον καλύτερο ως τώρα.

Το Into the Spider-Verse – που είχε σπάει όλα τα ρεκόρ των ταινιών animation για τον μήνα Δεκέμβριο πριν φτάσει στο Netflix – εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις δυνατότητες του animation και συνδύασε την εκρηκτική, ψυχεδελική του εικονογράφηση με μια ατρόμητη αφήγηση, γεμάτη χιούμορ, καρδιά, και μια αυτεπίγνωση πολύτιμη και πάντα ευπρόσδεκτη στο υπερηρωικό κύμα που διανύουμε. Ίσως η μοναδική τόσο κοντινή απεικόνιση της αίσθησης που έχουμε βιώσει όλοι όσοι έχουμε ποτέ απορροφηθεί από ένα κόμικ. Δεν είναι μονάχα μία από τις σπουδαιότερες ταινίες animation που θα δεις ποτέ, αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες του υπερηρωικού genre.

Uncut Gems

Ένας χαρισματικός κοσμηματοπώλης βάζει ένα υψηλού κινδύνου στοίχημα που θα μπορούσε να οδηγήσει στο μεγαλύτερο λαχείο της ζωής του. Σε μια σειρά από χαοτικά, φρενήρη επεισόδια εκτάκτων αναγκών, ο άντρας πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει τη δουλειά του, την οικογένεια και τους εχθρούς που βρίσκει παντού γύρω του. Μετά το ηλεκτρισμένο Good Time που ανέδειξε μια διαφορετική πλευρά του Robert Pattinson, οι αδελφοί Safdie σκηνοθετούν τον Adam Sandler σε μία από τις σπάνιες δραματικές, πάντα φανταστικές στροφές του.

Roma

Η επιστροφή του Alfonso Cuarón μετά το Όσκαρ του Gravity ήταν το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Το Roma ήταν ο φόρος τιμής του στη μητριαρχική οικογένεια που τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε, μέσα από ένα χρονικό μιας οικογένειας μεσαίας τάξης στο Μεξικό των ’70s. Το φιλμ απέσπασε τρία από τα δέκα βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφιο, και είναι το ακριβέστερο παράδειγμα για το σινεμά αναμνήσεων. Αψεγάδιαστο τεχνικά, είναι ένα ζωντανό πορτρέτο οικογενειακών συγκρούσεων και κοινωνικής ιεραρχίας στις αναταραχές των ‘70s στο Μεξικό, ξεριζωμένο αυτούσια μέσα από το κεφάλι του Cuarón.

Unsane (Tenebrae)

Πλέον αναγνωρίζεται ως ένα έξυπνα αντανακλαστικό και αποδομητικό σχόλιο, όχι μόνο πάνω στο σύνολο της δουλειάς του Dario Argento αλλά και για τις συμβάσεις του ιταλικού giallo. Το Tenebrae έχει βιώσει μια κριτική επανεκτίμηση λόγω του υποκείμενης θεματικής του για τις επιπτώσεις της βίαιης ψυχαγωγίας στο κοινό.

Το Tenebrae σηματοδότησε την επιστροφή του Argento στο giallo μετά από μια επιτυχημένη παράκαμψη στον υπερφυσικό γοτθικό τρόμο των Suspiria (1977) και Inferno (1980), και είναι η διεστραμμένη ιστορία ενός Αμερικανού μυθιστοριογράφου θρίλερ που παγιδεύεται σε μια σειρά από σαδιστικές δολοφονίες, φαινομενικά εμπνευσμένες από το τελευταίο του βιβλίο. Δεν είχε τον αντίκτυπο των προηγούμενων ταινιών του αλλά η crane σεκάνς του και άλλες σκηνές έχουν επηρεάσει στιλιστικά κινηματογραφιστές όπως ο Brian De Palma.

Mean Girls

Fetch. She doesn’t even go here. On Wednesdays, we wear pink. Get in loser, we’re going shopping. You can’t sit with us. You go, Glenn Coco!

Υπάρχει πιο quotable ταινία από τα Mean Girls στον 21ο αιώνα; Η κωμωδία της Tina Fey εκτόξευσε τη Lindsay Lohan, τη Rachel McAdams και τη Amanda Seyfried στη στρατόσφαιρα, και παραμένει τόσο φρέσκια όσο ήταν το 2004.

The Irishman

Απομονωμένο, το ‘Irishman’ είναι μία εποποιία για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική και την εξαφάνιση του Jimmy Hoffa που διατρέχει δεκαετίες, ενώνει πρωταγωνιστές του Scorsese όπως ο Robert De Niro, ο Al Pacino και ο Joe Pesci, και κερδίζει απολύτως τη μεγάλη του διάρκεια με τον εμβυθιστικό του χαρακτήρα. Ως double feature με το ‘Goodfellas’ όμωςπου επίσης μπορείς βρίσκεις πλέον στο Netflix, πιο απόμακρο από το κούλνες της μαφίας σε σχέση με τον πρόγονό του και πιο καταδικαστικό στον επίλογό του, είναι η εξέλιξη της ματιάς του Scorsese για την αγαπημένη του θεματολογία.

Marriage Story

Η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία του Noah Baumbach (Frances Ha) ως τώρα. Όπως συνέβη και με το αυτοβιογραφικό ‘The Squid and the Whale’, ο Baumbach τις προσωπικές του εμπειρίες εδώ και δημιουργεί ένα ενήλικο, οικογενειακό δράμα που δεν βλέπουμε πλέον στο εμπορικό σινεμά. Η Scarlett Johansson και ο Adam Driver – και οι δύο υποψήφιοι για Όσκαρ για τις ερμηνείες τους – υποδύονται ένα ζευγάρι που προχωρούν σε διαζύγιο και άρα στην υπόθεση κηδεμονίας του γιου τους. Το αποτέλεσμα είναι ευαίσθητο, σπαρακτικό φιλμ χωρισμού με crowd-pleaser χαρακτήρα. Δες το επίσης διαθέσιμο ‘The Meyerowitz Stories (New and Selected)’ από τον ίδιο δημιουργό με τον Adam Sandler, τον Ben Stiller, τον Dustin Hoffman, την Emma Thompson και άλλους.

Spirited Away

Το ‘Princess Mononoke’ ήταν η πρώτη ταινία που ενίσχυσε το Miyazaki στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το ‘Spirited Away’ εδραίωσε το στούντιο. Η Chihiro παγιδεύεται σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων και, μετά από μια αναπάντεχη μεταμόρφωση των γονιών της, πρέπει να βρει το κουράγιο που δεν ήξερε ότι έχει για να απελευθερωθεί και να οδηγήσει την οικογένειά της ξανά στον έξω κόσμο. Το ‘Spirited Away’ ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του 2002 και είναι φανταστική εισαγωγή στην υπόλοιπη φιλμογραφία του Miyazaki που θα βρεις στο Netflix. Άλλες εκπληκτικές επιλογές είναι το ‘Princess Mononoke’, το ‘Howl’s Moving Castle’, το ‘Ponyo’ και το ‘My Neighbor Totoro’.

The Social Network

Ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα φιλμ των 2010s – το καλύτερο όλων για τον Quentin Tarantino – το ‘Social Network’ απαθανατίζει τις ιστορικές στιγμές δημιουργίας του Facebook όταν το φαινόμενο βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα και, αποφεύγοντας την παγίδα της μοναδικής οπτικής γωνίας, υφαίνει τις διαφορετικές εμπειρίες των επαναστατών της τεχνολογίας που το γέννησαν – τους τρόπους με τους οποίους τους έδεσε και τους τρόπους με τους οποίους του χώρισαν. Η δημιουργία και η καταστροφή διατρέχουν εξίσου την ταινία και το οσκαρικό σενάριο του Aaron Sorkin, η σκηνοθεσία του Fincher, και οι ερμηνείες των Jesse Eisenberg και Andrew Garfield, συνοδεύουν το καυστικό πνεύμα του φιλμ με μια μελαγχολία που καθορίζει τις πιο σκοτεινές στιγμές της περασμένης δεκαετίας.

Με το ‘Social Network’ δεν κατάφερε να πάρει το Όσκαρ, φέτος όμως έχει ξανά πολλές πιθανότητες με το ‘Mank’ σε παραγωγή Netflix.

Da 5 Bloods

Το ‘Da 5 Bloods’ ήρθε στα χέρια του οσκαρικού πια Spike Lee μετά την απόσυρση του Oliver Stone. Μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, Kevin Willmott, έγραψαν εκ νέου το σενάριο μετά την ολοκλήρωση του ‘BlacKkKlansman’, και το προσάρμοσαν στην Αφροαμερικανική προοπτική. Πλέον θα αφορούσε πέντε μαύρους βετεράνους του Πολέμου του Βιετνάμ που θα επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος για να βρουν τον κρυμμένο τους χρυσό και τα λείψανα ενός συναγωνιστή τους.

Θυμωμένος όπως πάντα, πιο εμπρηστικός από ότι στο ‘BlacKkKlansman’, και ακόμα πιο ξεκάθαρος στις άμεσες συνδέσεις που κάνει με το σήμερα, ο Lee έκανε μία από τις πιο θεματικά πλούσιες, φιλόδοξες ταινίες στη φιλμογραφία του. Ολόκληρη η ταινία διατρέχεται από την ιδέα ότι ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά και ως highlight αναδεικνύεται εύκολα ο μονόλογος του Delroy Lindo που ελπίζω να τον οδηγήσει στα Όσκαρ του 2021.

I’m Thinking of Ending Things

Η Jessie Buckley (Chernobyl) υποδύεται μία γυναίκα που παγιδεύεται στη φάρμα των γονιών του συντρόφου της (Jesse Plemons) εν μέσω καταιγίδας και, μετά από μια σειρά παράξενων γεγονότων, αρχίζει να επαναπροσδιορίζει όσα νομίζει πως γνώριζε για τον σύντροφό της, τον εαυτό της και τον κόσμο.

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Kaufman από την ‘Anomalisa’ του 2015 επιβεβαιώνει ότι είναι ο μετρ του κλειστοφοβικού, υπαρξιακού σινεμά. Εδώ φτιάχνει ένα παζλ που ανταποδίδει ελάχιστα με τις απαντήσεις του, άρα ήταν προδιαγεγραμμένα διχαστικό. Υπάρχει κάποια συνειδητοποίηση του δημιουργού στο ‘I’m Thinking of Ending Things’, αλλά δεν ορίζεται με λόγια. Και δεν χρειάζεται. Το φιλμ είναι μία πένθιμη εξερεύνηση της απώλειας, της μεταμέλειας, της σχέσης μας με την τέχνη, της ευθραυστότητας του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης φτιαγμένος από πιο κοινότοπες ανησυχίες – κυρίως από τον φόβο μας ότι μεγαλώνοντας θα μας εγκαταλείψει ο έρωτας, η σημασία μας, το μυαλό μας – αυτή όμως η παραδοχή και η αποδοχή της έμφυτης απομόνωσης του ανθρώπου, θα σε κάνει τελικά να νιώσεις λιγότερο μόνος.

The Constant Gardener

Οσκαρική μεταφορά του John le Carre με τον Ralph Fiennes και τη Rachel Weisz, ένα αριστούργημα σασπένς, ρομαντισμού και πολιτικής ίντριγκας.

Zodiac

Ο David Fincher δεν είχε ικανοποιήσει τους πιστούς του Fight Club και του Se7en με το Panic Room, αλλά έκανε απόσβεση πέντε χρόνια αργότερα με το Zodiac. Βασισμένο στον ομώνυμο κατά συρροή δολοφόνο και το ανθρωποκυνηγητό που προκάλεσε η αναζήτησή του, το Zodiac είναι ένα αθόρυβο, εγκεφαλικό θρίλερ που μπολιάζει κάθε του σκηνή με υπόκωφο, εσωτερικό άγχος, ασχολείται περισσότερο με λεπτομέρειες που αναβιώνουν πειστικά τα ‘70s παρά τα αποτροπιαστικά φονικά, και αποδίδει με το εκλεκτό του καστ (Jake Gyllenhaal, Robert Downey Jr., Mark Ruffalo, Chloë Sevigny) δύο εμμονές του ίδιου νομίσματος: την επιθυμία ενός άνδρα να σκοτώνει και την εκστρατεία ενός άλλου για την εύρεση της αλήθειας.

The Age of Innocence

Daniel Day-Lewis, Michelle Pfeiffer και Winona Ryder σε ένα ιστορικό ρομαντικό δράμα για τρεις πλούσιους κατοίκους στη Νέα Υόρκη των 1870s που μπλέκουν σε ερωτικό τρίγωνο. Δια χειρός ενός μεθοδικού, οικονόμου Martin Scorsese που διαχειρίζεται τόσο καλά τους εδουαρδιανούς τρόπους συμπεριφοράς όσο και το μαφιόζικο αντριλίκι.

Okja

Το ‘Okja’ είναι το ‘Ε.Τ. ο Εξωγήινος’ του τριπλά οσκαρικού πια Bong Joon-ho. Ισορροπώντας ζογκλερικά όπως πάντα μεταξύ των πολύ διαφορετικών τόνων που υιοθετεί φιλμ, ο δημιουργός λέει το δικό του παραμύθι για ένα σπάνιο πλάσμα και το μικρό παιδί που προσπαθεί να το σώσει. Η ταινία διαθέτει και την πρώτη από τις εξωφρενικές, άφοβες ερμηνείες του Jake Gyllenhaal πριν μπει για τα καλά στη ‘Nicolas Cage’ φάση του. Για περισσότερες σπιλμπεργκικέ επιρροές, δες και το γλυκύτατο ‘Super 8’ του J.J. Abrams.

Shirkers

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν ‘Shirkers’ αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε εκκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το ‘Mee Pok Man’. Αυτή είναι η εικασία και το όνειρο που αφηγείται η Tan στο non-fiction φιλμ της, αλλά έχουν όλα ρεαλιστική βάση. Το σημερινό ‘Shirkers’ στο Netflix είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του. Από τις καλύτερες και πιο παραγνωρισμένες ταινίες του 2017.

I Lost My Body

Ένα ακρωτηριασμένο χέρι δραπετεύει από ένα εργαστήριο στο Παρίσι και ξεκινάει ένα ταξίδι στην πόλη με σκοπό να επανενωθεί με το υπόλοιπο σώμα του. Αυτό του νεαρού πιτσαδόρου Naoufel. Οι αναμνήσεις του από τον Naoufel και από την αγάπη του για τη Gabrielle θα είναι το κλειδί για κάποια πιθανή επανένωση των τριών και μπορεί να παρέχουν απαντήσεις σχετικά με το περιστατικό που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του. Το φιλμ του Netflix βασίστηκε στο μυθιστόρημα ‘Happy Hand’ του υποψήφιου για Όσκαρ Guillaume Laurant (Amelie) και, παρότι το αποτρόπαιο του πράγματος δεν το κάνει εύκολο θέαμα, είναι ποιητικό και αληθινά μοναδικό.

Inglourious Basterds

Η εκδοχή του war movie από τον Tarantino δανείζεται από τη δράση και το χιούμορ των προπαγανδιστικών ταινιών των ‘40s για να φτιάξει το δικό του ‘Και οι 12 Ήταν Καθάρματα’ που, τελικά, γίνεται πολύ προσωπικό. Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μεμονωμένα έχουν βιώσει απώλειες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση, παρά σε μια πιο αφηρημένη έννοια όπως η ανθρωπότητα ή κάποιο έθνος. Και παρ’ όλα αυτά, η πρώτη του τόσο ευθεία, ηθική στροφή, όχι μέσα από ηθικά αινίγματα που προέκυπταν στη δημιουργία των χαρακτήρων του ως τότε αλλά με ένα παλιό, καλό βρωμόξυλο που ξαναγράφει την Ιστορία, μοιράζεται απλόχερα σε όλους μας.

Το παράτολμο παραμύθι του Tarantino τον εδραιώνει ως μετρ δονκιχωτικών απολαύσεων, μας συστήνει έναν Christoph Waltz που μοιάζει να υπάρχει στις ταινίες μας καμιά εικοσαετία, απογειώνει το slow burn και φτιάχνει στο τέλος μία ταινία για τις ταινίες. Όλοι οι χαρακτήρες υποκρίνονται, όλες οι δυναμικές είναι μία κακή περφόρμανς από το χείλος της καταστροφής και το πρόσωπο της Shoshanna θα γελάει για πάντα από μια γιγαντιαία οθόνη. Για περισσότερο Tarantino, είναι διαθέσιμα επίσης στο Netflix τα ‘Pulp Fiction’, ‘Hateful Eight’ και ‘Django Unchained’.

Mad Max: Fury Road

Μία καταδίωξη 120 λεπτών σήκωσε ένα τεράστιο αφηγηματικό και πολιτιστικό βάρος, και το έκανε να μοιάζει εύκολο. Τίποτα δεν ήταν εύκολο στα γυρίσματα του George Miller βέβαια, όμως η αναβίωση του μετα-αποκαλυπτικού κόσμου του σκηνοθέτη ήταν μια συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία που θα δοκιμάσει να πετύχει ξανά σε επόμενο φιλμ με την Anya Taylor-Joy ως Furiosa. Απολύτως ψύχραιμα, μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.

Das Boot

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, απεσταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, αναλαμβάνει να καλύψει σε ένα ρεπορτάζ την ζωή των Γερμανών ναυτών μέσα σε ένα από τα υποβρύχια του γερμανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου. Αν και ο πόλεμος έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Γερμανούς, ο πλοίαρχος του υποβρυχίου και το πλήρωμά του στέκονται άτεγκτοι στις θέσεις τους και υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσεως τις εντολές που έχουν λάβει, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ιδεολογία της κυβέρνησής τους.

Στιβαρή καταδίκη του πολέμου και συναρπαστική περιπέτεια ταυτόχρονα, γυρισμένη με ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από τον Wolfgang Petersen που μόλις απεβίωσε. Η θέαση του Das Boot δεν είναι εύκολη εμπειρία, είναι όμως αλησμόνητη.

Mission: Impossible – Rogue Nation

Είναι το Mission: Impossible ώρες-ώρες το Μόνο Καλό Franchise; Σίγουρα πάντως δεν έχει βιαστεί με τις ταινίες του διαχρονικά και επιτρέπει στους δημιουργούς που κάθε φορά ανακατεύονται με το πρότζεκτ να αφήνουν τη δική τους σφραγίδα. Ο Christopher McQuarrie συγκεκριμένα έχει πάρει πολύ στα σοβαρά το Impossible του τίτλου και, με τη συναίνεση ενός Tom Cruise που θέλει να απορούμε για το πότε θα τον σκοτώσει το franchise πριν σπιντάρει ξανά σε ουρανοξύστες και σκεπές, ανεβάζει σταθερά τον πήχη υψηλότερα. 

Dick Johnson Is Dead

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το ‘Citizenfour’, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια ‘ατυχήματα’ – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance και κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση.

Atlantics

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο ‘Atlantics’, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το ‘Atlantics’ είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

Erin Brockovich

Περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν, ο Steven Soderbergh είχε βιώσει αυτό που οι περισσότεροι κινηματογραφιστές ονειρεύονται αλλά δύσκολα βιώνουν. Το sex, lies and videotape είχε μεν πετύχει, αλλά μετά ακολούθησε μία σειρά από εμπορικές αποτυχίες. Το Erin Brockovich με την Julia Roberts όμως ήταν η πιο σπάνια ταινία: μία καλλιτεχνική επιτυχία που είχε συντρίψει στο box office και είχε ταυτόχρονα επαινεθεί από την κριτική και τα βραβεία.

Ως δημιουργός λέει πως θέλει να «εξοντώνει» τις προηγούμενες εμπειρίες του κάθε φορά που γυρίζει νέα ταινία, αλλά οι καλλιτεχνικοί τεχνίτες έχουν υπογραφή και έτσι το Erin Brockovich που είναι ένα επιθετικά γραμμικό δράμα ακριβώς μετά τη δομική ευλυγισία του Limey, ήταν εξίσου έξυπνο, ενήλικο και ξεχωριστό με το καθένα από τα πιο πρόσφατα έργα του δημιουργού.

Το φιλμ που τώρα στριμάρει στο Netflix, συνδυάζοντας τη δημοσιογραφική λεπτομέρεια ενός All the President’s Men με την ψυχαγωγική αξία μίας κωμωδίας του Howard Hawkes από τη δεκαετία του 1940, είχε αποδείξει πως το Out of Sight του 1998 δεν ήταν τυχαίο. Ο Soderbergh ήξερε πώς να καλιμπράρει το υλικό του με τρόπο που το κάνει τόσο προσιτό όσο και περίπλοκο, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ταινία έχει καλομεγαλώσει.

Για λίγο ακόμα Soderbergh, τα The Laundromat, High Flying Bird και Contagion είναι επίσης στο Netlfix.

Annihilation

Η Lena (Natalie Portman), μία βιολόγος και πρώην στρατιωτικός, συμμετέχει σε μία αποστολή εξερεύνησης ώστε να ανακαλύψει τι συνέβη στον άντρα της στην Area X – ένα μυστήριο φαινόμενο που απλώνεται σε όλη την ακτογραμμή της Αμερικής. Η αποστολή βρίσκεται τελικά μπροστά σε ένα τοπίο από μεταλλαγμένα πλάσματα και φύση, επικίνδυνο όσο και πανέμορφο, που θα απειλήσει όχι μόνο τη ζωή αλλά και τη λογική. Το υπόκωφο θρίλερ του Alex Garland είναι τρομερά φιλόδοξο, ειδικά στην αισθητική του, και θα μείνει μέσα σου και μετά τους τίτλους τέλους. Εκτός από την Portman, θα δεις επίσης και τους Jennifer Jason Leigh, Gina Rodriguez, Tessa Thompson, Tuva Novotny και Oscar Isaac.

Strong Island

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το ‘Strong Island’ είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του ‘Strong Island’ είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

American Factory

Το φετινό Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ είναι μία παραγωγή του ζεύγους Obama στο πλαίσιο της συμφωνίας τους με το Netflix και ακολουθεί την πορεία του πρότζεκτ ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου που άνοιξε ένα εργοστάσιο στις εγκαταστάσεις ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου της General Motors και προσέλαβε δύο χιλιάδες Αμερικανούς εργάτες για να το δουλέψουν. Οι αρχικές μέρες αισιοδοξίας δίνουν τη θέση τους σε εμπόδια όταν η high-tech Κίνα έρχεται σε αντιπαράθεση με την εργατική Αμερική.

Monty Python and the Holy Grail

Στη δεύτερη ταινία τους, οι Monty Python ακολουθούν τον Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες του στην εκστρατεία τους για το Άγιο Δισκοπότηρο. Το σατιρικό cult classic δεν έχει χάσει τη γοητεία του μέσα στα χρόνια, ούτε την ξεκαρδιστική οργή του απέναντι στις τάσεις βίας του ανθρώπου.

The Witch

Η πρώτη και ακόμα καλύτερη ταινία του Robert Eggers. Διάβασε γιατί παρακάτω:

13th

Η καλύτερη δουλειά της Ava Duvernay (Selma, When They See Us) ως τώρα αναφέρεται στην 13η Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος που ορίζει πως «ούτε η δουλεία ούτε η καταναγκαστική εργασία, με την εξαίρεση της τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο έχει ο διάδικος καταδικαστεί, δεν θα υπάρξουν στις Ηνωμένες Πολιτείες». Η DuVernay καταγράφει με νηφαλιότητα την προοδευτική εξέλιξη και ερμηνεία της τροπολογίας μέχρι τις σημερινές, δυσανάλογα μαζικές ποινικοποιήσεις της μαύρης κυρίως κοινότητας και τη συμβολή τους στη βιομηχανία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, φτιάχνοντας μίας ιστορικής σημασίας σύνθεση από εξομολογήσεις ακτιβιστών, πολιτικών, ιστορικών επιστημόνων και πρώην φυλακισμένων για το Netflix.

The Life and Death of Marsha P. Johnson

Ο υποψήφιος για Όσκαρ David France (How to Survive a Plague) τιμά τη ζωή και το έργο της τρανς ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, 25 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατό της. Η ταραχώδης ιστορία της ειπώνεται μέσα από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις φίλων της, πλαισιώνοντάς την όμως ως έρευνα για τα πραγματικά αίτια θανάτου της Johnson ο France τον παραλληλίζει εύστοχα με τη βία που αντιμετωπίζουν ακόμα σήμερα οι μαύρες τρανς γυναίκες. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται στιγμιότυπα στο παρόν.

Private Life

Η Tamara Jenkins παραπήρε τον χρόνο της για το επόμενό της φιλμ. Η σκηνοθέτης επέστρεψε μετά το υποψήφιο για Όσκαρ ‘Savages’ με μια παραγωγή του Netflix και παρέμεινε μία έξοχη χρονογράφος για την ανώτερη μεσαία τάξη και τα κουσούρια της. Εδώ γράφει και σκηνοθετεί για ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Οι πάντα αξιόπιστοι Kathryn Hahn και Paul Giamatti στρέφονται τελικά στην ανιψιά τους, με την ελπίδα ότι θα τους αφήσει να γονιμοποιήσουν ένα ωάριό της. Στον ρόλο της ανιψιάς κλέβει την παράσταση η Kaylis Carter του ‘Godless’.

Εκτός από το χιούμορ και την οδύνη που συνδυάζει άψογα η Jenkins, το πιο αξιοσημείωτο γνώρισμα της ταινίας είναι η αισθητή απουσία υπερβολής. Η δημιουργός έχει αυτοπεποίθηση με την καθημερινότητα, ξέρει πώς να βρίσκει το δράμα μέσα της για να κρατά το ενδιαφέρον και ελπίζουμε πως δεν θα περάσει άλλη μία δεκαετία χωρίς ταινία της.

Period. End of Sentence.

«Δεν κλαίω γιατί έχω περίοδο. Κλαίω γιατί δεν το πιστεύω ότι μία ταινία που αφορά την περίοδο μόλις κέρδισε ένα Όσκαρ», δήλωνε η Ινδή σκηνοθέτις Rayka Zehtabchi κρατώντας πέρσι το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους. Η ταινία αφορά ένα μικρό αγροτικό χωριό της Ινδίας, όπου οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το στίγμα της περιόδου και της περιορισμένης πρόσβασης σε σερβιέτες. Ωστόσο, μία νέα μηχανή επιτρέπει στις γυναίκες να κατασκευάζουν μόνες τους τις σερβιέτες τους και να δώσουν τη μάχη τους για την ισότητα. Για περισσότερες γυναίκες σε τριτοκοσμικές χώρες που παίρνουν τη μοίρα στα χέρια τους, δες και το επίσης οσκαρικό animation φιλμ ‘The Breadwinner’ στο Netflix.

Back to the Future

Στο Back to the Future ο Robert Zemeckis δεν είχε επιδείξει μονάχα τις ικανότητές του στην κωμωδία αλλά και κάμποσο από τον ανάλαφρο ουμανισμό ενός Frank Capra. Η ταινία δεν δημιουργήθηκε ούτε μόνο για να γελάσουμε ή μόνο για να κλάψουμε, και εκεί έγκειται η φύση της επιτυχίας της. Είναι ακόμα αστείο και δροσερό, αλλά δεν ρίχνει ποτέ το επίπεδο σε σημείο όπου οι χαρακτήρες να είναι απλώς κάτι παραπάνω από αγωγοί χιούμορ. Ίσως μία από τις τέλειες ταινίες.

Eyes Wide Shut

Μετά από μεγάλη απουσία, το κύκνειο άσμα του Stanley Kubrick επέστρεψε στο Netflix.