Η ελληνοποίηση του πλέι μέικερ του Ολυμπιακού, φέρνει για άλλη μια φορά στο φως τις διακρίσεις που υφίστανται οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα σε ένα καθεστώς μόνιμης αβεβαιότητας.
Οι διάφορες περιπέτειες των Ελλήνων ευρωβουλευτών, εκτός από τα κόμματα θα πρέπει να προβληματίσουν και τους ψηφοφόρους τους.
Η παραφιλολογία για τη διάσωση του Άστορ και του Ιντεάλ δίνει και παίρνει. Εμείς βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Ο φετινός εορτασμός ανήκει στους εκκολαπτόμενους ηθοποιούς και καλλιτέχνες, που τα αντανακλαστικά τους στη μηδενιστική διαχείριση των σπουδών τους από την Πολιτεία, αφύπνισαν μία ολόκληρη κοινωνία.
Παρακολουθήσαμε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με φιλική κουβέντα. Οι ερωτήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη και τους 57 νεκρούς δεν απαντήθηκαν ποτέ επί της ουσίας.
Αυτοεξόριστος στη Σελήνη για τα πάθη του, παρέα με μια σούβλα αρνί και ιπτάμενες μπίρες, ο Τάσος Μπουγάς προκαλεί ευθέως τους vegans, ενώ τα Jumbo τρίβουν τα χέρια τους για ακόμη μια φορά.
Το οικονομικό σύστημα που κυβερνά τον πλανήτη αντιμετωπίζεται από την κυρίαρχη αφήγηση με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, σαν να διαθέτει το Αλάθητο του Πάπα. Όσο η κριτική απέναντί του θεωρείται βλασφημία τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει από αυτό.
Για ακόμη μια φορά η κυβέρνηση παίζει το χαρτί της άγνοιας του πρωθυπουργού. Μόνο που η τακτική αυτή κούρασε και μοιάζει τρομερά προβληματική.
Η δημοσιογράφος του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του MEGA υπενθύμισε σε όλους μας το πώς ακριβώς πρέπει να γίνονται οι συνεντεύξεις στους πολιτικούς.
Οι τρεις παρουσιαστές αποτέλεσαν κάποιες από τις ελάχιστες φωνές της λογικής τις τελευταίες μέρες, γεγονός που μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει, παρά να μας χαροποιεί.
Μία δήλωση που δεν καλύπτει κανέναν, μία στροφή 180 μοιρών σαν το διάγγελμα για το ανθρώπινο λάθος να μην έγινε ποτέ, μία επικοινωνιακή πολιτική που αυτή τη φορά δεν πιάνει – κι έτσι ενισχύεται από άγρια καταστολή. Όλα αυτά σε μία υπέρλαμπρη Ελλάδα.
Ο μπασκετμπολίστας του Ιωνικού έκανε το αυτονόητο, το οποίο δυστυχώς στη χώρα μας σπανίζει: Πήρε ξεκάθαρη θέση όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις για το ζήτημα των ημερών.
Αυτήν τη φορά τα όρια ξεπεράστηκαν περισσότερο από ποτέ: το να κουνάς το δάχτυλο στους συνδικαλιστές που μετρούν τους νεκρούς τους δεν είναι απλά ντροπιαστικό. Είναι εξοργιστικό.
Τελικά, εκτός από τον -μετρίως καταρτισμένο- σταθμάρχη θα λογοδοτήσει κάποιος άλλος για τη μεγάλη αυτή τραγωδία;
Όταν η κυβέρνηση αποδίδει μία τραγωδία σε έναν και μόνο αποδιοπομπαίο τράγο, είναι σαν να σου λέει ότι δε θα κάνει τίποτα για να μην επαναληφθεί.